Zwembroek

Nieuwe kleding, weten mijn kinderen koop je op de iPad. Wel zo makkelijk, nooit meer urenlang rondlopen in een stad. Winkel in winkel uit met vier krijsende, dreinende kinderen. De vijfde ligt in het ziekenhuis, dus hoeft niet mee. Vooral schoenen kopen is een drama. Wanneer je hier in de omgeving winterschoenen gaat kopen, staat er dus buiten de winkel zo'n nummertjes apparaat. Zo een als bij de slager vroeger.

Schoenen kopen we dus sinds die ene bewuste keer ook online. Net een kind rijker ben je nog niet wijzer. Eerste week oktober winterschoenen kopen, wist ik veel. Blijkt dus dat dan de kinderbijslag wordt gestort en dat heel Nederland met kinderen, schoenen gaat kopen. Inmiddels is me ook bekend dat je het met kinderbijslag alleen niet redt. Minder leer, minder zool, maar even duur. Apart fenomeen.

Sophie heeft nu haar eerste zwemfeestje. Dolenthousiast staat ze te springen in de kamer. Aangezien ze de hele zomer in haar zwembroekje heeft gewoond, mooi weer en heel lang vakantie, is het gevolg eenvoudig. Wat afgelopen zomer nog mooi rood was, is inmiddels een rare kleur roze met wat vieze gelige hartjes. Geen optie. Waar vind nu nog een nieuwe zwembroek.

Sophie ligt met haar billen op een groot vel wit papier. Ik kijk blijkbaar vreemd, dus volgt haar betoog. Of ik maar even een stift kan pakken dan kan ik haar billen tekenen en weet ik de maat zwembroek. "Net als met schoenen, mama!", klinkt er licht geïrriteerd.

Eind goed al goed. Zwembroek via internet ligt de volgende dag in de bus. Dolblij pakt ze het zelf uit. "Mama, ze zijn de bh vergeten". Ik leg uit dat ze toch weet, " waar niets zit hoeft niets over". Eindeloze discussie volgt. Alle argumenten die ik aandraag ten spijt. Dit is zeker niet wat ze ervan verwachte. Dan ga je lekker niet, lieverd. Simpel als wat. Mokkend stampt mijn kleine diva de trap op. Zwembroek ligt in de hoek. Mees vindt 'm wel mooi en loopt er mee op z'n hoofd. Gelukkig blijft ze nog wel even boven, anders zou het huis helemaal te klein zijn.