Soms is de inspiratie er wel, maar komt het allemaal niet zo lekker op papier. Afgelopen week kwam er een vriendje van Pepijn spelen. Nu is het hier niet zo dat alle vriendjes van mijn kinderen mijn vriendjes zijn. En als deze jongeman op het schoolplein aan komt rennen, probeer ik altijd weg te duiken. Maar oké Pepijn, het mag. Vriendlief, voor het gemak noemen we hem Finn gaat eerst nog even naar huis om DS te halen. Voordat ik van de verbazing bekomen was, was hij al onderweg en zelfs al weer terug voordat ik weg was van het schoolplein. Ja, hij mocht er een half uurtje op, sprak zijn moeder. Oké? Nee niet oké, maar voordat ik mijn betoog kan houden is ze weg. Hoor nog net, hij moet om half 5 thuis zijn. Moet ik nu de super strenge boze heks gaan spelen? Nee ik heb er geen zin, ik ga het gewoon eens even aankijken.
Gevolg Finn rent bij ons naar binnen, ploft op de bank, zet zijn DS aan en verroert 1,5 uur lang geen vin. Mijn kinderen zitten er omheen en staren een half uur gebiologeerd naar het schermpje. Na een half uur zeg ik braaf dat het tijd is om het ding uit te zetten. Echter geen enkele reactie. Mees haakt af en gaat buiten spelen met Sophie en Pepijn en Floris staren nog een kwartiertje mee maar gaan dan ook naar buiten. Na een kwartier heeft Finn door dat hij alleen op de bank zit! Maar niets, half vijf. MOOI tijd voor Pepijn om Finn naar huis te brengen.
Later, op weg naar de plaatselijke buurtsuper, bespreek ik met mijn kinderen wat er vanmiddag nou gebeurde toen Finn kwam spelen en ze kwamen gezamenlijk tot de conclusie dat het toch wel heel erg raar is als je bij een vriendje gaat spelen en je zit heel de middag op je eigen DS.
Gelukkig dat ze dit toch vreemd vonden, missie geslaagd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten