Agenda kwijt

Vanmiddag moest ik een wedstrijd hockeyen. Veterinnen zijn we inmiddels, maar ons team bestaat al sinds mensenheugenis. Inmiddels al lang niet meer op het hoogste niveau, toch ook niet in de laagste regionen. We doen lekker mee. Elke wedstrijd hebben we bekijks. Vijftien vrouwen en langs de lijn altijd vijftien mannen en minstens drie keer zoveel kinderen. In de jeugd wordt je wel eens in een team geplaatst, waarvan je later zegt, een deel daar had ik gewoon niets mee. Deze vrouwen zijn mijn vriendinnetjes voor altijd. We delen nog steeds één gemeenschappelijk doel, gewoon lekker hockeyen. En dat drie keer per week, met de zondag als hoogtepunt.

Het artikel in de Volkskrant was wel het gesprek van de dag. Geklaag over geen tijd na de komst van kinderen. Iedereen heeft zijn mening. De ene iets genuanceerder dan de ander. De conclusie is dat we het niet begrijpen. We werken allemaal bijna fulltime, we sporten toch nog op een acceptabel niveau, we gaan naar het theater, we leven. En inderdaad moeten, ja het is moeten, onze kinderen op zondag mee naar de hockey. Zielig? Nee, absoluut niet, ze kennen elkaar. Met slecht weer zijn er tassen vol stiften en kleurboeken en met mooi weer (droog is al snel mooi) hockeyen ze met zijn allen (de oudste is tien en de jongste die kan lopen is net één). En buiten dit alles, rijden wij de hele week van speelafspraken, sportclubs, pianoles naar nog veel meer. Dus op zondag mogen ze best wat tijd voor ons vrij maken.

Wij klagen ook. Net als iedereen en klagen mag. Ik kan ook dingen niet doen. Soms wil ik ook wel eens lekker een paar dagen bijvoorbeeld naar Parijs met Pieter. Lijkt me nu ik het zo op schrijf wel enorm fijn. Maar waar laat ik vijf kinderen, waarvan er ook nog één met enorm veel zorg. Het kan nu niet, over een paar jaar is dat anders. Mijns inziens is het een kwestie van prioriteiten stellen en de juiste agenda hanteren. Een van mijn hockey vriendinnetjes is het er niet mee eens. Tegenwoordig stellen veel mensen hun leven in het teken van hun kinderen, dat werkt niet. De discussie laait op. Uiteindelijk komen we tot de algemene conclusie dat we allemaal bewust gekozen hebben voor kinderen. We waren ook oud genoeg om de consequenties van het hebben van een kind in te zien. Ja en af en toe valt het wel eens tegen, dat betekend echter niet dat ik ze dan niet wil. Meer een kwestie van weer even de juiste agenda kiezen. En met de troep van vijf kinderen in een echt grote mensen huis ben ik wel eens iets kwijt.