Pamperen

De letterlijke betekenis van Pamperen in de Dikke van Dalen is: in de watten leggen, al te zeer vertroetelen. Mijns inziens leveren we over ongeveer vijftien jaar allemaal pubers af die echt niets zelf kunnen.

Deze week waren de alom bekende tien minuten gesprekjes op school. Gelukkig nu nog maar twee van de vier kinderen op school, straks met vier, weet ik niet hoe ik dat ga doen. Vooral omdat school altijd rekening houdt met werk, gesprekjes op hetzelfde tijdstip van broer of zus in wil plannen en zoals deze week, om vijf over zes in gesprek wil. Wat denken ze? Dat ik met vier kinderen en een drukke baan rond zes uur niet wat anders te doen heb. Kortom geen begrip, niet te verzetten en zoals ze dat kort omschreven, enorm belangrijk. Na deze woorden begon ik me toch wel lichtelijk zorgen te maken.

Gevolg:  uit werk, pasta koken, vier zeurende kinderen aan tafel, die alle vier ineens niet meer zelf kunnen eten. Allemaal onder de douche, pyjama's aan, heb ik ze binnen drie kwartier toch allemaal schoon en fris op de bank zitten. Ik ben kapot, zij hebben energie voor tien, omdat ik de enige ben die wat gedaan heeft. Gelukkig stapt Pieter zoals afgesproken om tien voor zes binnen. Ook al in een gespreid bedje, de kinderen zijn klaar en zijn maaltijd staat keurig opgemaakt op het aanrecht. Wat doe ik fout, vraag ik mezelf af als ik in de auto spring.

Het antwoord volgt al snel als ik bij de juf van Pepijn zit. Hij is zo zelfstandig, kan veters strikken, zich keurig aan en uitkleden bij gym. Zelfs de overhemden zijn geen enkel probleem. Verder gaat het goed, vooral zo doorgaan, klinkt door de eierwekker heen. En ik sta weer verbouwereerd buiten de klas.

Nog niet bijgekomen van dit verhaal, krijg ik een preek van de juf van Sophie, dat het toch echt de bedoeling is dat ik op tijd kom. Ik laat het maar over me heen komen. Aangezien ze toch wel duidelijk had gemaakt dat het belangrijk was. Benieuwd naar wat er allemaal mis is ga ik zitten. Nog geen drie minuten later sta ik weer buiten. Alles gaat goed. Wat doe ik hier?

In de auto laat ik het even bezinken en kom tot de conclusie dat ik het heel anders ga aanpakken. Vanaf morgen gaan we opnieuw beginnen. Mij gaat het niet gebeuren dat ik de komende vijftien jaar ga lopen pamperen. Ze gaan alles wat ze zelf kunnen, ook zelf doen en ik ga vier kinderen afleveren die wel wat zelf kunnen.

Volgende ochtend aan het ontbijt houd ik mijn betoog. Schaapachtig kijken ze me allemaal aan. Pepijn is de eerste die weer bij zijn positieven is. 'We kunnen het ook wel, hoor mama, maar jij vindt ons altijd te langzaam'. Bingo, spijker op zijn kop, mijn eigen schuld.