Tegeltjeswijsheid

Van een goede quote kan ik kippenvel krijgen, rake cliché-uitspraken wil ik regelmatig inlijsten, ik pluis songteksten uit en zoek ze desnoods na op het Internet en kan mezelf compleet verliezen in boekpassages. 

Uitdrukkingen, tegeltjeswijsheid, Loesje-teksten, quotes en columns zuig ik als een grote spons in me op, om ze vervolgens verrukt te delen met mijn té nuchtere echtgenoot, die dan maar weer eens een wenkbrauw optrekt, zich verbazend over alle ophef. 

Herkenbaarheid is altijd een groot sleutelwoord. 

Columns die altijd weer erg van toepassing zijn op ons dagelijks leven. Variërend van kinderen die bij anderen altijd wel opgevoed zijn, kleinkinderen die altijd ineens zo lief zijn bij oma (omdat ze geheel ín dienst staat van de kleine draken), tot (godzijdank)niet perfecte moeders die het beddengoed van hun kind pas verschonen als het naar aap begint te stinken.En natuurlijk nog veel meer. 

Nou is de ene tekst de andere niet, ‘oost west’ komt er, net als’ ík hou van jou en blijf je trouw’ niet in, maar de pareltjes plukken we er tussenuit als een soort ‘voer voor de ziel’. 

Gek, want je kunt er eigenlijk niets mee, nou ja, hoogstens kun je eens los gaan op een geboortekaartje maar na baby nummer vijf ben ik er wel klaar mee inmiddels. En gaat het ook echt niet meer gebeuren! Mee blèren met een lekker liedje en misschien, als je iemand kunt vinden aan wie het besteed is, een mooi gedichtje of indringende brief achterlaten. Maar ja, wie schrijft er tegenwoordig nog een mooie, handgeschreven brief, want dan komen de mooiste teksten toch het beste tot zijn recht.

In Sinterklaasgedichten kun je je dingetje een beetje doen, maar pepernoten, Spanje en het paard zijn niet de meest inspirerende onderwerpen. 

Overlijdensadvertenties tonen de prachtigste teksten, althans soms. Het is goed zoeken naar de krenten in de pap. Maar goed, misschien wat ongepast om je daar aan te verheerlijken.

Blijft over een blog. 

Clichés en gezegden zijn niet zo zeer door de vorm, als door de waarheid zo raak. En ik mag dan ook altijd graag prediken dat clichés niet voor niets clichés zijn (want oh oh wat een ervaring heb ik toch met mijn inmiddels negendertig jaar), hoewel ik sommigen nog steeds niet vat. 

‘Een land vol’ (een ander land misschien?) heb ik nooit gevonden en ‘alles wat je écht wilt, kun je ook bereiken’(of is dat nou meer iets uit zo’n zelfhulpboek?) is natuurlijk de grootste bullshit die je je maar kunt bedenken, want geloof me, ik wil heel veel, heel graag, maar geld, energie en kinderen krijgen  laten zich nu eenmaal niet afdwingen (met vijf durf ik dat natuurlijk niet helemaal hardop te zeggen). Een geweldig figuur en een goede conditie vallen misschien wél onder deze stelling. Tegenhanger is dan weer dat ik daar mijn wijntje en overheerlijke kaasjes voor moet laten staan. Daar komt wilskracht om de hoek kijken. Wat mij betreft mag die om de hoek blijven staan.

De grootste misvatting aller tijden is natuurlijk dat geld niet gelukkig maakt. Of moet je het omkeren, géén geld maakt wel degelijk ongelukkig.... Of krijg je dan weer de cliché, dat als je niet beter weet.

Maar ‘de uitzondering bevestigt de regel’ en ‘behandel een ander zoals je zelf behandeld wenst te worden, leven en laten leven, je doel voorbijstreven, ergens een halszaak van maken en een ‘twee-eenheid’ zijn absolute favorietjes van mij. Mijn vriend (en exen) zullen ook zeker ‘de vinger aan de pols houden’ en de woorden ‘flexibiliteit’ en ‘communicatie’ herkennen. Sommige woorden zijn onderhevig aan bepaalde fases in mijn leven (en dat van mijn vriendinnen), zo kent mijn moeder het woord ‘omkrempelen’, dat ik als klein meisje gebruikte voor je mouwen opstropen’, zo noemden we (ik doel op de girls)een auto op een bepaald moment ‘wheels’, werden we ‘nasty’ als we boos bedoelden, gebruikten wij de woorden ‘gaaf en schitterend te pas en te onpas (onze ouders gebruikten ‘mieters’ en de hedendaagse jeugd zegt ‘vetcool' en ‘dope shit’). 

Hilarisch zijn natuurlijk de uitspraken van Pepijn.Alle programma’s op televisie die niet voor ons, maar voor hem bestemd zijn noemt hij ‘mensen kijken’, en ontbijtkoek blijft ‘spijtkoek’, spaghetti blijft pasgetti', verder zegt hij rustig 'ik ga jou doodslaan', omdat hij de vele muggen die wij te pakken hebben genomen (omdat ons huis schijnbaar midden in de habitat van zo ongeveer elke insecten-soort gebouwd is) als voorbeeld heeft. Opa is een sterretje en pappa is de koning en mamma de prinses. Elke hals met maar enigszins een intentie om een klus uit te gaan voeren (bijvoorbeeld een ladder onder de arm) is, zonder uitzondering, Bob de Bouwer, verder hebben we nog 'koekenbakken' (zo ongeveer het enige dat hij eet) en roept hij dat ik mijn 'jas' aan moet als ik s nachts nogal nakend naast zijn bed kom kijken waar al die decibellen vandaan komen. Gelukkig heb ik er nog drie onder Pepijn en kunnen we voorlopig onze lol nog op. Stiekem heb ik hem het woord 'opzouten' geleerd. IK vond het wel lekker krachtig en tamelijk onschuldig, daarnaast is het zó verleidelijk om je kind een 'stout' woord laten 'papegaaien'.

In mijn studententijd gingen we er eentje ‘inkoppen’ en even ‘afpilzen’ en lagen we regelmatig ‘naast onze kruk’. Ergens tussen toen en nu zijn we elkaar van alles met ‘lein’ erachteraan gaan noemen. Rensilein belt Jitsielein en Mamsilein. Het is een soort tweede natuur geworden. ‘Flabbergasted’ is iets wat we allang kenden, maar weer echt iets van de laatste tijd, alsof je tong van opperste verbazing op de grond hangt. Een andere vriendin heeft het over een ‘big-ass-ring’ en ‘talk to the hand’ doet het ook nog steeds goed. 

 

De ‘Loesje-uitspraken’zijn eigenlijk allemaal goed en niet zelden heb ik er eentje aan mijn moeder gestuurd (bel straks effe terug mam, ik sta net de cake af te gieten. 

bel straks effe terug mam, ik rijd net een fietser aan…) 

Naar een goede vriendin in een single fase (iets warms graag, met borstharen) of naar een eigenwijs ex-vriendje die altijd dacht dat hij het beter wist had, ingelijst en wel; hoezo compromis? Heb ik ongelijk dan?. En ‘hoeveel plannen zitten er in een glas bier’ en ‘aan het einde van mijn geld hou ik altijd een stuk maand over’. Een absolute topper blijft ‘geniet nooit met mate’. Daar kan ik me helemaal in vinden. 

Een collega bromt regelmatig dat het wel ‘Fucking Groundhog Day’ lijkt, wat ik een geniale grap vindt, maar die je totaal ontgaat als je de film niet gezien hebt. Een andere collega vertelde dat ze ergens erg ‘onblij’ van werd. 

In een melige bui bedachten we op mijn werk leuke t-shirt teksten, die sloegen op collega’s; ‘ik ben kapot’ en ‘het gaat hier erin’(op de voorkant) en ‘daar eruit’ (op de achterkant). Verder zou ‘huh?’ het erg goed doen op onze werkvloer en hebben we tal van andere gevatte dingen bedacht, die ik in deze tijden van economische crisis beter voor mezelf kan houden  

Erg trots zijn we op ons paradepaardje: 

‘Wil de prins op het witte paard zich hier even melden’ 

Wat eten we?

Tros radar geeft inzicht in het paardenvlees. De plofkip en alle beelden nog vers in het geheugen. We verafschuwen het. We hebben met zijn allen het hoogste woord. Plofkip willen we niet en paardenvlees van die zielige diertje die veel te lang op transport zijn ook niet. Echter we willen wel voor twee euro vijftig kip kopen bij de Lidl. We willen absoluut niet meer dan één vijftig voor onze kroket betalen bij de plaatselijke snackbar. Wat denken we nou? Dat wanneer je alle kosten van huisvesting tot in de supermarkt of snackbar meeneemt dat die kip een top leven heeft gehad of dat die kroket echt uit het allerbeste rundvlees bestaat. Eigenlijk willen we het ook gewoon niet weten. Al die programma's van Radar tot De keuringsdienst van Waarde, iedereen kijkt het. Maar blijft het echt hangen, doen we er daadwerkelijk iets mee. We stoppen het zo diep mogelijk weg. We willen geen tien euro betalen voor een kilo kip. Uiteindelijk weten we echt wel dat we tegelijk met die kroket ook een stukje paard verorberen. We stoppen het weg, bijna net zo snel als de kroket.

Bij de biologische slager vraag ik me altijd af of het echt biologisch is. Bij de supermarkt, welke dan ook, heb ik nooit die twijfel. Daar weet ik gewoon heel zeker dat wat ik ook koop, het beestje erachter het niet best heeft gehad. Lekker duidelijk. Daar houd ik van.

Ik ben heel eerlijk. Nee, ik koop geen biologisch vlees. De onzekerheid over de echtheid en oprechtheid van het kenmerk biologisch, kan ik niet aan de kant zetten. Ik weet liever zeker dat het niet goed is dan dat ik twijfel. Sta ik alleen? Absoluut niet, alleen durft niemand het te zeggen.

Nachtwacht

Obama gaat naar de nachtwacht in het Rijksmuseum. Bij mij roept het woord nachtwacht tegenwoordig andere associaties op. Voor het tijdperk kinderen was ik er van overtuigd dat een normaal mens ongeveer acht uur slaap nodig heeft. Nu weet ik wel beter. Sinds de geboorte van nummero uno heb ik niet meer uitgeslapen. Destijds kon ik ook rustig laat naar bed gaan. Inmiddels kan ik me de nacht niet heugen dat ik aan een stuk geslapen heb. Van de vijf is er altijd wel iemand die denkt, drie uur is best een mooie tijd. Er zijn dagen dat ik om acht uur denk, zal ik maar gaan slapen. En dat doe ik dan ook, vooral met het idee, dan kan ik misschien wel zeven uur achter elkaar slapen. Ijdele hoop, alsof ze het voelen, begint de eerste meestal om half twaalf te spoken. 

Vind ik het erg. Nee, absoluut niet. Elke nacht is een feestje, elke nacht is anders. Mijn 'Nachtwacht' hangt niet statisch aan een muur en wisselt elke nacht van gedaante. Soms is het verdrietig, soms opgewekt en altijd een feestje. Inmiddels heb ik wallen tot op mijn knieën (en nee, ook Touche Eclat van Yves Saint Laurent, het wondermiddel is al lang niet meer genoeg), maar president Obama, mijn interactieve nachtwacht is pas echt de moeite waard.

Agenda kwijt

Vanmiddag moest ik een wedstrijd hockeyen. Veterinnen zijn we inmiddels, maar ons team bestaat al sinds mensenheugenis. Inmiddels al lang niet meer op het hoogste niveau, toch ook niet in de laagste regionen. We doen lekker mee. Elke wedstrijd hebben we bekijks. Vijftien vrouwen en langs de lijn altijd vijftien mannen en minstens drie keer zoveel kinderen. In de jeugd wordt je wel eens in een team geplaatst, waarvan je later zegt, een deel daar had ik gewoon niets mee. Deze vrouwen zijn mijn vriendinnetjes voor altijd. We delen nog steeds één gemeenschappelijk doel, gewoon lekker hockeyen. En dat drie keer per week, met de zondag als hoogtepunt.

Het artikel in de Volkskrant was wel het gesprek van de dag. Geklaag over geen tijd na de komst van kinderen. Iedereen heeft zijn mening. De ene iets genuanceerder dan de ander. De conclusie is dat we het niet begrijpen. We werken allemaal bijna fulltime, we sporten toch nog op een acceptabel niveau, we gaan naar het theater, we leven. En inderdaad moeten, ja het is moeten, onze kinderen op zondag mee naar de hockey. Zielig? Nee, absoluut niet, ze kennen elkaar. Met slecht weer zijn er tassen vol stiften en kleurboeken en met mooi weer (droog is al snel mooi) hockeyen ze met zijn allen (de oudste is tien en de jongste die kan lopen is net één). En buiten dit alles, rijden wij de hele week van speelafspraken, sportclubs, pianoles naar nog veel meer. Dus op zondag mogen ze best wat tijd voor ons vrij maken.

Wij klagen ook. Net als iedereen en klagen mag. Ik kan ook dingen niet doen. Soms wil ik ook wel eens lekker een paar dagen bijvoorbeeld naar Parijs met Pieter. Lijkt me nu ik het zo op schrijf wel enorm fijn. Maar waar laat ik vijf kinderen, waarvan er ook nog één met enorm veel zorg. Het kan nu niet, over een paar jaar is dat anders. Mijns inziens is het een kwestie van prioriteiten stellen en de juiste agenda hanteren. Een van mijn hockey vriendinnetjes is het er niet mee eens. Tegenwoordig stellen veel mensen hun leven in het teken van hun kinderen, dat werkt niet. De discussie laait op. Uiteindelijk komen we tot de algemene conclusie dat we allemaal bewust gekozen hebben voor kinderen. We waren ook oud genoeg om de consequenties van het hebben van een kind in te zien. Ja en af en toe valt het wel eens tegen, dat betekend echter niet dat ik ze dan niet wil. Meer een kwestie van weer even de juiste agenda kiezen. En met de troep van vijf kinderen in een echt grote mensen huis ben ik wel eens iets kwijt.

Makkelijke maandag

Vanmorgen weer de vraag van de moeder die zwaar onder de indruk was van vijf kinderen, natuurlijk had zij er twee, hoe ik het in hemelsnaam vol hield. Vrij simpel, je moet wel. Voor vijf kinderen gekozen dus ook voor vijf kinderen zorgen. Even achterwegen gelaten dat er ook voor vijf kinderen zorgen zijn. Nou jij werkt zeker niet. Hun, nou gewoon vierentwintig op kantoor en de overige uren thuis in de avonduren. Redelijk bedremmeld staarde ze me aan. Stotterend en enigszins gegeneerd vroeg ze me hoe ik dat deed. En met eten dan. Ja dat doen ze zowaar ook en niet zo'n beetje. Vandaar dat werk, probeer ik grappig te doen. Echter mevrouw is bloedserieus. 

Dus bij deze, om het voor eens en altijd de wereld uit te helpen. Zaterdag is kookdag bij ons. Vandaag bijvoorbeeld voor drie keer Thaise rijst, drie keer nasi en 3 schalen lasagne gemaakt voor veel personen. Dat gaat de vriezer in. En dat doen we elke zaterdag en zo heb ik altijd iets gezonds in huis en beter nog, binnen een kwartier op tafel.

Zaterdags om vier uur stroomt ons huis langzaam vol met vriendjes en vriendinnetjes van iedereen. Langzaam wordt het traditie en ondanks dat het begonnen is ter ondersteuning in de tijd dat Siem nog in het ziekenhuis lag, houden we de eer hoog. Wat is dit fijn, elke week opnieuw. Iedereen nodigt iemand uit en die komen met het hele gezin en iedereen neemt wat mee. Van de heerlijkste gerechten tot zelfgemaakte pizza en wij zorgen voor de wijn.

Dit is ons rustpunt in de week. Wanneer ik op maandagavond alle tasjes klaar maak ( ja, die gaan met inhoud en al zo terug de koelkast in) verheug ik me alweer op zaterdag. Kan niet wachten. Wie zal ik nu eens uitnodigen....

Focus

Wat is focus bij een achtjarige. Discussie op de hockey loopt hoog op. Kun je van achtjarige verwachten dat er focus is. Bij sommige kinderen wel. Die van ons dus. Het team van Sophie is altijd op tijd en er heeft nog nooit iemand verzaakt. Gedreven verschijnen ze allemaal op de training en op de wedstrijd dagen lopen ze rond alsof ze om de worldcup spelen. Even ter verduidelijking, ze spelen bij de F-jes.

Al het hele wedstrijdsseizoen winnen onze dames en we wachten op het moment dat ze tegenstand krijgen. En deze week was dat eindelijk het geval. Wij hadden ons voorbereid op dit moment. Grote drama's stonden ons te wachten, iedereen heeft ons gewaarschuwd. De dozen tissues zouden niet aan te slepen zijn. Ontroostbaar zouden de dames zijn. 

We spelen uit en de wedstrijd gaat van start. Binnen drie minuten staan ze drie punten achter. Ik denk daar gaan we en we bereiden ons voor op het ergste. Drie minuten later is het zes punten achterstand. Onze dames vragen een time-out. Heel apart en als coaches staan we ook een beetje raar te kijken. Ze staan een beetje te smoezen en de laatste woorden die we opvangen hebben de strekking van dit laten we ons niet gebeuren. Wij blijven ongeslagen.

Ze geven elkaar een high five en geven de spelbegeleider te kennen dat ze weer verder kunnen. Ze nemen uit en blijven het eigen spel spelen. Als goede coaches roepen we dat het niet om het winnen gaat. Het lijkt wel of er tijgers opgestaan zijn. Ze bijten zich vast en het ene na het ander goal valt. Vanaf het veld wordt ons toe gebeten dat het wel om de winst gaat en dat ze aan ons ook al niets hebben. Wat nou geen focus, winnen zullen ze. Ze stralen het uit en ze gaan er voor. Uiteindelijk winnen ze met gemak en dat allemaal in vijftien minuten. De dames lopen het veld af en snauwen ons toe dat we beter weg kunnen gaan als we niet achter ze staan. Nog commentaar ook. Beduusd staan we daar en de enige huilende meisjes zijn wederom de tegenpartij... 

Stom

Jarenlang is het stukje in de Linda al favoriet bij ons. Niet alleen thuis maar ook bij mijn vriendjes en vriendinnetjes. Al jaren lang stuurt mijn beste vriendinnetje mij elke dag een mailtje met in het onderwerp iets wat stom is. En ik, ik stuur braaf iedere dag wat terug. Nu ik het onder elkaar zet is het eigenlijk allemaal nog steeds stom en in sommige gevallen nog wel stommer!

Dat ik destijds persé een witte bank wilde 

Dat anti-lek bekers altijd lekken 

Dat mijn moeder de enige is die me neemt zoals ik ben 

Dat mijn bruidsjurk nog steeds moet worden opgehaald in Schubbekutteveen, terwijl mijn trouwdatum inmiddels al 5 jaar geleden is

Zelfbruining in sprayflacon 

Dat ik al drie maanden kiespijn heb 

Dat het klopt dat er altijd mensen zijn die denken beter weten dan jij hoe je je kind moet opvoeden (en dan vooral de mensen zonder kinderen. Ik breng ze wel even alle 5, gewoon een dagje, dan praten we verder)

Dat ik te weinig tijd vrijmaak voor mijn broers en zussen

Dat ik nooit meer sjans heb 

Dat er 'u' tegen me gezegd wordt 

Dat Mees niet meer in zijn eigen bed wil slapen 

Dat ik nooit iets kan vinden in mijn te grote tassen 

Dat mijn donsjack steeds dons verliest 

Dat ik op mijn werk al een stuk of tien keer mijn wachtwoord vergeten ben 

Dat ik maar niet kan stoppen met roken 

Dat sigaretten zo duur zijn 

Harsstrips ( wie heeft er ooit bedacht dat het geen pijn doet)

Cellulitus 

Dat ik mijn mond het enige mooie aan mijn lichaam vindt 

Dat vrouwen van Venus komen en mannen van Mars 

Dat alles wat écht lekker is, je dik maakt, slecht voor je tanden of voor je hart of longen is 

Dat mijn planten altijd dood gaan 

Dat we nog steeds geen leuk en betaalbaar huis gevonden hebben 

Dat een bed verschonen zo’n k.. werk is, terwijl het zo lekker is om in een schoon bedje te liggen 

Dat het gras bij de buren zo vaak groener lijkt 

Dat er áltijd vlaai getrakteerd wordt (kan geen vlaai meer zien) 

Files 

Een krijsend kind achterin terwijl je op de snelweg zit 

Een poepbroek als je net een schone luier hebt omgedaan 

Dat er zoveel voorstukjes voor een kinder-DVD zitten 

Dat kinderen altijd gaan etteren als je aan het bellen bent 

Dat je, als je energie hebt, je geen tijd hebt 

Dat als je tijd hebt, je geen energie hebt 

Sluitingen van autostoeltjes 

Geen parkeerplek 

Geen winkelwagenmuntje

Geen kleingeld voor de parkeerautomaat 

Een lege chipknip 

Geen saldo als je met een kar vol boodschappen bij de kassa
staat 

Je sleutels in je auto laten zitten 

Je kind [per ongeluk) in de auto opsluiten 

Een lege mobiel 

Dat ik wel tien opladers in huis heb, maar dat ik de goede nooit kan vinden 

Strijken 

Een trage computer 

Dat ik zulke lelijke handen en voeten heb 

Ziggo

Dat ik allang rijk en succesvol had moeten zijn, maar dat ik mijn plannen om dat te bereiken nooit doorzet
Dat de bakker om 3 uur geen brood meer heeft, we werken niet allemaal part time

En dan als klap op de vuurpijl Geert Wilders, maar daar is in twee dagen tijd dan ook alles wel over gezegd.

Dokter Corrie

We zitten aan tafel en Sophie verbreekt de stilte. Wist je dat ze in groep zes raar zoenen. Pepijn legt het me even uit, tien keer met je tong draaien en dan is het klaar. Beetje onbenullig merk ik op dat je zoenen toch met zijn tweeën doet. Ze liggen bijna onder tafel van het lachen. Natuurlijk bericht Sophie, dan heb je toch je mond op die van een jongen. Nou, hier was ik nog niet helemaal aan toe. En al helemaal niet met de hele familie aan tafel. 

Half uur later zitten Sophie en Pepijn in bad. Ja, dat is dus nog geen issue. Ik besluit maar eens te vragen of Sophie ook gezoend heeft. Natuurlijk niet, dat is toch smerig. Pak van mijn hart, opgelucht haal ik adem.

Te vroeg dus. Sophie heeft op de hockey woorden opgevangen die wij hier thuis niet gebruiken. Of ik even kan uitleggen wat pijpen is. Ik verslik me in mijn kop thee. En neuken snapte ze ook niet. Langzaam begin ik mijn betoog, dat wij dat soort woorden niet gebruiken. Ja dat wisten ze ook wel, maar wat is het nou. En natuurlijk leg ik het uit. En nee, ik voel me er niet prettig bij, ik vind het gênant. En ik vind ze nog veel te jong. Maar ja wat is te jong...

Later op de avond heb ik het er met Pieter nog over. Hij is blij dat hij het op mij af kon schuiven. Ik ben niet zo blij en vind dat ze dokter Corrie maar wat eerder uit de kast moeten halen. Vermoed inderdaad dat met dat zoenen en te weinig uitleg, we natuurlijk kunnen wachten tot het echt mis gaat. Wat moet je hier nou mee. Mijn liefjes begrijpen nu
dat het geen fijne woorden zijn. Voor mij nog maar één dilemma ... Misschien dat dokter Corrie een fijner synoniem heeft voor pijpen.

Lang geleden

Lang geleden wat geschreven. Soms heeft het tijd nodig. Siem blijft kwakkelen. We zitten in de achtbaan die ons van virus en bacterie naar virus en bacterie brengt. Onze ziektekostenverzekering hebben we er voor de komende dertig jaar al uit gehaald. Elke keer verbaas je ons weer, kom je weer iets sterker uit de strijd die je voert. We helpen je, maar je doet het alleen. We knuffelen, troosten je. We houden van je. Hoe kan het ook anders met je stralende lach en je altijd goede humeur. Inmiddels zijn we gewend aan ons nieuwe leven met de kinderthuiszorg in huis. We weten niet meer beter en ik vermoed dat we tegen de tijd van het afscheid nemen van al die lieve mensen, het ondanks dat ik ze af en toe vervloek als ze weer om 6 uur 's morgens binnen stappen, we ze enorm ga missen.

Voorlopig is het nog lang niet zo ver. Lieve mensen van de kinderthuiszorg, zonder jullie zaten we nu nog maanden in het ziekenhuis. Mede door jullie zijn we een beetje een normaal gezin....

Lieve Sophie

Te klein voor het laken

Te groot voor het servet

Te klein voor groep 6

Te groot voor groep 5

Wat maak je het ons moeilijk

Natuurlijk weet je al veel te veel

En natuurlijk ga je het redden in groep 6

Maar wat moet je zonder je vriendinnen

Wat moet je zonder de lol en het spelen 

Alleen op kennis wordt je niemand

Juist je vriendinnen helpen je te zijn

Huilend sta je tegenover me

Voor iemand van 8 de moeilijkste beslissing ooit

En toch moet jij deze stap nemen

Dapper fluister je dat je het wil proberen

Je vriendinnen kun je na school ook zien

En op hockey zie je ze ook nog

Maar eindelijk durf je het toe te geven

Op school doe je al een half jaar niets

Wat een stappen maak je

En wat zijn we trots

Samen maken we een lijst

De voordelen van groep 6 hebben de overhand

Voor het eerst sinds maanden zie ik je gelukkig kijken

'Mama, nu ga ik eindelijk weer wat leren'