Lieve Siem, mijn mooiste Sinterklaas cadeau ooit. Die pop die ooit niet kwam is allang vergeten, al mijn wensen zijn spontaan in de vriezer gezet. Jouw warme lijfje dicht tegen me aan. Natuurlijk is die infuuspaal niet heel handig, maar ach dat nemen we op de koop toe. Je bent al de hele dag aan het rondkijken. Alles is nieuw, de geluiden zijn vreemd en natuurlijk is het rumoer van drie broertjes en een zusje nieuw. Slapen gaat nog even niet en lang leve de draagdoek, dan kan ik in elk geval nog iets doen. Er zijn namelijk ook nog anderen hier in huis die wel willen eten. Een boodschapje bij de buurtsuper gaat toch even niet zo snel. Normaal wil niemand mee. Nu iedereen! Dus iedereen jassen aan. Voor het gemak Mees en Floris in tweelingwagen. Siem in draagdoek. Rugzak met infuus op mijn rug. Ik voel met net een of andere pakezel en dan hebben we nog geen boodschap gedaan. Maar eerlijk is eerlijk, zo gelukkig heb ik er in geen maanden bij gelopen. Onze nieuwe buurt was inmiddels gewend aan onze vier kids, maar zie nu toch wat warrige blikken. De slager is de eerste die hardop durft te zeggen vragen wanneer ik dan bevallen ben. Hij had het helemaal niet gezien dat ik zwanger was. Sophie legt het haarfijn uit en zes biefstukken rijker (ja die krijg je bij onze slager als je net bevallen bent) lopen we verder. Ik bedenk me dat ik het niet meer uit wil leggen, nadat de zoveelste blik op Siems met pleisters beplakte koppie (sonde en snorretje voor de zuurstof). We komen thuis met slechts de biefstuk. En voorlopig blijven we binnen. Ik geloof dat ik hier nog niet aan toe ben, ook al is het mijn grootste geschenk en zou ik het wel van de daken willen schreeuwen, hoe gelukkig we zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten