Samen spelen samen delen

Soms is de inspiratie er wel, maar komt het allemaal niet zo lekker op papier. Afgelopen week kwam er een vriendje van Pepijn spelen. Nu is het hier niet zo dat alle vriendjes van mijn kinderen mijn vriendjes zijn. En als deze jongeman op het schoolplein aan komt rennen, probeer ik altijd weg te duiken. Maar oké Pepijn, het mag. Vriendlief, voor het gemak noemen we hem Finn gaat eerst nog even naar huis om DS te halen. Voordat ik van de verbazing bekomen was, was hij al onderweg en zelfs al weer terug voordat ik weg was van het schoolplein. Ja, hij mocht er een half uurtje op, sprak zijn moeder. Oké? Nee niet oké, maar voordat ik mijn betoog kan houden is ze weg. Hoor nog net, hij moet om half 5 thuis zijn. Moet ik nu de super strenge boze heks gaan spelen? Nee ik heb er geen zin, ik ga het gewoon eens even aankijken.

Gevolg Finn rent bij ons naar binnen, ploft op de bank, zet zijn DS aan en verroert 1,5 uur lang geen vin. Mijn kinderen zitten er omheen en staren een half uur gebiologeerd naar het schermpje. Na een half uur zeg ik braaf dat het tijd is om het ding uit te zetten. Echter geen enkele reactie. Mees haakt af en gaat buiten spelen met Sophie en Pepijn en Floris staren nog een kwartiertje mee maar gaan dan ook naar buiten. Na een kwartier heeft Finn door dat hij alleen op de bank zit! Maar niets, half vijf. MOOI tijd voor Pepijn om Finn naar huis te brengen.

Later, op weg naar de plaatselijke buurtsuper, bespreek ik met mijn kinderen wat er vanmiddag nou gebeurde toen Finn kwam spelen en ze kwamen gezamenlijk tot de conclusie dat het toch wel heel erg raar is als je bij een vriendje gaat spelen en je zit heel de middag op je eigen DS.

Gelukkig dat ze dit toch vreemd vonden, missie geslaagd!

Koningsspelen

Het gevoel dat alles er eigenlijk al over gezegd is. De W van watermanagement was wel heel toepasselijk. Maar ook de W van weldoorvoed. Vol verbazing heb ik zitten kijken vrijdagochtend. Om half negen moesten mijn kinderen zich melden bij de plaatselijke sportvereniging. Tijdens het ontbijt begon het al. Niet het ontbijt van de koningsspelen. Nee, dat duurde echt veel te lang. Sophie, inmiddels al wat ervaring rijker, had al snel geconcludeerd dat thuis eten het beste was. Aangezien het paasontbijt ook al niet zo'n succes was. Dus wij ontbijten thuis met waldcorn brood belegt met kipfilet en boerenkaas, jus d'orange, melk en thee. We gaan op pad en ze zitten vol energie, ze hebben er zin in.

In het clubhuis wordt ontbeten en vervolgens rent iedereen de velden op. Zes keer heen en weer rennen voor de regen richting clubhuis deert ze niets. Pepijn danst in de regen en heeft het reuze naar zijn zin.

In de eerste plaats verbaas ik me over de kinderen. Het is een sportdag. Ze drentelen door het clubhuis in spijkerbroek of prachtige jurk. Deze combinatie en sportdag kan ik nog niet helemaal plaatsen, maar wie weet gaat dat nog komen. Ik heb me aangemeld als EHBO-er dus ik zit lekker met mijn krant en kan daar achter alles goed in me opnemen. Hoe moeten we onze kinderen een goed voorbeeld geven, als we als ouder aan de bar hangend om 9 uur koffie met twee roze koeken staan weg te werken. Mijn kinderen lijken wel ondervoed als ik ze zo tussen de rest zie rond rennen. Ondanks dat hebben ze wel meer energie. Verbazingwekkend!

Het stuk in de krant kan niet toepasselijker. Diabetes 2 dreigt voor nog meer Nederlanders. Oordelen mag niet maar als je kinderen en ouders hier aan je voorbij ziet trekken, weet je wel waar hun voorland ligt. 

Nog niet zo doorgewinterd, weet ik nog niet wat me boven het hoofd hangt. Lunchtijd breekt aan. Sophie en Pepijn komen aanrennen. Terwijl ik de lunchtrommeltjes tevoorschijn tover, zie ik twee gezichtjes betrekken tot ver beneden nulpunt. Om me heen zie ik de bakjes friet langskomen. Ik besluit me hier niets van aan te trekken en houd stug vol. Sophie rent woest naar buiten, de regen in. Prima lekker uitrazen. Pepijn kiest toch maar eieren voor zijn geld. Zachtjes zingt hij, terwijl hij zijn komkommertjes, olijfjes en boterhammetjes wegwerkt. 'Mama, heb je ook sinaasappel' fluistert Sophie in mijn oor. 

Thuis hebben ze het er zelfs tegen Pieter over, dat je toch geen friet als lunch eet. Ze zijn in de minderheid, maar wat ben ik trots op ze. 

Übermama

Vriendin lief heeft misschien licht overdreven. Ze heeft me tegen over een vriendin, met een mega dip, beschreven als de übermama. Ik vermoed dat ze zich er niet beter van is gaan voelen. Maar positieve van dit verhaal ik wel! Drukke baan, vier kinderen, altijd netjes en schoon in huis, ja en tussen alles doorheeft ze ook nog tijd om langs te komen als vriendlief vriendin heeft gedumpt.

Zou kunnen dat daar een ietsepietsie schuldgevoel bij kwam kijken, aangezien de geweldige affaire ontstaan was ontstaan op onze bruiloft. Soms is het ook beter om collega's en vrienden niet samen uit te nodigen. Maar goed het blijft een leuk verhaal voor in de kroeg. Of voor nu. Collega, ja sommige moet je uitnodigen. En van bepaalde mensen verwacht je ook dat ze iets bij kunnen gaan dragen aan de feest vreugde. Dat je dan met de vriend van de beste vriendin van de bruid moet gaan zoenen, ja daar valt over te discussiëren. Maar gezellig was het zeker. Meer ook omdat niemand het door had. Nou ja niemand! Na een geweldig feest, met eigenlijk alleen maar leuke mensen. Ja, wij hadden echt een leuke bruiloft, met alleen maar leuke mensen. Dus niet de moetjes. Kwamen er al wat praatjes. Wist jij van die zoenpartij op jouw bruiloft. Ja die met mijn man met dochterlief naast ons in bed, en veel te veel wijn, prosecco en sambuca. Nee, die niet, die van Peter met Mayke. 'Nee, onmogelijk' roep ik. Zo is hij niet, dat doet hij niet. Snel druk ik deze absurde roddel de kop in. Het blijft nog wel door mijn hoofd spelen, maar concludeer al snel, teveel gedronken en een hersenschudding. Gewoon niet wijs.

Half jaar later, zaterdagochtend, telefoon. Kan het amper verstaan, maar het is duidelijk, roddel was toch min of meer geen roddel. Maar realiteit. Voel me een ontzettende debiel. Spring in de auto en rij snel naar Arnhem. Voor de deur twijfel ik nog even. Ze zal toch niet boos zijn. Ik wist het echt niet. Maar goed hoe leg je dat fatsoenlijk uit. Nou ja, lang verhaal, maar nu is collega gelukkig met vriendje van en kind en mijn vriendinnetje gelukkig met gaaf huis, goede baan en gewoon een leuk leven. En daarnaast zet ze mij ook nog even in een uitermate goed perspectief. Übermama, even van genieten, voor ik weer verder ga met het opruimen het slagveld in huis.

Boterham express

Nieuwe dag nieuwe kansen. Gelukkig is zoonlief weer in een opperbest humeur. Om half zes klinkt het al om bekende "papaaaa, ik heb gepoept". Naast me hoor ik gegrom. Hij roept echt papa, zeker geen mama. Ik blijf liggen en doe alsof ik hem niet hoor. Langzaam hoor ik gegrom over gaan in geschuif in het bed. Altijd fijn om half zes. De drie R's voeren ze overal in door.

Stipt zeven uur, zit iedereen gedoucht en wel aan het ontbijt. Heb het idee dat ik elke ochtend tegen zes uur in de intercity van Haarlem naar Maastricht stap. Wanneer ik per ongeluk afwijk van de standaard taak, haren kammen, vlechten maken, schoenen aan doen, loop ik gegarandeerd manlief in de weg. Hele structuur weg. Plus op de koop toe iedereen een pesthumeur. 

Ja Pepijn, papa smeert de boterhammen. Ga zitten. Ja papa werkt bij de boterhammenexpress. Rustig zit hij tegenover me. En blijft smeren, en smeren. Eten Pepijn, je moet zo naar school. Ja het is een lange dag, ja je krijgt twee broodtrommels mee. Nee je krijgt geen koek. Ik voel me echt extreem slecht. Gruitschool is een nieuw begrip hier in huis. Gruit is groente en fruit en de afspraak op school is dat woensdag en vrijdag gruitdagen zijn. Dan mag er geen koek mee de school in. Ik zag mijn kans schoon en heb van alle dagen gruitdagen gemaakt. Wat niet weet wat niet deert dacht ik nuchter. Maar ja zelfs kleuters net een week of twee op school, begrijpen de speciale weekstructuur. Korte dagen is fruit en lange dagen koek. Hij is ook niet dom en ziet iedere lange schooldag sultana's, evergreens en andere rotzooi naar binnen geschoven worden door zijn nieuw verworven matties. Elke dag gewoon weer de strijd aan gaan, hou ik me zelf voor. Eens komt de dag dat hij uit zichzelf zegt, mama ik neem wel druifjes mee.

God zij dank, tien over acht, iedereen zit in de auto. Laatste check, rugzakken, jassen, mutsen, wanten, gymspullen en vier kinderen. Nog tien minuten en dan zijn we op school. Weer gered.

Voorstellen

Twee blogs inmiddels online en toch al behoorlijk gelezen is even voorstellen geen overboden luxe. Ik ben Suzanne, inmiddels 36, dus heel veel levenswijsheden rijker. Paar jaar geleden getrouwd met Pieter. Pieter is lief, leuk, attent en natuurlijk heel knap. Maar ook slordig, luistert nooit als je iets vraagt, afwezig, verstrooid en kast but not least, twee linkerhanden. Eigenlijk de nieuwe George Cloony, echter dan binnen handbereik. En natuurlijk kan je overal over lopen zeuren, maar buiten dat alles, is hij er altijd. Kun je van George Cloony niet zeggen, die is er nooit als je hem nodig hebt.

Samen hebben we inmiddels vier kinderen. Laat ik beginnen met Sophie. Zeven jaar inmiddels is zoals ze is gekomen, onverwachts. Iedereen vindt zijn eigen kinderen geweldig. Ik ook. Maar ik zie ook de minpuntjes. Sophie is slim, op bepaalde gebieden heel getalenteerd. De andere kant is ze de eerste klas kluns. Clown zijn is voor haar weggelegd en ze heeft het zelf niet in de gaten.

Daarna kwam Pepijn. Mijn kleine blonde surfgod van 5. Weinig over te zeggen. Als hij 's morgens op staat, begint zijn feestje en het eindigt als hij naar bed gaat. Altijd vrolijk, soms wat sip. En dan met name over al het onrecht in de wereld. En het onrecht is groot, je mag geen tv kijken is daar wel het belangrijkst in. De tv en hij zijn matties en daar moet je niet tussen komen.

Dan is er Mees, twee jaar al en de grootste mond van allemaal. Kan ook niet anders, met zoveel mensen aan tafel kom je er nooit tussen. Hij staat zijn mannetje en is daar vooral heel druk mee. En met zijn auto's, blokken, knuffels. Erg gecompliceerd leventje.

De laatste, en ja, het is echt de laatste is Floris.  Floris ligt temidden van blauwe ruitjes, lekker baby te zijn, in de box waar de andere drie vele uurtjes doorbrachten. Deja-vu’s dus; been there, done that, appeltje eitje, dat zullen we wel eventjes doen, want met dat bijltje hebben we toch al eerder gehakt? Ooit lastig, want nieuw, maar ja na nummer drie....baby slaapt, drinkt en plast en poept. Hoe moeilijk kan t zijn? 

Hoe naïef… 

Syrië

Mama, 'wat is Syrië', vraagt Sophie. Dat is een land in het Midden Oosten. Ze heeft de krant voor zich. Fijn, inmiddels kan ze alles lezen. Ze heeft besloten dat ze daar naar toe wil verhuizen. Vol onbegrip kijk ik haar aan. Besluit maar te vragen naar haar beweegredenen. Langzaam begint ze haar betoog. Ons is bekend dat als Sophie aan een verhaal begint, je daar niet een, twee, drie vanaf bent. Eerst volgt er een uitgebreide inleiding over wat ze later wil worden. Ze kan redelijk leren en heeft besloten dat ze dokter wil worden. En niet zomaar een dokter. Nee, eentje die iedereen beter kan maken. Want, mama, weet jij wel dat als je kanker hebt, dat je dan dood gaat. Ik probeer wat nuance aan te brengen. Echter wordt onderbroken, ze houd een verhaal en of ik haar eerst even kan laten uitpraten. Ik sta hier nog wel even.

Ik probeer de krant in handen te krijgen. Daar was ik nog niet aan toe gekomen deze zaterdag. Mislukt, ze houdt de krant dicht bij zich. Er komen allerlei ziektes langs, waarvan ik geen idee heb, dat zij van het bestaan af wist. Tussen neus en lippen door krijgt ook de paus er nog even van langs. Dat er zoveel kindjes in Afrika zijn is allemaal zijn schuld. Schijnbaar kijk ik een beetje moeilijk, dus ook dat wordt door mijn zevenjarige verduidelijkt. Anticonceptie blijkt al geheel ingeburgerd. Redelijk in shock luister ik gedwee verder.

Sophie is nu aangeland bij waar het daadwerkelijk om gaat. In Syrië kun je op elf- à twaalfjarige leeftijd als dokter in een ziekenhuis werken. Dus als we nu kunnen verhuizen, dan redt ze dat wel. Waarom moet je hier dan eerst nog naar de middelbare, vraagt ze in al haar onschuld.

Besluit dat hier maar de Midden Oosten politiek aan bod moet komen. Weet niet of dit educatief verantwoord is, maar naar Syrië verhuizen is ook geen optie. Ik leg haar ook uit dat Mohamed Asaf ook graag gewoon naar school zou gaan. En dat hij het ook fijn zou vinden als zijn mama met een kopje mierzoete muntthee op hem zat te wachten na school, een kus op zijn voorhoofd voor het slapen. 

Na een betoog mijnerzijds, zoveel mogelijk op het niveau van een zevenjarige, zonder te oordelen, leg ik haar het Midden Oosten in een notendop uit. Voor zover dat mogelijk is. Mijn meisje komt tot de conclusie dat ze toch maar hier dokter wordt. 

's Avonds in bed komt ze er op terug. Haar spaarpot ligt stuk op de grond. Of het genoeg is voor een vliegticket. Ze heeft besloten dat ze Mohamed Asaf gaat halen en of ik mee ga. Ik leg uit dat dat echt niet mogelijk is. Mijn kleine meid valt die avond huilend in slaap. Trots, met tranen in mijn ogen en pijn in mijn hart, doe ik haar kamerdeur dicht, haar hart zit op de goede plek. En ze heeft ook de hele Midden Oosten politiek begrepen. Zinloos en zo snel mogelijk weg daar.