Tros radar geeft inzicht in het paardenvlees. De plofkip en alle beelden nog vers in het geheugen. We verafschuwen het. We hebben met zijn allen het hoogste woord. Plofkip willen we niet en paardenvlees van die zielige diertje die veel te lang op transport zijn ook niet. Echter we willen wel voor twee euro vijftig kip kopen bij de Lidl. We willen absoluut niet meer dan één vijftig voor onze kroket betalen bij de plaatselijke snackbar. Wat denken we nou? Dat wanneer je alle kosten van huisvesting tot in de supermarkt of snackbar meeneemt dat die kip een top leven heeft gehad of dat die kroket echt uit het allerbeste rundvlees bestaat. Eigenlijk willen we het ook gewoon niet weten. Al die programma's van Radar tot De keuringsdienst van Waarde, iedereen kijkt het. Maar blijft het echt hangen, doen we er daadwerkelijk iets mee. We stoppen het zo diep mogelijk weg. We willen geen tien euro betalen voor een kilo kip. Uiteindelijk weten we echt wel dat we tegelijk met die kroket ook een stukje paard verorberen. We stoppen het weg, bijna net zo snel als de kroket.
Bij de biologische slager vraag ik me altijd af of het echt biologisch is. Bij de supermarkt, welke dan ook, heb ik nooit die twijfel. Daar weet ik gewoon heel zeker dat wat ik ook koop, het beestje erachter het niet best heeft gehad. Lekker duidelijk. Daar houd ik van.
Ik ben heel eerlijk. Nee, ik koop geen biologisch vlees. De onzekerheid over de echtheid en oprechtheid van het kenmerk biologisch, kan ik niet aan de kant zetten. Ik weet liever zeker dat het niet goed is dan dat ik twijfel. Sta ik alleen? Absoluut niet, alleen durft niemand het te zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten