Siem

Acht jaar geleden, voor de geboorte van Sophie, werd mij verzekerd dat bevallen een soort hel was. Ik zag er als een berg tegen op. Al die verhalen over weeën die wel 48 uur duren, op zijn minst, knippen, scheuren vacuümpompen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Tijdens de zomer-BBQ op kantoor stond een vage collega me haarfijn uit te leggen hoe dat knippen klonk. Wisten jullie dat er mensen zijn die kipfilet knippen, zo schijnt het dus te klinken. Ik heb geen idee en heb het ook nooit uitgeprobeerd. Maar goed, met zweet in mijn bilnaad, niet alleen van de weeën kwam ik op de verlosafdeling. Eenmaal daar kan ik me er weinig van herinneren. Iedereen had me voorbereid op urenlange ellende. Ze waren alleen even vergeten te vertellen dat het ook binnen een kwartier kon. Zonder knippen, scheuren en alle andere horror.

Nummer twee was er voor we naar het ziekenhuis konden gaan. De derde kwam gewoon niet op commando, die had wat hulp nodig. Lieve verpleegster die 's morgens om acht uur het infuus aansloot vond het jammer dat ze het niet mee ging maken. Half uur later kondigde Mees zich aan. Floris was toch wel de sloomste van het stel, drie lange uren streken voorbij en geen centimeter meer werd het. Gynaecoloog grapte nog, nou deze neemt het er van. Ze had haar kont nog niet gekeerd en Floris zwaaide al bijna.

Nummer vijf, ja nummer vijf is gisteren geboren. Leuk en in de wolken zwanger zijn is er met vier koters onder de acht gewoonweg niet bij. Gewoon doorgaan is het devies. Rustig aan maande mijn lieve gynaecoloog. Wanneer vroeg ik haar? Daar had ze ook geen antwoord op. Ze hield wijselijk haar mond.

Lekker op de bank 'Sara op zondag' luisteren gister was het eerste rustmomentje dat ik mijzelf gunde. Kopje thee, zak m&m's, helemaal geïnstalleerd. Krampje denk ik nog. Rustig een  tweetje voor een mooi nummertje op de radio. Nog geen minuut later kan ik alleen nog maar roepen, 'auto!'. En nu denken jullie bij een vijfde staat alles klaar niets is minder waar. Paniekerig roep ik wat manlief moet pakken. Sophie komt met haar roze ruitjes koffertje aanrennen. Ach, kan mij het schelen. Probeer het rustmomentje vast te houden, in de auto verder luisteren naar radio 2. In ziekenhuis direct een kamer beschikbaar dus daar ook radio 2. Gynaecoloog laat nog op zich wachten dus ga er vanuit dat het nog wel even duurt. Pieter inmiddels expert in het aflezen van ctg's, besluit dat het klaar is met het koffie uurtje. Laatste tonen van Alderliefste klinken door de kamer en daar is Siem. Net op tijd voor het nieuws van tien uur, fluistert Pieter. Ik kan alleen maar huilen.