De avond4daagse heeft voor dochterlief iets magisch. Vorig jaar was het dan ook 4 dagen geweldig weer. Mama liep mee en dat was toch wel zo prettig. Maar goed, wekenlang is het redelijk weer. Dinsdagochtend, trek de gordijn open, zwaar bewolkt. Hoopvol denk ik, het trekt wel open. Maar naarmate de dag vordert, blijkt het tegendeel. Ook de boodschap dat ze dit jaar in groep 4 zat en je dan zonder mama of papa moest lopen, viel nog niet helemaal lekker. Vooral omdat alle andere moeders het waarschijnlijk toch wel zielig vonden en dapper mee gingen lopen.
Kwart voor drie, school is uit. Eerst weer de eindeloze discussie, bij wie ga ik spelen. Nee, we gaan vandaag niet spelen. Gevolg je loopt het schoolplein af met twee krijsende kinderen. En alle blikken op je gericht. Niets van aan trekken, denk ik, maar je voelt die ogen prikken. Maar ik weet, dat er genoeg denken, waarom doe ik het ook niet gewoon. Voorkomen is beter dan genezen, maar soms moet je het gewoon even keihard voelen.
Eindelijk in de auto. Nu begint er een race tegen de klok. Naar huis, omkleden, naar ballet, boodschappen doen, eten koken, op tijd weer bij ballet, eten en dan binnen het half uur op naar de avond4daagse. Ze heeft geeneens tijd om zich er druk over te maken dat ik niet meeloop. Nou ja niet helemaal waar. Nu ze uit de auto stapt zie ik een wit bekkie en een tril lipje.
Anderhalf uur later ophalen. Toch enigszins ongemakkelijk tussen alle mama's van de 10 km kindjes. Wachten en nog langer wachten, komen ze drie kwartier later eindelijk aan. Apetrots komt ze op me af gerend. Van andere moeders, ja die waren wel mee. Verneem ik dat ze nogal zelfingenomen tegen al haar vriendinnetjes heeft lopen pochen dat zij echt wel alleen mocht lopen. Fijn dat er dan weer eerst van die drama's aan vooraf moesten gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten