Winterstop

Laatste weekeind buiten langs de lijn. Al een paar weken verheug ik me op de winterstop. Na al sinds oktober met vijf kinderen van hockeytraining naar hockeytraining, van wedstrijd naar wedstrijd. Alles eerlijk verdeeld zodat ik bij de drie oudsten ongeveer evenveel kijk. Vijf en zes December zou onze eerste vrije weekeind sinds weken zijn. Tot vandaag. Het zaalschema is binnen. En door het geweldige weer van de afgelopen weken moeten er op Sinterklaas ook nog wat wedstrijden ingehaald worden. Natuurlijk gaan de jongens onderlinge wedstrijdjes spelen op zondagochtend zes december. Ja, zaterdag vijf december was niet heel handig. En dan als klap op de vuurpijl is er zondagmiddag ook een zaalwedstrijd gepland. Daar gaat mijn eerste vrije weekeind. Voor ik het goed en wel in de gaten had, had ik het zelf al lekker vol gepland. Halve familie over de vloer en daarnaast en tussendoor ten en vlieg ik wederom van hockeyveld naar ander veld en nog een veld en ook nog even naar de zaal. Fijn dat de trainingen ook gewoon lekker doorgaan. Drie blije kinderen. Dolgelukkig dat ze nog een weekeind kunnen hockeyen. Ik zie alleen maar een heel huis vol stinkende scheenbeschermers. Heel veel stinkende sokken, smerige shirts, shirts, skirts, shirts, trainingsjasjes en broeken. Lieve Sint, ik vraag niet veel. Alleen een paar droge dagen, zodat die enorme berg kleding niet ook nog eens naar natte hond stinkt.....

Zwarte Piet

Sophie constateerd aan tafel dat iedereen maar raar is. Zwarte piet is niet meer zwart. Nee beaam ik. Is dat geen discriminatie. Ik kijk verbaast. En hoe moeten we hem nu noemen. Witte piet! Maar dan gaan alle witte mensen natuurlijk weer actie voeren, besluit ze. Ik doe het voorstel voor piet. Kan ook. Maar mam, hebben we het dan ook over zwarte piet. Mees gaat zich er mee bemoeien. Witte piet heeft zwarte vegen. Pepijn vindt het ook vreemd. Alsof piet door die dunne buis op het dak kan. Complete onzin. De hele pietendiscussie wordt hier tijdens het ontbijt nog eens dunnetjes over gedaan. Mees maakt er een eind aan. Die vegen komt gewoon omdat ze dan bij hele vieze mensen zijn geweest. Die hebben vast geen mevrouw  Connie. Even ter verduidelijking, mevrouw Connie maakt alles schoon en tovert alles wat kwijt is altijd weer tevoorschijn. Oh en tot besluit roept Mees, dat Sint zijn ring helemaal niet kwijt is. Bij de intocht heeft hij hem een hand gegeven en had hij gewoon een ring om. Waarom maken we het onszelf allemaal zo moeilijk....

Long long time ago ....

Het heeft even geduurd, maar ik kan weer schrijven. Inmiddels leven we weer een redelijk normaal leven. We hebben de draad weer opgepakt. Wat houdt dit in. We rennen, vliegen weer van hot naar her. Werken is weer heerlijk. Alles kan weer zoals in elk ander gezin. Nou, misschien niet helemaal. Wij weten wat het is om door diepe dalen te gaan met zijn vijfjes. Gezegend zijn we. We realiseren ons zo goed dat we het meer dan goed hebben. Beide een leuke baan, fijn huis, lieve vrienden. Vooral omdat jullie allemaal zijn gebleven, ons niet zijn vergeten. Of hebben gedacht, hier hebben we geen zin in. Nee, jullie bleven trouw. En bij ons is het elke zaterdag nog steeds de zoete inval. De heerlijkste gerechten, geweldige gesprekken, discussies, goede wijn en steeds meer kinderen. Het was vreselijk, maar wat heeft alles ons veel gebracht. 

Zaterdag na Parijs (je hebt voor Chr., na 9/11) was iedereen vol emotie. Grote discussies, iedereen had wel een standpunt. Mijn punt was simpel. Hoe snel vergeten we. Iedereen wist zeker dat dit blijvend was. De angst, de onzekerheid. Een week concludeerde we dat men snel vergeet.

Lieve vrienden. We willen alleen maar laten weten dat wij niet vergeten. Op alle mooie zaterdagen die nog gaan volgen.