Avond4daagse

De avond4daagse heeft voor dochterlief iets magisch. Vorig jaar was het dan ook 4 dagen geweldig weer. Mama liep mee en dat was toch wel zo prettig. Maar goed, wekenlang is het redelijk weer. Dinsdagochtend, trek de gordijn open, zwaar bewolkt. Hoopvol denk ik, het trekt wel open. Maar naarmate de dag vordert, blijkt het tegendeel. Ook de boodschap dat ze dit jaar in groep 4 zat en je dan zonder mama of papa moest lopen, viel nog niet helemaal lekker. Vooral omdat alle andere moeders het waarschijnlijk toch wel zielig vonden en dapper mee gingen lopen.

Kwart voor drie, school is uit. Eerst weer de eindeloze discussie, bij wie ga ik spelen. Nee, we gaan vandaag niet spelen. Gevolg je loopt het schoolplein af met twee krijsende kinderen. En alle blikken op je gericht. Niets van aan trekken, denk ik, maar je voelt die ogen prikken. Maar ik weet, dat er genoeg denken, waarom doe ik het ook niet gewoon. Voorkomen is beter dan genezen, maar soms moet je het gewoon even keihard voelen. 

Eindelijk in de auto. Nu begint er een race tegen de klok. Naar huis, omkleden, naar ballet, boodschappen doen, eten koken, op tijd weer bij ballet, eten en dan binnen het half uur op naar de avond4daagse. Ze heeft geeneens tijd om zich er druk over te maken dat ik niet meeloop. Nou ja niet helemaal waar. Nu ze uit de auto stapt zie ik een wit bekkie en een tril lipje. 

Anderhalf uur later ophalen. Toch enigszins ongemakkelijk tussen alle mama's van de 10 km kindjes. Wachten en nog langer wachten, komen ze drie kwartier later eindelijk aan. Apetrots komt ze op me af gerend. Van andere moeders, ja die waren wel mee. Verneem ik dat ze nogal zelfingenomen tegen al haar vriendinnetjes heeft lopen pochen dat zij echt wel alleen mocht lopen. Fijn dat er dan weer eerst van die drama's aan vooraf moesten gaan. 

Pamperen

De letterlijke betekenis van Pamperen in de Dikke van Dalen is: in de watten leggen, al te zeer vertroetelen. Mijns inziens leveren we over ongeveer vijftien jaar allemaal pubers af die echt niets zelf kunnen.

Deze week waren de alom bekende tien minuten gesprekjes op school. Gelukkig nu nog maar twee van de vier kinderen op school, straks met vier, weet ik niet hoe ik dat ga doen. Vooral omdat school altijd rekening houdt met werk, gesprekjes op hetzelfde tijdstip van broer of zus in wil plannen en zoals deze week, om vijf over zes in gesprek wil. Wat denken ze? Dat ik met vier kinderen en een drukke baan rond zes uur niet wat anders te doen heb. Kortom geen begrip, niet te verzetten en zoals ze dat kort omschreven, enorm belangrijk. Na deze woorden begon ik me toch wel lichtelijk zorgen te maken.

Gevolg:  uit werk, pasta koken, vier zeurende kinderen aan tafel, die alle vier ineens niet meer zelf kunnen eten. Allemaal onder de douche, pyjama's aan, heb ik ze binnen drie kwartier toch allemaal schoon en fris op de bank zitten. Ik ben kapot, zij hebben energie voor tien, omdat ik de enige ben die wat gedaan heeft. Gelukkig stapt Pieter zoals afgesproken om tien voor zes binnen. Ook al in een gespreid bedje, de kinderen zijn klaar en zijn maaltijd staat keurig opgemaakt op het aanrecht. Wat doe ik fout, vraag ik mezelf af als ik in de auto spring.

Het antwoord volgt al snel als ik bij de juf van Pepijn zit. Hij is zo zelfstandig, kan veters strikken, zich keurig aan en uitkleden bij gym. Zelfs de overhemden zijn geen enkel probleem. Verder gaat het goed, vooral zo doorgaan, klinkt door de eierwekker heen. En ik sta weer verbouwereerd buiten de klas.

Nog niet bijgekomen van dit verhaal, krijg ik een preek van de juf van Sophie, dat het toch echt de bedoeling is dat ik op tijd kom. Ik laat het maar over me heen komen. Aangezien ze toch wel duidelijk had gemaakt dat het belangrijk was. Benieuwd naar wat er allemaal mis is ga ik zitten. Nog geen drie minuten later sta ik weer buiten. Alles gaat goed. Wat doe ik hier?

In de auto laat ik het even bezinken en kom tot de conclusie dat ik het heel anders ga aanpakken. Vanaf morgen gaan we opnieuw beginnen. Mij gaat het niet gebeuren dat ik de komende vijftien jaar ga lopen pamperen. Ze gaan alles wat ze zelf kunnen, ook zelf doen en ik ga vier kinderen afleveren die wel wat zelf kunnen.

Volgende ochtend aan het ontbijt houd ik mijn betoog. Schaapachtig kijken ze me allemaal aan. Pepijn is de eerste die weer bij zijn positieven is. 'We kunnen het ook wel, hoor mama, maar jij vindt ons altijd te langzaam'. Bingo, spijker op zijn kop, mijn eigen schuld.

Moederdag

Moederdag in aankomst. Voor de mei vakantie, welke reeds in april begon, kwamen ze thuis met tassen vol zelf gefabriceerde knutsels. Inmiddels heeft Pepijn al minstens tien keer verraden, waar het cadeau zich bevindt en wat het is.  Sophie is wat subtieler en laat al twee weken lang ballonnetjes op.

Mijn definitie van Moederdag is niet geheel gelijk aan die van mijn kinderen. Half drie, en nee niet in in de middag,besluit Floris dat het genoeg is geweest en begint te krijsen. Ik wacht tot Pieter opstaat. Het is tenslotte moederdag. Maar dat gaat niet gebeuren. Mees begint te hoesten en spuugt zijn hele bed onder. Mijn dag is goed begonnen! Twee uur later, drie bedden schoner, slapen ze eindelijk weer en staan 3 en 4 met een vreselijk zoet gedichtje op bed te springen. Ik besluit dat het tijd is voor tv, kan ik nog even mijn ogen sluiten.

Lees snel teletekst. Nog steeds geen spoor van de twee broertjes. Moederdag krijgt ineens een andere lading. Voel mijn ogen langzaam vollopen. Mijn hart breekt, wat ben ik gelukkig met mijn vier draakjes. Hoewel ik soms vloekend zes keer per nacht op sta, ze met liefde achter het behang plak wanneer ze mijn pas geschilderde muur met wasco decoreren, tijdens het diner mijn kookkunst niet waarderen, ruzie maken om een auto terwijl er wel vijftig liggen, altijd synchroon moeten plassen en dan dus ruzie maken om de wc.

Even schiet het door mijn hoofd hoe het zonder ze zou zijn. Ik weet het niet eens meer, realiseer ik me. Uitslapen heb ik dik zeven jaar geleden voor het laatst gedaan. Zelf wanneer ik een weekeinde weg ben sta ik om half zeven naast mijn bed. Pepijn kust de tranen van mijn gezicht. 'Bah, dat is zuur', klinkt uit zijn mond. Sophie vraagt waarom ik huil. Wil haar niet wijzer maken dan dat ze al is en besluit met dat ik zo blij ben met al die mooie knutsels.

Later op de dag zit Sophie huilend op de bank. Tussen de lange uithalen door begrijp ik dat ze het zo erg vind voor de mama van de twee jongetjes. Ze moet toch ook cadeautjes krijgen en een dikke knuffel. Intens verdrietig hangt ze in mijn armen. 

En ik, ik huil met haar mee. Waarom? Eigenlijk om alle moeders zonder kind, de kindjes zonder moeder en vooral omdat ik zoveel van ze houd!

Moederdag gedichtje

Pepijn kwam vanmorgen met schattig gedichtje:

Ik houd van appelmoes,
ik houd van pindakaas.
Ik houd van chocomel,
ik houd van speculaas.
Ik houd van rood en geel,
van groen en paars en blauw.
Maar het allermeest houd ik toch van jou!

Juf had goed geoefend, dus hij kon het na twee weken vakantie ook nog feilloos opdreunen. Beteuterd kijkt hij me aan. Durf bijna niet te vragen wat er is, bang dat hij in tranen uitbarst. Toch maar vragen besluit ik. Woest begint hij te schreeuwen dat hij de juf echt had gezegd dat hij niet van appelmoes, pindakaas, chocomel en speculaas hield. Of ze daar geen pannenkoeken van kon maken en pasta, peer en rijstekoek. En hij hield ook al niet het allermeest van mij! Papa was er toch ook, en Sophie en Mees en Florian en opa en oma en opi en nonna. Wat heb ik toch een geweldige vent!