Op het schoolplein zijn ze er vol van. Ze moeten een actie bedenken omdat er een hele erge storm was in de filestijnen roept Pepijn. Sophie verbetert hem, niet de filestijnen, maar Filipijnen. Het is allemaal naar de filestijnen. De discussie over wie met wie speelt, gaat er met name over het feit wel of geen actie voeren. Sophie neemt drie vriendinnen mee, ze gaan cakejes bakken. Pepijn wordt opgedragen samen met zijn welwillende vriendjes, alvast te inventariseren in de buurt, hoeveel cakejes er gekocht gaan worden. Sophie haalt haar spaarpot leeg om cakemix te kopen en de dames gaan aan de slag. Gevolg, nieuwe keuken ziet er uit alsof er een meelbom ontploft is, maar inmiddels hebben ze al zestig cupcakes gebakken en het aantal ingekochte pakken duidt er op dat ze voorlopig nog niet uitgebakken zijn. Pepijn en consorten komen met briefjes, wie hoeveel cupcakes wil. Laat ik zeggen de wel georganiseerde actie doet me deugd. De dames willen wel graag weten of het geld wel goed besteed gaat worden. Tuurlijk roep ik, daar zorgen ze wel voor. Nou, begint Sophie, bij nieuwsbegrip hebben we geleerd over die berg en al die wielrenners. Lotta valt haar bij, daar is maar een meneer heel rijk van geworden. Ik leg uit dat we daar met zijn allen van geleerd hebben, maar toch bekruipt me een naar gevoel. Ik hoopt ze het hierbij laten. Maar nee, de dames willen graag uitleg. Want waarom moeten ze al die spullen hier kopen en dan helemaal daar naar toe brengen. Dat kost toch ook heel veel geld. En als ze het dan wat dichterbij kopen dan kunnen ze toch meer kopen. Tja wat moet ik daar nou op zeggen. Sophie oppert dat toch alles in China gemaakt wordt, dus kunnen ze het beter daar kopen. Tenslotte is China dichterbij dan Nederland. Ik heb er ook niet direct een antwoord op, dus roep dat ze dus nog maar meer cakejes moeten bakken. Gelukkig komen Pepijn en zijn maatjes binnen met nog meer bestellingen. Ze doen goede zaken.
Eind van de middag wordt het blikje geld geleegd en geteld. Ze kijken alle zes lichtelijk teleurgesteld. Ik ben eigenlijk wel verrast over de opbrengst. Honderdvijftien euro en 60 cent. Maar daar kunnen ze niet eens het vliegtuig van betalen, dus dan komen die spullen daar nooit aan, roepen ze. Ik leg nog uit dat als iedereen een beetje geeft het vanzelf heel veel wordt. Maar zes beteuterde koppies kruipen naast elkaar op de bank. Film aan, dat helpt vast. Niets is minder waar, teleurstelling is nog groter als ze ontdekken dat ze alle cupcakes hebben verkocht en nu zelf niets meer hebben.
En ik, ik voel me heel slecht, door alle drukte ben ik vergeten cakejes bij ze te kopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten