Soms heb je een dipje en soms is het dipje meer een dip. Of eigenlijk meer de Mont Ventoux. Voor diegene onder ons die geen idee hebben wat de Mont Ventoux is. Kort door de bocht, zet de Diplodocus, de grootste dinosaurus ever naast een olifant. En die olifant is vergelijkbaar met een muis.
De weg naar boven is eindeloos. Bos zover je kunt kijken, bomenrijen na elkaar en duidelijker wordt het er niet op. Eindelijk zie wat licht en denk je nou dit was het. Eh Eh! Not!
Je ziet de eindeloze kale vlakte en voelt de zon branden, de snijdende wind langs je gezicht. En je weet ik ben er nog lang niet, keihard terug geworpen in de werkelijkheid, ploeter je verder. En hoewel het niet zo voelt, weet je dat er eind komt aan dit gevoel.
Nu, stel je dit voor, realiseer je dat het gemiddeld stijgingspercentage 7,5% is. Laatste stuk een stijgingspercentage van 11%. De absolute hel voor de profwielrenner. Zie je het voor je. Dan nog even die fietskar achter je fiets met 4 schreeuwende kinderen. Dat is dus wel ongeveer de dip. En ja, dan kan je wel willen dat het gisteren voorbij was, maar zo werkt het nou eenmaal niet.
Iedereen komt met goedbedoelde adviezen en tips. Je moet gewoon even een dagje wat anders doen. Even lekker tijd voor jezelf. Een nacht goed slapen doet wonderen, hoor ik van een goede vriendin. Makkelijk praten met 1 kind. Ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatst een hele nacht geslapen heb. En slapen de kinderen dan hebben we een kat doe vrolijk gaat zitten mauwen bij de achterdeur.
Eind goed, al goed. Ik voel me weer wat beter. De Mont Ventoux is het al lang niet meer, meer de Cauberg. En dat is best te doen, ook met 4 kids!
Dus schouders er onder en weer regelmatig een nieuwe column. En wat zijn jullie me allemaal trouw gebleven op twitter. Heel blij mee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten