Afgelopen weken het gevoel dat ik in een rollercoaster ben gestapt waarvan de aardige goedlachse heer bij de ticketverkoop de uit-knop is vergeten te hanteren. Sinds begin september ben ik aan het rennen tussen ziekenhuis, thuis, school, kinderdagverblijf, speelafspraken, sportclubs en verjaardagen. Ik had mijn kraamtijd van mijn laatste kindje anders voorgesteld. Maar ik weet ook dat we na de afgelopen weken heel dankbaar moeten zijn dat kleine Siem er nog is. Longontstekingen, RS, urineweginfecties, oorontstekingen, het hield niet op. En nou hoor ik jullie allemaal denken, ach een oorontsteking dat hebben zoveel van die kleintjes. Stel je voor een verkouden jongetje, we kennen ze allemaal, met zo'n vieze groene korst onder zijn neus. En waarbij bij elke ademhaling zo'n groene bel zich vult met lucht. Iedereen beeld voor de geest gehaald. Nou zo zien de oren van mijn kleine vent er uit. In de eerste plaats niet fris en in de tweede plaats niet goed voor zijn al beschadigde gehoor door de mazelen. Gevolg grondig schoonmaken onder narcose en weer ellenlange antibiotica kuren via een centrale lijn. Dus, nee we zijn er nog niet vertelde de arts voorzichtig. Ja, dat hadden we zelf ook wel in de gaten.
Daarnaast gaat thuis ons leven ook door. Gelukkig zijn de andere vier, zover mogelijk redelijk zelfstandig geworden. Maatschappelijk werkster in ziekenhuis kwam nog met het positieve nieuws dat ook de overige kinderen in het gezin niet geheel onbeschadigd uit de strijd zullen komen. Fijn, net wat we nodig hadden, zo'n hart onder de riem. Onze family planner staat vol. Niet alleen met alle afspraakjes, feestjes, sport, muziek, maar ook met quality time. Voor Sophie zaterdag en dinsdagavond, Pepijn maandag en vrijdagmiddag uit school minstens twee uur en de andere twee op de overige dagen, als de anderen naar sport of muziek zijn. Klinkt voor iedereen belachelijk en ik voel het ook zo. Maar wanneer we het niet plannen, er moet namelijk ook gewerkt worden, komt er niets van en wordt het zeker niets. Afgelopen week ook voor het eerst een kwartiertje voor mezelf ingeroosterd, zat net toen werkgever belde. Optimistisch als ik ben, dacht ik dat hij ging bellen om te informeren hoe het ging. Maar nee, niets was minder waar, wanneer ik dacht weer te gaan werken. Totaal overrompeld wist ik geen woord uit te brengen en ik ben echt niet zo snel van mijn apropos. Nu ik terugdenk aan het gesprek, vermoed ik dat hij in de hectiek van alles niet helemaal heeft meegekregen wat er allemaal speelt. Althans dan ga ik wel van het goede uit.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten