Typisch Nederlands!

Wat is nu typisch Nederlands. Simpel roept iedereen. Kaas, tulpen en Delfts blauw. Nee, dat is wat Amerikanen en Japanners zien als typisch Nederlands. Maar wat is het voor een Nederlander. We vinden onszelf heel sociaal en tolerant. Tolerantie en angst voor het onbekende zijn geen goede partners. Het is als een relatie tussen twee uitersten. Gedoemd te mislukken. 

Nu begint negentig procent van de Nederlanders te roepen dat het onzin is. De overige tien procent houdt wijselijk zijn mond. Die weten wel beter. Voorbeelden te over. Laat ik gewoon in mijn omgeving beginnen. Broer en schoonzus lieten hun huis opknappen. Mocht niet teveel kosten, ja lieve mensen ook bij ons is het crisis en werkt het kabinet Rutte niet echt mee. Dus de Polen werden ingevlogen. Harde werkers, altijd keurig op tijd, goed werk, dus wat wil je nog meer. Schoonzus raadde het iedereen aan. Lyrisch was ze erover. Tot de dag dat twee huizen verder, Polen hun intrek namen. De verjaardag van ons nichtje stond niet in het teken van prinsessen, taart en vrolijke kinderstemmetjes, het was een grote klaagzang. Zolang het ons iets oplevert en we er zelf voor kiezen is alles koek en ei. 

Voor de leuk, nog een voorbeeld. Sophie zat ooit op een kinderdagverblijf. Gewoon leuk en gezellig, met allemaal lieve kindjes, met alles er op en eraan. Op een dag was er Thijs, een innemende lach op een vrolijk snuitje kwam op me afgerend. Sophie was vanaf die ochtend zielsgelukkig. Thijs werd haar maatje voor het leven. Voor haar was het gewoon een nieuw kindje. Voor het overgrote deel van de ouders was het een jongetje met downsyndroom. Al die angst voor een mannetje van twee, hoopte zich op en uiteindelijk wilden de papa en mama van Thijs, niet meer vechten tegen deze angst en onbegrip. Ik begreep ze, Sophie mijn kleine meid, zag het niet. Thijs en zijn papa en mama zijn nu heel gelukkig op een andere school. Thijs komt nog vaak spelen. Sophie weet inmiddels dat Thijs anders denkt dan dat zei kan. Ze rennen, voetballen, spelen verstoppertje en Sophie leest Thijs voor uit zijn lievelingsboek. 'Omdat hij dat nog niet zo goed kan, mama'. 

Is dit nu typisch Nederlands. In mijn ogen kenmerkt dit de huidige maatschappij. Zijn we bereid om te veranderen. Nee, er is altijd een excuus, maar roep dan ook niet om het hardst dat tolerantie zo'n groot goed is.