Maar goed griep en mannen hoe klein ook gaan niet goed samen. Ik ben de hele dag aan het rennen met sapjes, broodjes, gordijnen open, nee toch dicht, film aan, nee uit, andere film. Het geklaag is niet van de lucht, lijntje hier, lijntje daar, koud, warm en Floris kan alleen maar huilen. En die vind ik dan ook echt nog wel zielig, maar de rest. Pieter spant de kroon. Na de hele dag in bed gebivakkeerd te hebben komt hij tegen vijf uur tot het lumineuze idee, laat ik beneden eens een kijkje nemen. Eerst weer een klaagzang en dan de opmerking of ik de was nou nog niet gestreken heb. Ik heb niet snel geen woorden, maar nu wist ik echt niets. Sophie redt me, aangezien ze al een kwartier zit te wachten tot ik eindelijk tijd voor haar en haar toets heb, door te roepen dat als ze echt ziek zouden zijn, ze ook niet zo zouden zeuren.
Na nog een uurtje rennen en vliegen moet ik nog even Sophie bij de hockey afzetten en dan lekker rustig naar Siem. Inmiddels zit ik naast zijn bedje. Hij slaapt met rode konen van de koorts. De lieve verpleegsters geven me een update van de dag. Hij heeft koorts, hoge koorts en snot, heel veel snot en verder was hij zo lief. Hij heeft de hele dag geslapen. Helemaal niet man waardig, mijn kleine vent. Als ik zijn luier verschoon check ik toch even voor de zekerheid. Maar het is een echte vent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten