Opa is dement. Ga er maar aan staan en leg even uit aan een vijf en zevenjarige. Lastig. Maar goed dit moet toch geen onmogelijke opgave zijn. Pepijn snapt het wel, opa is ziek. Nou dan gaat ze toch gewoon even naar de dokter. Prik er in en klaar. Simpel als wat. Dochter kijkt toch wat moeilijker. Kan de dokter opa niet meer maken. 'Nee lief, opa kan alles niet meer zo goed onthouden'. Dat weet ze ook wel, opa vroeg binnen vijf minuten drie keer of ze nieuwe schoenen had.
Even voor de duidelijkheid, onze dochter heeft het geheugen van een olifant. Je kan niet zomaar wat beloven en er dan vervolgens niets mee doen, want dat krijg je drie keer zo hard terug. Spreekt een ervaringsdeskundige. Even snel een snoepje beloven om de lieve vrede te bewaren. Twee uur later is ze het echt niet vergeten. En als je het dan al weet te sussen, met straks of morgen. Staat ze er weer, 'beloofd is beloofd mama'. Nee, hier kom ik niet zomaar mee weg.
Of ik maar even uit kan leggen hoe ze opa weer beter gaan maken. Maar opa wordt niet meer beter, eerder slechter. Ik probeer het, maar het gaat van kwaad tot erger. Ik kan er ook geen draai meer aangeven. 'Wie zorgt er dan voor oma'. Ja, goede vraag, geen idee, maar dat is zeker niet het antwoord wat ze verwacht. 'Als opa alles vergeet, wordt hij dan weer net als Floris en Siem'. Floris kijkt me aan vanuit de box, z'n prachtige lach. Ja dat is het misschien wel, hij wordt weer net als Floris en Siem. Vertederd kijk ik naar hem. 'Maar mam, dan moet hij ook weer luiers aan'. Nee, dit gesprek gaat helemaal de verkeerde kant uit. 'Jongens, zullen we koekjes bakken?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten