Het heeft even geduurd, maar ik kan weer schrijven. Inmiddels leven we weer een redelijk normaal leven. We hebben de draad weer opgepakt. Wat houdt dit in. We rennen, vliegen weer van hot naar her. Werken is weer heerlijk. Alles kan weer zoals in elk ander gezin. Nou, misschien niet helemaal. Wij weten wat het is om door diepe dalen te gaan met zijn vijfjes. Gezegend zijn we. We realiseren ons zo goed dat we het meer dan goed hebben. Beide een leuke baan, fijn huis, lieve vrienden. Vooral omdat jullie allemaal zijn gebleven, ons niet zijn vergeten. Of hebben gedacht, hier hebben we geen zin in. Nee, jullie bleven trouw. En bij ons is het elke zaterdag nog steeds de zoete inval. De heerlijkste gerechten, geweldige gesprekken, discussies, goede wijn en steeds meer kinderen. Het was vreselijk, maar wat heeft alles ons veel gebracht.
Zaterdag na Parijs (je hebt voor Chr., na 9/11) was iedereen vol emotie. Grote discussies, iedereen had wel een standpunt. Mijn punt was simpel. Hoe snel vergeten we. Iedereen wist zeker dat dit blijvend was. De angst, de onzekerheid. Een week concludeerde we dat men snel vergeet.
Lieve vrienden. We willen alleen maar laten weten dat wij niet vergeten. Op alle mooie zaterdagen die nog gaan volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten