Time management

Time management is nooit mijn sterkste kant geweest, maar met vijf kinderen moet je wel. Zo niet dan is er binnen dag chaos. Zo'n vijf weken geleden begon mijn zwangerschapsverlof. Hetzelfde moment begon de chaos. Hoe deed ik dat in hemelsnaam toen ik nog werkte, vroeg ik Pieter. Hij had geen verklaring, zag alleen dat de stapels was steeds groter werden. Zomervakantie droeg ook niet echt bij aan de regelmaat en orde.

's Avonds loopt alles al weer redelijk volgens plan. Iedereen ligt weer om uiterlijk zeven uur in bed. Dat is al prettig. Afgelopen weken stond er regelmatig om half tien nog een draakje in de woonkamer te springen. Kan niet ontkennen dat mijn humeur daar onder lijdt.

Ik hou van mijn strakke schema. Zes uur gaat de wekker, douchen, Pieter douchen, vervolgens achter elkaar van klein naar groot alle kleine draakjes. Zeven uur met z'n allen ontbijten, tandenpoetsen, haren kammen en om kwart voor acht iedereen klaar voor de dag. Kwartiertje over, snel rondje stofzuigen, wc, wasje aanzetten en het belangrijkste koffie.

Maandag gaat de vlag uit. Alles wordt weer normaal. School begint weer. In elk geval een vast gegeven. Om 8 uur loopt iedereen de deur uit, met uitzondering van kleine Siem. Die mag dan nog zeven weekjes met mama samen orde op zaken stellen. Vanmorgen zat iedereen om half negen fris gedoucht en ready to go op de bank. Komen we nog maar een half uurtje tekort. Nog twee dagen om te oefenen en dan is de grote finale.

Opa

Opa is dement. Ga er maar aan staan en leg even uit aan een vijf en zevenjarige. Lastig. Maar goed dit moet toch geen onmogelijke opgave zijn. Pepijn snapt het wel, opa is ziek. Nou dan gaat ze toch gewoon even naar de dokter. Prik er in en klaar. Simpel als wat. Dochter kijkt toch wat moeilijker. Kan de dokter opa niet meer maken. 'Nee lief, opa kan alles niet meer zo goed onthouden'. Dat weet ze ook wel, opa vroeg binnen vijf minuten drie keer of ze nieuwe schoenen had.

Even voor de duidelijkheid, onze dochter heeft het geheugen van een olifant. Je kan niet zomaar wat beloven en er dan vervolgens niets mee doen, want dat krijg je drie keer zo hard terug. Spreekt een ervaringsdeskundige. Even snel een snoepje beloven om de lieve vrede te bewaren. Twee uur later is ze het echt niet vergeten. En als je het dan al weet te sussen, met straks of morgen. Staat ze er weer, 'beloofd is beloofd mama'. Nee, hier kom ik niet zomaar mee weg.

Of ik maar even uit kan leggen hoe ze opa weer beter gaan maken. Maar opa wordt niet meer beter, eerder slechter. Ik probeer het, maar het gaat van kwaad tot erger. Ik kan er ook geen draai meer aangeven. 'Wie zorgt er dan voor oma'. Ja, goede vraag, geen idee, maar dat is zeker niet het antwoord wat ze verwacht. 'Als opa alles vergeet, wordt hij dan weer net als Floris en Siem'. Floris kijkt me aan vanuit de box, z'n prachtige lach. Ja dat is het misschien wel, hij wordt weer net als Floris en Siem. Vertederd kijk ik naar hem. 'Maar mam, dan moet hij ook weer luiers aan'. Nee, dit gesprek gaat helemaal de verkeerde kant uit. 'Jongens, zullen we koekjes bakken?'

Been there. Done that!

Been there. Done that! Ga er maar vanuit dat mijn kraamhulp dat dacht toen ze na twee uur het huis uit holde. Het geweldige excuus was de oh zo zielige jonge moeder, net bevallen van haar eerste kindje. Ook nog een keizersnede en dan die borstvoeding. Ja het was verschrikkelijk zielig. Voor ik het goed en wel allemaal op een rijtje had stond ze buiten en vloog ze de hoek om. 

Enigszins beteuterd stond ik daar. Siem, een dag oud op mijn arm, Floris in de box, Mees rende door het huis en Pepijn en Sophie maakte ruzie om een of ander afzichtelijk popje. Misschien was dat het wel niet. Misschien wilde ze gewoon dit gezin ontvluchten. Misschien was dit wel haar grootste nachtmerrie. Wordt je kraamhulp, leuk met van die pasgeboren roze wolkjes, al je wijsheid mogen uitdragen aan van die nieuwbakken moeders, die alles van je aannemen. Tja hormonen denk je later. Stap je 's morgens bij een gezin binnen, redelijk onvoorbereid, zitten vier van die blagen je vanaf de bank aan te staren. En dan hadden we het haar ook nog makkelijk gemaakt. Het was half acht en iedereen zat al fris gewassen op de bank. Allemaal ontbeten, tandjes gepoetst. Ze waren er helemaal klaar voor. Hadden energie voor tien. Dus kom maar op, zou je zeggen.

Zal wel niet helemaal haar idee van kraamhulp zijn geweest toen ze daar, gezien haar leeftijd, nog niet zo lang geleden voor koos. Nu was het half tien en stond ik daar alleen met mijn vijf liefdes. Pieter was gaan werken, die dacht, ik neem over een dag of acht wel vrij, als (zijn bewoording) die kraammuts de deur weer uit is. Geef hem ongelijk. Eerst maar koffie en dan plan de campagne besprak ik met Sophie. 

De dag is inmiddels al voorbij. Iedereen ligt in bed en ik heb er nog eens goed over nagedacht. Vandaag hebben we dat toch maar mooi met z'n zesjes gedaan. Als ze morgen weer komt dan kan ze direct rechtsomkeer maken. Zonder die overgewaardeerde kraamhulp redden wij het ook wel!

Siem

Acht jaar geleden, voor de geboorte van Sophie, werd mij verzekerd dat bevallen een soort hel was. Ik zag er als een berg tegen op. Al die verhalen over weeën die wel 48 uur duren, op zijn minst, knippen, scheuren vacuümpompen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Tijdens de zomer-BBQ op kantoor stond een vage collega me haarfijn uit te leggen hoe dat knippen klonk. Wisten jullie dat er mensen zijn die kipfilet knippen, zo schijnt het dus te klinken. Ik heb geen idee en heb het ook nooit uitgeprobeerd. Maar goed, met zweet in mijn bilnaad, niet alleen van de weeën kwam ik op de verlosafdeling. Eenmaal daar kan ik me er weinig van herinneren. Iedereen had me voorbereid op urenlange ellende. Ze waren alleen even vergeten te vertellen dat het ook binnen een kwartier kon. Zonder knippen, scheuren en alle andere horror.

Nummer twee was er voor we naar het ziekenhuis konden gaan. De derde kwam gewoon niet op commando, die had wat hulp nodig. Lieve verpleegster die 's morgens om acht uur het infuus aansloot vond het jammer dat ze het niet mee ging maken. Half uur later kondigde Mees zich aan. Floris was toch wel de sloomste van het stel, drie lange uren streken voorbij en geen centimeter meer werd het. Gynaecoloog grapte nog, nou deze neemt het er van. Ze had haar kont nog niet gekeerd en Floris zwaaide al bijna.

Nummer vijf, ja nummer vijf is gisteren geboren. Leuk en in de wolken zwanger zijn is er met vier koters onder de acht gewoonweg niet bij. Gewoon doorgaan is het devies. Rustig aan maande mijn lieve gynaecoloog. Wanneer vroeg ik haar? Daar had ze ook geen antwoord op. Ze hield wijselijk haar mond.

Lekker op de bank 'Sara op zondag' luisteren gister was het eerste rustmomentje dat ik mijzelf gunde. Kopje thee, zak m&m's, helemaal geïnstalleerd. Krampje denk ik nog. Rustig een  tweetje voor een mooi nummertje op de radio. Nog geen minuut later kan ik alleen nog maar roepen, 'auto!'. En nu denken jullie bij een vijfde staat alles klaar niets is minder waar. Paniekerig roep ik wat manlief moet pakken. Sophie komt met haar roze ruitjes koffertje aanrennen. Ach, kan mij het schelen. Probeer het rustmomentje vast te houden, in de auto verder luisteren naar radio 2. In ziekenhuis direct een kamer beschikbaar dus daar ook radio 2. Gynaecoloog laat nog op zich wachten dus ga er vanuit dat het nog wel even duurt. Pieter inmiddels expert in het aflezen van ctg's, besluit dat het klaar is met het koffie uurtje. Laatste tonen van Alderliefste klinken door de kamer en daar is Siem. Net op tijd voor het nieuws van tien uur, fluistert Pieter. Ik kan alleen maar huilen.

Lust ik niet

Avondeten is al sinds Sophie naast babymelk ook ander voedsel tot zich ging nemen iedere dag een beproeving. Inmiddels weet ik dat het niet alleen bij ons een grote bron van irritatie is. Sport, pianoles, onregelmatig werk, kinderopvang en vrienden maken het er niet makkelijker op. Jarenlang heb ik mijn stinkende best gedaan. Met zijn allen aan tafel leek mij het meest gezellige moment van de dag. Ik weet het, dit was mijn geromantiseerde beeld van een groot gezin. Werkelijkheid ligt daar mijlenver vandaan.

Boodschappen doen, daar begint het mee. Aangezien we allebei werken en vier kinderen hebben, vereist het wel enige planning. Gevolg, donderdagavond zit ik met het grote gezinsplanbord een maaltijdplanning voor de komende week te maken. Klinkt nu ik het opschrijf ronduit belachelijk. Echter ik weet, doe ik dit niet, wordt het een groot drama. Pieter kijkt over mijn schouder mee en zucht. 'Wat?', roep ik geïrriteerd. Je weet dat ik niet van snijboontjes houd. Ja weet ik en Sophie houdt niet van wortels, andijvie, aardappels (althans als in de vorm van friet zijn wordt het een ander verhaal), Pepijn eet het liefst brood, pannenkoeken, appelmoes of tomatensoep, Mees gooit vooral met eten en over Floris heb ik het maar helemaal niet. Hier kan ik niets mee. Besluit is genomen, het moet anders. 

Pieter kijkt me al moeilijk aan wanneer ik vraag wanneer hij mee eet. Weet ik nog niet. Nee, weet ik nog niet kan niet meer. Dinsdag en donderdag lastig, hockey dus of we dan maar iets lichts kunnen eten. Maandag moet Sophie later eten vanwege pianoles. Dinsdag en vrijdag ook lastig want dan heeft de dame hockey. Blijft over woensdag, maar aangezien ze met zwemles ook echt rekening houden met het feit dat die kinderen best nog jong zijn, is het om kwart voor zes. Dus dan zit ik daar tot minstens zeven uur met vier kids. Keus is of ervoor of erna, of iedereen voor zwemles. Allemaal lastig, woensdag wordt brooddag!

Volgende dag tijdens het diner gooien we het roer om. Nieuwe afspraken. Lust ik niet, kan ik niet meer horen. Lussen hangen in de bussen. Wanneer je iets niet lekker vindt dan ruil je het maar met een ander. Iedereen eet zijn bord leeg en als je bord leeg is mag je je verhaal vertellen. Vier beteuterde koppies staren me aan. Sophie stamelt: 'Maar mama, je hebt alle groente in kleine stukjes in de pasta gedaan'. Ja inderdaad, dan proef je het amper. En nu eten!

Inmiddels zijn ze er aan gewend en floreert de ruilhandel aan tafel. Komkommer, paprika en ei worden van bord naar bord geschoven. En de meeste borden gaan leeg. Alleen Floris deed nog een beetje lastig. Nadat Floris week in week uit het eten verpest heeft beluit ik het over een andere boeg te gooien. Wanneer je toch niet eet heb je ook geen bord nodig. Scheelt weer afwas, stuk goedkoper.

Volgende dag geen bordje voor Floris. Mopperend zit hij aan tafel. Wel eten, niet eten. Besteed er geen aandacht aan, met uitzondering van de verklaring, jij eet toch niet dus mama kookt niet meer voor jou. Floris blijkt een volhouder, maar op dag zes besluit hij toch maar te eten. Wonderen zijn de wereld nog niet uit. Alle bordjes leeg en het was zo waar gezellig. Benieuwd hoe nummer vijf zich gaat gedragen....

Stappen

Vroeger. Ja vroeger, weet je wel, heel lang geleden. Zo lang dat je eigenlijk vergeten bent dat negen van de tien keer het eigenlijk helemaal niet zo leuk was. Nu lijkt het alsof het altijd leuk was.

Zo lang geleden dus!

Ja we gaan uit. Maar ja waar moet je heen. Dan maar de plaatselijke kroeg. Dinsdagavond, vroeger had je er niet eens over na gedacht. Het kan echt. Half negen, ja we weten het helemaal een achterlijk tijdstip, maar ja wat moet je anders met totaal acht kinderen thuis. Die oppas heeft waarschijnlijk niet zo veel zin om om elf uur op te komen draven. Dus half negen, plaatselijke kroeg.

Een stap over de drempel, kijk rond en vervolgens klinkt er vreselijk enthousiast gegil. Vriendinnetje van Sophie, lekker aan het eten met haar ouders. Enigszins ongemakkelijk leg ik uit dat we even wat gaan drinken. Paar wijn verder en heel veel gelachen, stappen we toch lichtjes aangeschoten op de fiets. Beetje gênant, licht giegelend, met voor en achterop het overbekende kinderzitje, waar we dan vervolgens ook weer de grootste lol om hebben. Thuis plof ik op de bank en bedenk dat we dit zeker vaker moeten doen.

Volgende ochtend denk ik daar toch wat anders over. Watten in míjn hoofd dempen wel wat van het kinder geschreeuw. Maar zeker niet honderden kinderen op het schoolplein. Ach even doorzetten denk ik nog. Loop de gang in en vervolgens begint er een juffrouw uit groep 7 door de gang te schreeuwen of het gezellig was. Ik kijk nogal verbaasd schijnbaar. Dus zij doet ten overstaan van heel veel ouders wel even uit de doeken dat ze naast ons had gezeten. In mijn hoofd begint er nu wel het een en ander op gang te komen. Razendsnel gaan mijn gedachten. We hebben het over heel veel zaken gehad en meer nog over heel veel mensen. Dat was zeker niet heel positief allemaal. 

Vroeger was dus toch echt alles beter. Je leerde nog belangrijke regels. Wat er in de kroeg gebeurd, blijft daar en hoort tussen die vier muren. Maar nee, wat verwacht je ook van de generatie begin twintig. Essentiële zaken is men ze vergeten te leren. Dit komt nooit meer goed.

Zomervakantie

Zomervakantie betekent zoveel als puur verveling. Mijn kinderen houden niet van vakantie. Wel als we weg gaan, maar wie gaat er nou zes weken weg. Wij niet en de laatste twee weken was goedkoper dus dan gaan we naar Frankrijk. Sophie vraagt na het weekeind al wanneer ze weer naar school mag. Pepijn, geen fan van school, begint ook al. Gezellig is niet helemaal het juiste woord. Uitslapen is nog niet toegevoegd aan het vocabulaire, dus ook in de vakantie zitten wij om zeven uur aan het ontbijt. Dat worden hele lange dagen.

Floris besluit dat hij echt ziek is we gaan van huisarts naar huisartsenpost naar eerste hulp en dan weer naar huis en zo binnen drie weken tijd een keer of tien. Dit gegeven maakt de vakantie tot nog een groter drama.

Sophie, Pepijn en Mees worden drie weken lang van hot naar her gesleept terwijl iedereen langzamerhand op vakantie gaat, blijven er steeds minder leuke dingen over om te doen. Ik probeer drie weken lang uit of jongleren echt zo moeilijk is. Huis opruimen, Sophie, Pepijn en Mees gelukkig maken, was doen, strijken, Floris naar al zijn ziekenhuis afspraakjes brengen, elke avond koken. Iedereen weet als je niet gezond eet, nou dan weet je het wel. Boodschappen doen, honderd keer Dora kijken, en zo nog honderdduizenden anderen dingen die echt moeten wanneer je bijna op vakantie gaat. Nou moeten is een groot woord. Zo horen, dekt meer de lading. Drie weken later is Floris eindelijk een beetje opgeknapt. Huilend zit ik in de tuin. Ik ben er uit. In het circus is dus ook geen optie. Jongleren kan ik niet. Misschien nog wel belangrijker, wil ik niet.

's Avonds is het besluit snel genomen, we moeten hier weg. Camping van vorig jaar heeft nog een huisje in de aanbieding. Nog dezelfde nacht rijden we de grens over en drinken we koffie op een ranzige parkeerplaats vol met stukken vies wc papier. Eindelijk vakantie zucht manlief. In gedachten zie en hoor ik iedereen lachen. En zie ons staan, op die belachelijk smerige parkeerplaats, koffie uit een thermoskan. En oh ja, even voor de duidelijkheid. Wanneer je koffie met de Senseo zet en je maakt voor elk kopje de thermoskan open, heb je dus na drie uur rijden koude koffie.

Eenmaal op de camping, besluit ik al dat dit echt de laatste keer is. Hoewel een kleine camping, irriteer ik me bij het inchecken al aan alle zeikende mensen aan de balie. In Nederland is het altijd wat, maar in het buitenland zeuren Nederlanders nog harder. Er is maar een wasmachine en droger en dat voor een hele camping, het is belachelijk. Er is geen brood meer om 11 uur. Nee dan had je dus eerder je tent uit moeten rollen. Teveel lawaai, te warm, te druk bij het zwembad. Ga dan naar het meer, daar zit geen hond. Campings zijn gewoon niet voor mij gemaakt. Ik wil een huis met binnen een straal van 50 km geen Nederlander te bekennen. Ja, 50 km is ruim genomen, anders sta je weer met ze in de supermarkt.

Een half uur na aankomst ligt iedereen in het zwembad. En kan de vakantie echt beginnen.

Summer break

Soms heb je een dipje en soms is het dipje meer een dip. Of eigenlijk meer de Mont Ventoux. Voor diegene onder ons die geen idee hebben wat de Mont Ventoux is. Kort door de bocht, zet de Diplodocus, de grootste dinosaurus ever naast een olifant. En die olifant is vergelijkbaar met een muis. 

De weg naar boven is eindeloos. Bos zover je kunt kijken, bomenrijen na elkaar en duidelijker wordt het er niet op. Eindelijk zie wat licht en denk je nou dit was het. Eh Eh! Not!

Je ziet de eindeloze kale vlakte en voelt de zon branden, de snijdende wind langs je gezicht. En je weet ik ben er nog lang niet, keihard terug geworpen in de werkelijkheid, ploeter je verder. En hoewel het niet zo voelt, weet je dat er eind komt aan dit gevoel.

Nu, stel je dit voor, realiseer je dat het gemiddeld stijgingspercentage 7,5% is. Laatste stuk een stijgingspercentage van 11%. De absolute hel voor de profwielrenner. Zie je het voor je. Dan nog even die fietskar achter je fiets met 4 schreeuwende kinderen. Dat is dus wel ongeveer de dip. En ja, dan kan je wel willen dat het gisteren voorbij was, maar zo werkt het nou eenmaal niet. 

Iedereen komt met goedbedoelde adviezen en tips. Je moet gewoon even een dagje wat anders doen. Even lekker tijd voor jezelf. Een nacht goed slapen doet wonderen, hoor ik van een goede vriendin. Makkelijk praten met 1 kind. Ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatst een hele nacht geslapen heb. En slapen de kinderen dan hebben we een kat doe vrolijk gaat zitten mauwen bij de achterdeur.

Eind goed, al goed. Ik voel me weer wat beter. De Mont Ventoux is het al lang niet meer, meer de Cauberg. En dat is best te doen, ook met 4 kids!

Dus schouders er onder en weer regelmatig een nieuwe column. En wat zijn jullie me allemaal trouw gebleven op twitter. Heel blij mee!