Onze eigen slaapkamer, easy dacht ik nog, uurtje werk. Eenmaal voor onze enorme kast, met alle moeder- en vaderdag knutsels in mijn hand, twijfel ik. Het kan weg, besluit ik stoer. Maar na het lezen van twee gedichtjes slaat de twijfel toe. Met het gipsen voetje van Pepijn in mijn handen breek ik en doe ik alles snel in een doos. Snel verder. In de kamer naast me hoor ik een hels kabaal. Aan de herrie te horen zijn er dozen gevallen. Vlug ga ik kijken. Sophie en Pepijn zitten temidden van alle playmobil en hebben besloten dat er nu echt met de boerderij en alle dieren gespeeld dient te worden. Floris en Mees kijken zielsgelukkig naar een omgevallen doos dino's. En ik, ik kan wel janken.
Beneden besluit ik dat ik echt op moet schieten. Pieter komt binnen en vraagt zich hardop af wat ik gedaan heb. Ik ontplof bijna, maar loop rustig naar buiten met een kop koffie, telefoon en sigaret in de aanslag.
Ik bel Chaya, mijn vriendinnetje sinds mensenheugenis, en vraag of ze naast haar vier koters er nog vier kan gebruiken. En met twijfel in mijn stem, of ze er ook twee nachtjes kunnen blijven. Tuurlijk, klinkt enthousiast. Gelukkig weet ik dat ze weet wat ze binnenhaalt. Haar. Kids hoor ik blij gillen op de achtergrond en ik kan alleen maar denken, ik hoor je over twee dagen wel. Ik roep het hele stel beneden en deel mee dat we gaan logeren. Ze weten niet hoe snel ze hun knuffels moeten pakken en staan klaar bij de voordeur. Pieter brengt ze weg. En ik, ik geniet even van de rust en wordt een uur later wakker gekust door mijn prins.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten