Is dit nu later

Is dit nu later....

Ja, dit is dus later. Wat een geweldig familie en vrienden after Sinterklaas weekeind in ons echte grote mensen huis. De afspraak geldt al sinds mensen heugenis, Sinterklaas vieren doe je met je gezin. Nooit gezeur over wie de grootste heeft en geen scheve gezichten. Uitermate prettig. Maar het weekeind erna is het echt feest. Iedereen die er maar een beetje bijhoort, ja we breiden nog steeds uit, weet dat het weekeind na Sinterklaas vrijgehouden dient te worden. Waar is ook nooit een issue geweest, op de een of andere manier, denkt iedereen altijd dat het bij ons is. Gevolg dat dat ook het geval is. Een weekeind lang lekker eten, goede wijn, mensen om je heen van wie je zielsveel houdt. Een aanrader voor iedereen.

Nu ik naast Siem zijn bedje zit, voelt het goed de foto's terug te kijken. Geluk straalt van me af, als ik mezelf zie op de foto's. Siem op mijn buik, Floris hangent aan mijn been, kijk ik naar buiten. Mijn blik gericht op mijn vriendjes bij de vuurkorf. De kinderen renden rond in de tuin. Het is wel geen boomgaard, maar het gevoel is hetzelfde. Wat was het een onbezorgd weekend. Ook Pieter kijkt ontspannen in de lens. Zijn prachtige ogen staren me aan. Alle vijf onze kinderen zie ik erin. Ineens voel ik zijn lippen in mijn nek en fluistert hij in mijn oor dat hij me mist. Siem laten we weer achter. Met mijn hand in de zijne lopen we naar de auto. Dat weekeind was later even prachtig, maar ik snap geen donder van dit leven, is dit nu later....

Siem 3.0

Lieve Siem, mijn mooiste Sinterklaas cadeau ooit. Die pop die ooit niet kwam is allang vergeten, al mijn wensen zijn spontaan in de vriezer gezet. Jouw warme lijfje dicht tegen me aan. Natuurlijk is die infuuspaal niet heel handig, maar ach dat nemen we op de koop toe. Je bent al de hele dag aan het rondkijken. Alles is nieuw, de geluiden zijn vreemd en natuurlijk is het rumoer van drie broertjes en een zusje nieuw. Slapen gaat nog even niet en lang leve de draagdoek, dan kan ik in elk geval nog iets doen. Er zijn namelijk ook nog anderen hier in huis die wel willen eten. Een boodschapje bij de buurtsuper gaat toch even niet zo snel. Normaal wil niemand mee. Nu iedereen! Dus iedereen jassen aan. Voor het gemak Mees en Floris in tweelingwagen. Siem in draagdoek. Rugzak met infuus op mijn rug. Ik voel met net een of andere pakezel en dan hebben we nog geen boodschap gedaan. Maar eerlijk is eerlijk, zo gelukkig heb ik er in geen maanden bij gelopen. Onze nieuwe buurt was inmiddels gewend aan onze vier kids, maar zie nu toch wat warrige blikken. De slager is de eerste die hardop durft te zeggen vragen wanneer ik dan bevallen ben. Hij had het helemaal niet gezien dat ik zwanger was. Sophie legt het haarfijn uit en zes biefstukken rijker (ja die krijg je bij onze slager als je net bevallen bent) lopen we verder. Ik bedenk me dat ik het niet meer uit wil leggen, nadat de zoveelste blik op Siems met pleisters beplakte koppie (sonde en snorretje voor de zuurstof). We komen thuis met slechts de biefstuk. En voorlopig blijven we binnen. Ik geloof dat ik hier nog niet aan toe ben, ook al is het mijn grootste geschenk en zou ik het wel van de daken willen schreeuwen, hoe gelukkig we zijn.

Siem 2.0

Siem mag naar huis. Na maanden heen en weer rennen tussen ziekenhuis en thuis, voelt het als eindelijk rust. Even logisch nadenken weten we best dat dat zeker niet het geval zal zijn. Na overleg met de arts en alle lieve verpleegkundigen staan we er honderd procent achter. We durven het aan, samen met de lieve mensen van kinderthuiszorg. Donderdag is de grote dag en vandaag was de grote regeldag. Heel lijstje afgewerkt, thuiszorg done, apotheek done. En nu moet het grote genieten dan eindelijk beginnen. Vanmiddag kwam de apotheek. Pieter besloot terplekke dat we zeker een extra koelkast nodig hebben. Dus ook direct geregeld. Sophie en Pepijn zijn jaloers, Siem heeft gewoon zijn eigen koelkastje gekregen. Iedereen in huis is een beetje van slag, na het goede nieuws. Alsof we weer een week voor zijn geboorte zijn. Ook ik ben van vandaag alle emoties even langs gelopen. Bang dat we niet goed voor hem kunnen zorgen, blij dat hij naar huis mag, boos over de afgelopen maanden, verdrietig na het gesprekje met de immunoloog dat we voorlopig nog aan het infuus blijven, opgelucht na alle lieve woorden van de mevrouw van de kinderthuiszorg, ontroerd door de tranen van Sophie en Pepijn. Zo blij zijn ze zelfs niet bij zijn geboorte geweest.

En wat zijn we dankbaar dat kleine Siem nog leeft. Wat is het vaak kantje boord geweest. En we weten het wel, we zijn er nog lang niet. Hij is nog zo kwetsbaar en klein. Elk virus kan grote gevolgen hebben. De strijd gaat verder en samen gaan we het redden!