Het gevoel dat alles er eigenlijk al over gezegd is. De W van watermanagement was wel heel toepasselijk. Maar ook de W van weldoorvoed. Vol verbazing heb ik zitten kijken vrijdagochtend. Om half negen moesten mijn kinderen zich melden bij de plaatselijke sportvereniging. Tijdens het ontbijt begon het al. Niet het ontbijt van de koningsspelen. Nee, dat duurde echt veel te lang. Sophie, inmiddels al wat ervaring rijker, had al snel geconcludeerd dat thuis eten het beste was. Aangezien het paasontbijt ook al niet zo'n succes was. Dus wij ontbijten thuis met waldcorn brood belegt met kipfilet en boerenkaas, jus d'orange, melk en thee. We gaan op pad en ze zitten vol energie, ze hebben er zin in.
In het clubhuis wordt ontbeten en vervolgens rent iedereen de velden op. Zes keer heen en weer rennen voor de regen richting clubhuis deert ze niets. Pepijn danst in de regen en heeft het reuze naar zijn zin.
In de eerste plaats verbaas ik me over de kinderen. Het is een sportdag. Ze drentelen door het clubhuis in spijkerbroek of prachtige jurk. Deze combinatie en sportdag kan ik nog niet helemaal plaatsen, maar wie weet gaat dat nog komen. Ik heb me aangemeld als EHBO-er dus ik zit lekker met mijn krant en kan daar achter alles goed in me opnemen. Hoe moeten we onze kinderen een goed voorbeeld geven, als we als ouder aan de bar hangend om 9 uur koffie met twee roze koeken staan weg te werken. Mijn kinderen lijken wel ondervoed als ik ze zo tussen de rest zie rond rennen. Ondanks dat hebben ze wel meer energie. Verbazingwekkend!
Het stuk in de krant kan niet toepasselijker. Diabetes 2 dreigt voor nog meer Nederlanders. Oordelen mag niet maar als je kinderen en ouders hier aan je voorbij ziet trekken, weet je wel waar hun voorland ligt.
Nog niet zo doorgewinterd, weet ik nog niet wat me boven het hoofd hangt. Lunchtijd breekt aan. Sophie en Pepijn komen aanrennen. Terwijl ik de lunchtrommeltjes tevoorschijn tover, zie ik twee gezichtjes betrekken tot ver beneden nulpunt. Om me heen zie ik de bakjes friet langskomen. Ik besluit me hier niets van aan te trekken en houd stug vol. Sophie rent woest naar buiten, de regen in. Prima lekker uitrazen. Pepijn kiest toch maar eieren voor zijn geld. Zachtjes zingt hij, terwijl hij zijn komkommertjes, olijfjes en boterhammetjes wegwerkt. 'Mama, heb je ook sinaasappel' fluistert Sophie in mijn oor.
Thuis hebben ze het er zelfs tegen Pieter over, dat je toch geen friet als lunch eet. Ze zijn in de minderheid, maar wat ben ik trots op ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten