Super Sunday

Team uitjes bij de hockey gaan van kwaad tot erger. Is het bij het ene team bowlen, pizza bakken en eten, de ander gaat op het strand een hele actiemiddag organiseren, weer een ander vernemen we gaan met z'n allen naar een pretpark. Iedereen klaagt steen en been over hoe het uit de hand dreigt te lopen. 

Ook wij hebben het er over gehad. Natuurlijk is een team uitje een goed idee. Maar wat gaan we doen. We zijn het er al snel over eens. Er moet een link met hockey zijn. Super Sunday op kampong. Hoofdklasse hockey en gezelligheid. De juiste combinatie. Tevens vinden we dat bij de jongste jeugd ook de ouders betrokken moeten zijn. Niet echt een issue bij het team van Sophie. Bij een uitwedstrijd staan ook alle ouders langs de lijn en drinken we na de wedstrijd met zijn allen koffie en limonade. Hoewel het weer niet echt top is, gaan we met zijn allen op de fiets. De dames en ouders met broertjes en zusjes in optocht naar kampong. Net iets te laat komen we aan. Dames 1 net begonnen. Sfeer is goed en een klinkende overwinning met 4-0, komt de sfeer ten goede. Onze dames zijn er over uit. Dat willen ze ook. Spelen in de hoofdklasse. Ze tikken wat ballen op het hoofdveld in de rust en na de wedstrijd. Het valt op, ze spelen goed, voor hun acht jaar. Om ons heen horen we termen als balvast en wat een techniek al. Apetrots verlaten ze met tegenzin het veld voor de heren. Lang niet zo interessant blijkt. Ze verdwijnen naar een veld en de rest van de middag staan ze daar. Heren 1 van kampong spelen tegen Rotterdam. De 5-1 overwinning is de slagroom op de taart voor ons team uitje. Geweldig snel hockey, mooie passes en strafcorners waar je jaloers van wordt.

Na een lange borrel, we zijn op de fiets, dus het mag en heel veel bitterballen fietsen we terug. Dit is volgens ons wel het meest geslaagde team uitje ooit. En ja, er is redelijk wat geld door heen gegaan, maar het was wel Hockey gerelateerd. En de ouders die, hoewel al zeer betrokken, ook een team vormen, wij vinden het bijzonder. Plannen zijn gesmeed, het fanatisme blijkt, hebben onze dames niet van vreemden te hebben. Onze club heeft er volgend jaar een extra dames en herenteam bij. En onze dames spelen ooit in jong oranje besluiten ze in koor. En hoewel niet allemaal even getalenteerd, hebben ze de drive. Uiteindelijk is dat waar het omdraait.

Serious Request

Mijn kleine Sophie vond de actie van Trijntje Oosterhuis redelijk dom, maar had een goed idee. Want wanneer al die mensen nou 1 EURO zouden storten dan had je heel veel geld. Wij waren het wel met haar eens. Haar actiebereidheid was zeer groot. Met haar acht jaar besloot ze de actie van Trijntje om te zetten in haar actie voor Serious Request. Zo zou ze enorm veel geld gaan ophalen voor alle kindjes met diarree. We probeerden haar enthousiasme wat te temperen maar ze hield vol deze week. Dus de koe bij de horens gepakt en een actiepagina aangemaakt.

Of ik maar even oproep kon doen. Tuurlijk Sophie doen we.
Dus bij deze. Wanneer een ieder die zo slim was om de actie van Trijntje Oosterhuis te steunen 1 EURO stort voor Serious Request op de actiepagina van Sophie dan maak je mijn meisje apentrots. Ze heeft haar actie heel toepasselijk Trijntje genoemd. Dus lieve mensen, deel dit bericht. Zoals zij zegt, allemaal 1 EURO lijkt niets, maar samen maken we er een topactie van.

 http://www.kominactie.nl/inactiemettrijntje

Griep

Mijn mannen hebben griep. Het is vreselijk. Sopje en ik zijn de enige die nog overeind staan. Zelfs Siem doet lekker mee. Fijn weer een kilo eraf en die doorgaande groeilijn (ja dan mag hij naar huis) is er nog lang niet en van de onderste lijn in de groeicurve staan we nog verder af. Heel fijn. 

Maar goed griep en mannen hoe klein ook gaan niet goed samen. Ik ben de hele dag aan het rennen met sapjes, broodjes, gordijnen open, nee toch dicht, film aan, nee uit, andere film. Het geklaag is niet van de lucht, lijntje hier, lijntje daar, koud, warm en Floris kan alleen maar huilen. En die vind ik dan ook echt nog wel zielig, maar de rest. Pieter spant de kroon. Na de hele dag in bed gebivakkeerd te hebben komt hij tegen vijf uur tot het lumineuze idee, laat ik beneden eens een kijkje nemen. Eerst weer een klaagzang en dan de opmerking of ik de was nou nog niet gestreken heb. Ik heb niet snel geen woorden, maar nu wist ik echt niets. Sophie redt me, aangezien ze al een kwartier zit te wachten tot ik eindelijk tijd voor haar en haar toets heb, door te roepen dat als ze echt ziek zouden zijn, ze ook niet zo zouden zeuren. 

Na nog een uurtje rennen en vliegen moet ik nog even Sophie bij de hockey afzetten en dan lekker rustig naar Siem. Inmiddels zit ik naast zijn bedje. Hij slaapt met rode konen van de koorts. De lieve verpleegsters geven me een update van de dag. Hij heeft koorts, hoge koorts en snot, heel veel snot en verder was hij zo lief. Hij heeft de hele dag geslapen. Helemaal niet man waardig, mijn kleine vent. Als ik zijn luier verschoon check ik toch even voor de zekerheid. Maar het is een echte vent. 

Giro 555

Op het schoolplein zijn ze er vol van. Ze moeten een actie bedenken omdat er een hele erge storm was in de filestijnen roept Pepijn. Sophie verbetert hem, niet de filestijnen, maar Filipijnen. Het is allemaal naar de filestijnen. De discussie over wie met wie speelt, gaat er met name over het feit wel of geen actie voeren. Sophie neemt drie vriendinnen mee, ze gaan cakejes bakken. Pepijn wordt opgedragen samen met zijn welwillende vriendjes, alvast te inventariseren in de buurt, hoeveel cakejes er gekocht gaan worden. Sophie haalt haar spaarpot leeg om cakemix te kopen en de dames gaan aan de slag. Gevolg, nieuwe keuken ziet er uit alsof er een meelbom ontploft is, maar inmiddels hebben ze al zestig cupcakes gebakken en het aantal ingekochte pakken duidt er op dat ze voorlopig nog niet uitgebakken zijn. Pepijn en consorten komen met briefjes, wie hoeveel cupcakes wil. Laat ik zeggen de wel georganiseerde actie doet me deugd. De dames willen wel graag weten of het geld wel goed besteed gaat worden. Tuurlijk roep ik, daar zorgen ze wel voor. Nou, begint Sophie, bij nieuwsbegrip hebben we geleerd over die berg en al die wielrenners. Lotta valt haar bij, daar is maar een meneer heel rijk van geworden. Ik leg uit dat we daar met zijn allen van geleerd hebben, maar toch bekruipt me een naar gevoel. Ik hoopt ze het hierbij laten. Maar nee, de dames willen graag uitleg. Want waarom moeten ze al die spullen hier kopen en dan helemaal daar naar toe brengen. Dat kost toch ook heel veel geld. En als ze het dan wat dichterbij kopen dan kunnen ze toch meer kopen. Tja wat moet ik daar nou op zeggen. Sophie oppert dat toch alles in China gemaakt wordt, dus kunnen ze het beter daar kopen. Tenslotte is China dichterbij dan Nederland. Ik heb er ook niet direct een antwoord op, dus roep dat ze dus nog maar meer cakejes moeten bakken. Gelukkig komen Pepijn en zijn maatjes binnen met nog meer bestellingen. Ze doen goede zaken. 

Eind van de middag wordt het blikje geld geleegd en geteld. Ze kijken alle zes lichtelijk teleurgesteld. Ik ben eigenlijk wel verrast over de opbrengst. Honderdvijftien euro en 60 cent. Maar daar kunnen ze niet eens het vliegtuig van betalen, dus dan komen die spullen daar nooit aan, roepen ze. Ik leg nog uit dat als iedereen een beetje geeft het vanzelf heel veel wordt. Maar zes beteuterde koppies kruipen naast elkaar op de bank. Film aan, dat helpt vast. Niets is minder waar, teleurstelling is nog groter als ze ontdekken dat ze alle cupcakes hebben verkocht en nu zelf niets meer hebben.

En ik, ik voel me heel slecht, door alle drukte ben ik vergeten cakejes bij ze te kopen.

Keuringsarts

Vrijdag kwam de keuringsarts van de ziektewet langs. Bij binnenkomt irriteerde de man me al mateloos. De eerste woorden van deze man deden al mijn nekharen overeind staan. Zo mevrouwtje schoot wel enigszins in verkeerde keelgat. Ja lieve mensen ik heb me ziek gemeld. Voel me op dit moment nog niet in staat om weer de fulltime job van financial controller 100% uit te voeren. En by the way, het is hoewel overheidsgerelateerd een 150% functie. Nu absoluut geen optie. Om uitleg vroeg de man niet. Aangezien Siem lekker (zijn woorden) in het ziekenhuis verbleef had ik alle tijd om te werken. Of wel de opvang geregeld was voor Siem als hij uit ziekenhuis zou komen. Ja stamelde ik.. maar. Verder kwam ik niet, abrupt onderbroken sprak de ziektewet meneer, dan gaat u maandag weer lekker aan het werk. Voldoende tijd gehad om te herstellen zo te horen en dan heeft u wat afleiding. 

Nu twee dagen later realiseer ik me hoe belachelijk dit is, zou dat de bedoeling zijn van het huidige ziektewet beleid?

Sinterklaas

In een onbewaakt ogenblik heeft Pepijn het grote Sinterklaas boek van Intertoys uit de brievenbus gegrist. Ronduit jammer. Vervolgens Sophie ook over de zeik, want zij moet en zal ook nu kijken. Wist ik veel dat dat boek half september op de mat valt. Het duurt nog bijna drie maanden. Nadat het boek vijf minuten in huis is, weet ik het zeker. Dit wordt voor niemand leuk maar het boek moet weg. En wel nu! Twee krijsende kinderen is het gevolg, maar vervolgens geeft het wel weer even 2 maanden rust. 

Begin november, dochterlief komt uit school. Na de discussie wel of niet spelen, heeft ze een nieuw doel. De sinterklaasintocht. Tot nu toe, ze is inmiddels acht, hebben we elk jaar spontaan andere plannen. Gewoon zo min mogelijk over hebben is het credo. Werkt al jaren goed. Maar goed ze zijn nu met z'n drieën geïnteresseerd. Ander onderwerp, snoepjes in de groep gegooid en snel naar huis.

De grote dag, de intocht. Dochterlief gaat met papa op bezoek bij oma. Lekker rustig en ze is het godzijdank even vergeten. Programma gechecked, als ik om half twaalf weg ga, dan ontlopen we de grote intocht in het dorp. Alles strak gepland. Kan niet misgaan zou je denken. Auto geparkeerd, Mees en Floris in buggy(nog even van genieten dat het kan, nu Siem nog in ziekenhuis ligt), Pepijn huppelt vrolijk kletsend naast me. Wachtend bij de lift, is er een hele lieve oma, die vraagt of we ook zo gezellig Sinterklaas gaan kijken. Pepijn kijkt me vragend aan. Nee, lieverd, Sinterklaas is hier niet, die heeft het heel druk. "Oma" stelt mijn kleine man gerust. Hij heeft ook tijd voor jou hoor jongen. Ik begin inmiddels wat ongemakkelijk te schuiven. Haarfijn legt ze uit, dat Sint vertraging had, problemen met boot of paard of whatever. Ik hoor haar al niet meer. Liftdeuren gaan open, Pepijn dolenthousiast, het hele pietenorkest! Top. Vervolgens beginnen ze ook nog te tetteren. Mees en Floris janken. Het kan niet meer stuk, mijn humeur dan. Oh ja, en dan realiseer ik me we moeten ook nog naar huis. Pepijn is niet heel goed met geheimpjes. Sophie gaat niet heel blij zijn. En dat is dan nog maar zacht uitgedrukt. Moet je mee naar  oma, en dat is al niet de meest favoriete besteding van de zondagmiddag. En dan mis je ook Sint nog......

Wanneer gaat hij weer weg!

De verhuizing

Wat is het fijn. Zit op mijn bank in mijn nieuwe woonkamer. Zo is verhuizen geen issue meer. Vanmorgen vroeg na het ontbijt, ben ik in ons oude huis de deur uitgelopen. Kinderen naar school en ik hoefde me voor vijf uur vanmiddag niet te vertonen. Heerlijke dag gehad. Vanmorgen eerst ontbeten in Utrecht, vervolgens geshopped. En nu eens niet voor de kids maar alles voor mij. Werd er heel hebberig van en uiteindelijk sta ik de komende tijd weer als Über hippe moeder op het schoolplein met veel te hoge hakken in de modder. Ook nog maar even 'Arrrgh! monsters in de mode' in het Centraal Museum meegepakt. Echte aanrader, werd er blij van. Om daarna uitgeput in het ziekenhuis met Siem op mijn buik in slaap te sukkelen. Verhuizen is echt heel relaxed.

Om half vijf rustig aan richting naschoolse opvang en kinderdagverblijf om iedereen op te pikken, op naar ons nieuwe huis. Dolenthousiast zitten ze bij me in de auto. Mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes hebben me beloofd dat alles volgens de tekeningen ingericht zou worden en dat ik me ook over het uitpakken van alle dozen geen zorgen hoef te maken. Toch bekruipt me een gevoel van twijfel, heb ik hier goed aan gedaan, kunnen ze het wel, straks liggen de kleertjes niet zoals ik wil en nog veel meer onzin passeert de revue. Ik parkeer mijn auto op de oprit, de deur vliegt open en daar staat mijn lief met champagne. Opgelucht haal ik adem, het moet wel klaar zijn.

De kinderen rennen direct naar hun kamers en ik weet die zien we het eerste uur niet beneden. Pieter kust me en trekt me mee de woonkamer in. Alles staat op zijn plek, precies zoals ik het getekend had. Ik ben redelijk perfectionistisch, dus de instructies waren dan ook wel extreem goed. Maar ere die ere toe komt, dit zijn mensen waar je op kunt bouwen. Hoe fijn is dit. Letterlijk thuiskomen in een nieuw huis. 

Na een snel rondje langs alle kamers, althans niet alle kamers. Het kamertje van Siem durf ik niet open te doen. Ik wil het moment niet verpesten. Morgen is hij de eerste weer. 

Beneden plof ik op de nieuwe bank. Pieter komt aanlopen met de pizza's die net bezorgd zijn. Voor een keer op de bank bij de openhaard. Het mag en Sophie glundert helemaal. Pepijn denkt dat hij niet kan slapen en Mees en Floris eten niet. Het maakt dus niet uit in welk huis, het is overal hetzelfde liedje. Sophie vindt wel dat er bij zo'n grote hangbank echt een televisie hoort. Gedecideerd roept Pieter 'Nee, komt niets van in'. Hij weet dat hij mij daar een plezier meedoet. Ik weet dat hij vanavond halverwege de avond ook begint te mopperen.

Lieve Chaya, Valentijn, Maartje, Esther, Boris, Maarten en Didier. 

Wat zijn jullie geweldig en wat ben ik blij met jullie. Ik weet ik ben niet de makkelijkste, maar jullie hebben me een top dag bezorgd. Volgende week zaterdag gaan we als vanouds eten en drinken, maar dan aan onze enorme nieuwe tafel in ons nieuwe huis. 

Semper Fi 

Kus

Kanjer

Een kus op je wang

Zacht mijn huid tegen de jouwe

Rust keert weer met je

Het gepiep van je hartslag wordt rustiger

Het gepiep van je adem wordt dieper

De tranen drogen op je wang

Zo klein en teer

Bleek en breekbaar

Kan me niet voorstellen

Dat jij er niet komt

Je grote bruine ogen kijken me aan

Kracht straalt er uit

Je handje om mijn pink 

Voor altijd verbonden

Mazelen 3.0

Wat zijn we toch een nobel volk. Syrische vluchtelingen worden bij binnenkomst in Nederland verplicht ingeënt. We beschermen ons volk tegen polio. Inderdaad een nare ziekte met al even nare gevolgen. Maar hoe beschermen we onze kinderen tegen de mazelen. Oh ja, daar mag je niet over oordelen. Iedereen heeft in Nederland de vrije keus inzake het wel of niet laten enten van zijn of haar kind. Syrische vluchtelingen zijn blijkbaar niet wilsbekwaam. De keus is simpel, wil je Nederland binnen dan neem je een prikje op de koop toe. Geen prik, geen asiel. 

Mazelen is ook een ziekte met nare complicaties en zacht uitgedrukt zijn de lange termijn gevolgen ook niet heel fijn. Zelf ondervinden wij de gevolgen van een mazelen besmetting bij onze kleine Siem nog dagelijks. Siem is besmet geraakt door iemand die gewoon bij ons de afvoer kwam repareren en omdat hij net zijn dochtertje van school had gehaald was zijn meisje erbij. Wij waren allang blij met een loodgieter en wie vraagt er nu bij binnenkomst of hij of zij zijn kinderen wel inent. Ik heb het mezelf al duizend maal verweten. Ik heb alle mensen die hun kinderen om welke reden dan ook niet laten enten al duizend maal van alles verweten.

Ik begrijp gewoon niet dat je als ouder het risico durft te nemen dat je eigen kind levenslang met de gevolgen blijft lopen. Dat je in de eerste plaats niet aan andere kinderen denkt, maar je eigen kind voorop stelt, begrijp ik wel. Dat doe ik ook, dat is de reden dat ik zo boos ben. Mijn zoontje heeft levenslang last van de gehoorschade opgelopen door de mazelen. En dat is dan op dit moment wel een van de minste problemen. De gevolgen die hij levenslang meedraagt zijn indirect het gevolg van niet vaccineren. 

Onze regering beschermt ons tegen polio, maar is niet in staat om binnen de landsgrenzen een vuist te maken. Hypocrisie ten top. En ik, ik weet niet eens meer op wie ik boos ben...

Troep

Hoeveel troep verzamelt een men gedurende een leven. Ben nu bijna veertig en laten we positief zijn en zeggen nog niet op de helft van mijn leven. En ik heb al veel troep, vijf kids werken ook niet mee, geef ik eerlijk toe. Verhuizen is altijd gunstig, met name voor de grote opruiming. Slaapkamers van de kinderen zijn nu zo goed als ingepakt. Ik geloof dat ik al tien dozen playmobil heb. En spelen ze er mee, nou eigenlijk zelden, maar toen ik opperde om het te verkopen, begonnen ze allemaal luid te protesteren. Commotie gesust en snel verder. 

Onze eigen slaapkamer, easy dacht ik nog, uurtje werk. Eenmaal voor onze enorme kast, met alle moeder- en vaderdag knutsels in mijn hand, twijfel ik. Het kan weg, besluit ik stoer. Maar na het lezen van twee gedichtjes slaat de twijfel toe. Met het gipsen voetje van Pepijn in mijn handen breek ik en doe ik alles snel in een doos. Snel verder. In de kamer naast me hoor ik een hels kabaal. Aan de herrie te horen zijn er dozen gevallen. Vlug ga ik kijken. Sophie en Pepijn zitten temidden van alle playmobil en hebben besloten dat er nu echt met de boerderij en alle dieren gespeeld dient te worden. Floris en Mees kijken zielsgelukkig naar een omgevallen doos dino's. En ik, ik kan wel janken.

Beneden besluit ik dat ik echt op moet schieten. Pieter komt binnen en vraagt zich hardop af wat ik gedaan heb. Ik ontplof bijna, maar loop rustig naar buiten met een kop koffie, telefoon en sigaret in de aanslag.

Ik bel Chaya, mijn vriendinnetje sinds mensenheugenis, en vraag of ze naast haar vier koters er nog vier kan gebruiken. En met twijfel in mijn stem, of ze er ook twee nachtjes kunnen blijven. Tuurlijk, klinkt enthousiast. Gelukkig weet ik dat ze weet wat ze binnenhaalt. Haar. Kids hoor ik blij gillen op de achtergrond en ik kan alleen maar denken, ik hoor je over twee dagen wel. Ik roep het hele stel beneden en deel mee dat we gaan logeren. Ze weten niet hoe snel ze hun knuffels moeten pakken en staan klaar bij de voordeur. Pieter brengt ze weg. En ik, ik geniet even van de rust en wordt een uur later wakker gekust door mijn prins.

Genieten

Soms vergeet je door alles om je heen even waar het om draait. Vanmorgen zat ik met Floris en Mees op de rand van de zandbak in het park. Absoluut niet het weer voor, maar gehuld in regenjasjes en regenlaarsjes kunnen we er tegen. Ze spelen, althans Mees houdt een monoloog en Floris doet het tegenovergestelde. Ineens zie ik hoe lief ze zijn. Floris knijpt in mijn hand en Mees rent met zijn beide armen wijd op me af. Met hun handjes in de mijne lopen we naar huis, we zingen liedjes, stampen in de plassen (oh ja en in de poep). Voel de tranen over mijn wangen lopen. Het overvalt me, ik voel me weer mama. 

Droomhuis

Waar ik vroeger dacht dat ik rond mijn 30ste in een karakteristiek verbouwd boerderijtje in een nóg karakteristieker dorpje zou wonen, een kinderschare tussen de knotwilgjes in de boomgaard rennend, ga ik nu, bijna 38 jaar oud, mijn eerste koophuis betrekken. Mijn droom van vroeger klopt deels, de kinderschare is er, mijn vijftal. Dat boerderijtje is alleen iets anders, gewoon een degelijk huis (ja, dat huis waar ik destijds beweerde zelfs niet dood gevonden wilde worden) in een kindvriendelijke plaats.  

Na jaren verlekkerd vriendinnen aangehoord te hebben over verschillende soorten keukens met nog meer verschillende soorten aanrechtbladen, optionele buitenkraantjes of aangebouwde serres, de tegeltjes in de badkamer en de vierkante meters eikenhout in de woonkamer, wel of niet een tuin met deels houten vlonders (en wat gaan we doen om te zorgen dat ik niet de hele dag kinderen uit de kunstmatig gefabriceerde sloot sta te vissen) om maar te zwijgen over de nieuwe banken, bedden,lampen en andere heerlijkheden, werd ik bevangen door het ‘eindelijk-ik gevoel'. 

Roerend in een pannetje op mijn ouderwetse gasfornuis, op de prehistorische oven, het geluid van het afpompende water uit de wasmachine, dat vrijelijk in de vooroorlogse open afvoer klettert (volgens de woningbouwverening kan het nog best), mijn was dat aan het scheefhangende wasrekje etensluchten in zich opnemend , mijmer ik over inductie, hippe afzuigkappen, luxe combi-magetrons en aparte wasruimten, weggewerkt in bijkeukens of zolders. 

Terwijl ik goochel met de verwarmingsknop, omdat het te koud, te warm, érg warm en vervolgens weer wat frisjes is, droom ik over thermostaten en als ik sta te douchen (terwijl ik eigenlijk wil liggen en zeker niet wéér gekloot met zo’n knop wil ) zie ik glanzende thermostaat-kranen en riante ligbaden voor me. 

Verder nog de bergruimte, de tuin op de begane grond, frisse plinten en witte muren en spinrag-vrije plafonds…

Als ik hupsend door de kamer spring, bijna serieus overwegend of ik in de tuin zal gaan plassen, omdat het enige toilet in het huis bezet is, vanwege een ‘sessie’ van mijn liefste, vraag ik me af ik ooit nog eens bezitter zal zijn van Een Tweede Toilet…. 

Ik wil het, ik wil het, ik wil het óók! 

Na een haast obsessieve zoektocht, met haast onmogelijke zoek-opties en een totaal niet daarbij aansluitend budget, na ruim dertig bezichtigingen in een jaar tijd, in achtereenvolgens Soest en Soest, een bod in Soest (‘toch maar niet naar Soest, toch te ver van mijn werk schat, dat verkéér, nee,vérder vind ik alles goed’), Zeist, Zeist en Zeist (‘wat staat het hier vast schat, toch maar niet Zeist’), Houten en ouders mee naar Houten (hmm, toch wat ver), wat uitschieters (Maartensdijk en de Bilt) en wat plukjes Utrecht hier en daar, in willekeurige volgorde, te duur, te klein, te duur, geen bad, te duur, geen hal,geen berging, geen tuin, geen sfeer, te laat en te duur, is dan daar Het Huis. 

Niet met de knotwilgjes in een lieflijk Anton-Pieck dorpje, maar wél met een pleintje en wat schattige weet ik veel wat voor merk boompjes, maar het is schattig. 

Niet met een boomgaard, maar wel met een hip postzegel-plaatsje (mét buitenkraantje!), grenzend aan, jawel, openslaande deuren die leiden naar de ruime,zonnige woonkamer. 

En zie daar, de keuken..met –oh mijn god- een afzuigkap, en zie ik daar…een combi-magnetron?? Kijk eens het blad, de kastjes en de prachtig glanzende inductie-platen. 

Een badkamer met een bad, met daar de thermostaatkranen, de VT-wonen wastafel en een (Gamma?)design-radiator werden me bijna te veel. 

Toen de walk-in-closet werd gepresenteerd ben ik, geloof ik, even flauw gevallen. En daar hoef ik met vijf kids geen kamer voor op te geven. 

Om een lang verhaal kort te maken zijn we nu al wat daagjes aan het klussen in onze stek-to-be en ben ik zo blij als een kind in de Mac Donalds. Althans, kleine kanttekening, naast het klussen is er ook nog de bevallen en de redelijk niet geplande ziekenhuis expeditie en is onze planning misschien een beetje krap.

Met dank aan broer die komt helpen met het laminaat, zus en schoonzus die op Sophie, Pepijn , Mees en Floris passen, Moeder (waar zouden we zijn zonder, mama) die oppast, wast, heen-en-weer rijdt, de voorraad aanvult, dat ene potje verf regelt en ook nog voor ons kookt. En natuurlijk mijn vriendinnetje, die onder andere helpen met de k… klussen, zoals het afkrabben (en afkrabben, en afkrabben, en afkrabben, en afkrabben) schuren, gronden, lakken en lakken van de trap (nog zo’n fijn project), terwijl er gezellig wordt meegezongen met 3FM, met af en toe een hardgrondige vloek of een verschrikte kreet vanuit een andere ruimte. 

Natuurlijk zetten de gastheer en vrouw zelf ook hun beste beentje voor en hebben ze, afgezien van een wat irritatie of het handig is en af en toe een jankpartij mijnerzijds omdat ik het echt niet meer zie zitten. Maar langzaam maar zeker begint het zowaar bijna af te komen, een prestatie waaraan Bob de Bouwer een puntje kan zuigen. 

Een feest der herkenning tijdens de noeste arbeid in ons droompaleis, hoe was het ook alweer…? 

Het ene afplaktape is het andere niet (het verschil zit ‘m in t eráf), bepaalde verf moet je GELIJK weghalen als het daar zit waar het niet hoort, en verf is NAT, ook al hangt er geen bordje. Éen keer sauzen is een utopie en plafonds moet je ALTIJD uitbesteden. 

Verfkwasten verliezen doorgaans meer haren dan verf en verstijven zonder terpentine of water ; opgeteld vertegenwoordigen je bonnetjes van zelfs de goedkoopste bouwmarkt dus ook een leuke vakantie. Verder is bezoek tijden het klussen het grootste risico voor het behalen van de deadline vanwege ‘te gezellig’, nog één sigaretje en nog een bakkie? 

Leveranciers komen nooit om ….. uur maar altijd tussen ‘erg vroeg’ en ‘heel erg laat’. 

Er is altijd te weinig latex, afplaktape, mankracht en licht en je bedenkt je regelmatig dat je iets nodig hebt dat zich beneden in het huis bevindt, en doorgaans kom je daar achter als je helemaal bóven in het huis bezig bent, staande op een hoge ladder met volle verfbak in je hand,om maar niet te spreken over een voortdurende zoektocht naar vermiste-doch-zeer-noodzakelijke objecten, zoals dat ene kwastje, een schaar, een stanleymesje of een het belangrijkste, een aansteker. 

Thuis nog een kleine 100 doosjes inpakken, een kleine 1000 gaatjes te dichten, want dat moet van de woningbouw, en dan nog wat puntjes die door een ander op de i moeten worden gezet (heerlijk luxe láten we de vloer schuren en lakken, en láten we de plinten er vervolgens door ‘John de vloerenman’ opzetten) , en dan zijn we toch bijna zover. 

Ik tel af, de 12de is het zover, dan slapen we voor het eerst op onze nieuwe stek. Iedereen in een eigen kamertje, althans we hadden goede hoop dat ook Siem er bij zou zijn, maar dat gaat zeker niet gebeuren. Toch is het rede voor een klein feestje. Wat ben ik trots, met name omdat ik nog op mijn benen sta...

Melaats

Immunoloog vond dat huisarts wel kweek kon nemen van snotogen bij Floris. Meedenken heet dat, aangezien we vooral de afgelopen weken een abonnement hebben bij het ziekenhuis. Even wattenstaafje erdoor, makkelijk als wat, zou je denken. Eerst weer eindeloze discussie en uiteindelijk toch kweekje. Week later uitslag. Assistente geeft aan dat het nog niet bekend is. Drie dagen later nog niets, begin inmiddels lichtelijk geïrriteerd te worden. Lieftallige assistente hoort dat ook en besluit helemaal zelf dat het misschien handig is om het lab te bellen. Tien minuten later gaat de telefoon. Letterlijke transcriptie van het gesprek. Ja, uw zoontje heeft een hele lastige, gevaarlijke bacterie, ze hebben het doorgestuurd voor resistentiebepaling. Inmiddels ben ik, vijf kinderen verder heel wat wijzer en gaan er bij mij toch wel wat alarmbellen rinkelen. Rustig blijven, een, twee, drie, tien. Welke bacterie? Oh, dat was ze even vergeten te vragen. Nee daar kon ze niet nog een keer voor bellen. Na wat gevloek en getier is het me duidelijk dat we met haar de strijd niet gaan winnen.

Gevolg ziekenhuis bellen, ja, nee, lastig kom maar langs. Me van geen kwaad bewust stap ik doodleuk naar de poli immunologie. Daar wordt zoonlief van mondkapje voorzien en worden we zo snel mogelijk begeleid naar de infectie kamer. Als melaatsen loop ik, eigenlijk is het meer rennen, met Floris op mijn arm achter de mevrouw aan. Na wat heen en weer bellen, mag de schandknaap van de immunoloog in het lab zoeken naar het lullige kweekje. Fijn op zoek naar een speld in een hooiberg. En daar heb je dan al die jaren voor gestudeerd.

Wij mogen na een nieuwe kweek naar huis, met de mededeling dat we tot de kweek bekend is het ziekenhuis, niet meer mogen betreden. Beetje jammer, aangezien kind numero vijf nog steeds boven ligt te wachten op mij. Aangezien Floris ook zijn kleine broertje knuffelt gaan ook daar de alarmbellen rinkelen en zijn we na een beetje ruiken aan vrijheid weer in een box waar op de ramen ellenlange schoonmaak en hygiene instructies worden geplakt. Ik opper nog semi grappig dat ik nog wel rood afzetlint heb. Het wordt niet echt gewaardeerd. 

Floris mag niet meer mee. Na weken gezeul met hem, moet hij thuis blijven. Ik heb het idee dat hij het wel fijn vind.

Rollercoaster

Afgelopen weken het gevoel dat ik in een rollercoaster ben gestapt waarvan de aardige goedlachse heer bij de ticketverkoop de uit-knop is vergeten te hanteren. Sinds begin september ben ik aan het rennen tussen ziekenhuis, thuis, school, kinderdagverblijf, speelafspraken, sportclubs en verjaardagen. Ik had mijn kraamtijd van mijn laatste kindje anders voorgesteld. Maar ik weet ook dat we na de afgelopen weken heel dankbaar moeten zijn dat kleine Siem er nog is. Longontstekingen, RS, urineweginfecties, oorontstekingen, het hield niet op. En nou hoor ik jullie allemaal denken, ach een oorontsteking dat hebben zoveel van die kleintjes. Stel je voor een verkouden jongetje, we kennen ze allemaal, met zo'n vieze groene korst onder zijn neus. En waarbij bij elke ademhaling zo'n groene bel zich vult met lucht. Iedereen beeld voor de geest gehaald. Nou zo zien de oren van mijn kleine vent er uit. In de eerste plaats niet fris en in de tweede plaats niet goed voor zijn al beschadigde gehoor door de mazelen. Gevolg grondig schoonmaken onder narcose en weer ellenlange antibiotica kuren via een centrale lijn. Dus, nee we zijn er nog niet vertelde de arts voorzichtig. Ja, dat hadden we zelf ook wel in de gaten. 

Daarnaast gaat thuis ons leven ook door. Gelukkig zijn de andere vier, zover mogelijk redelijk zelfstandig geworden. Maatschappelijk werkster in ziekenhuis kwam nog met het positieve nieuws dat ook de overige kinderen in het gezin niet geheel onbeschadigd uit de strijd zullen komen. Fijn, net wat we nodig hadden, zo'n hart onder de riem. Onze family planner staat vol. Niet alleen met alle afspraakjes, feestjes, sport, muziek, maar ook met quality time. Voor Sophie zaterdag en dinsdagavond, Pepijn maandag en vrijdagmiddag uit school minstens twee uur en de andere twee op de overige dagen, als de anderen naar sport of muziek zijn. Klinkt voor iedereen belachelijk en ik voel het ook zo. Maar wanneer we het niet plannen, er moet namelijk ook gewerkt worden, komt er niets van en wordt het zeker niets. Afgelopen week ook voor het eerst een kwartiertje voor mezelf ingeroosterd, zat net toen werkgever belde. Optimistisch als ik ben, dacht ik dat hij ging bellen om te informeren hoe het ging. Maar nee, niets was minder waar, wanneer ik dacht weer te gaan werken. Totaal overrompeld wist ik geen woord uit te brengen en ik ben echt niet zo snel van mijn apropos. Nu ik terugdenk aan het gesprek, vermoed ik dat hij in de hectiek van alles niet helemaal heeft meegekregen wat er allemaal speelt. Althans dan ga ik wel van het goede uit.....