Melaats

Immunoloog vond dat huisarts wel kweek kon nemen van snotogen bij Floris. Meedenken heet dat, aangezien we vooral de afgelopen weken een abonnement hebben bij het ziekenhuis. Even wattenstaafje erdoor, makkelijk als wat, zou je denken. Eerst weer eindeloze discussie en uiteindelijk toch kweekje. Week later uitslag. Assistente geeft aan dat het nog niet bekend is. Drie dagen later nog niets, begin inmiddels lichtelijk geïrriteerd te worden. Lieftallige assistente hoort dat ook en besluit helemaal zelf dat het misschien handig is om het lab te bellen. Tien minuten later gaat de telefoon. Letterlijke transcriptie van het gesprek. Ja, uw zoontje heeft een hele lastige, gevaarlijke bacterie, ze hebben het doorgestuurd voor resistentiebepaling. Inmiddels ben ik, vijf kinderen verder heel wat wijzer en gaan er bij mij toch wel wat alarmbellen rinkelen. Rustig blijven, een, twee, drie, tien. Welke bacterie? Oh, dat was ze even vergeten te vragen. Nee daar kon ze niet nog een keer voor bellen. Na wat gevloek en getier is het me duidelijk dat we met haar de strijd niet gaan winnen.

Gevolg ziekenhuis bellen, ja, nee, lastig kom maar langs. Me van geen kwaad bewust stap ik doodleuk naar de poli immunologie. Daar wordt zoonlief van mondkapje voorzien en worden we zo snel mogelijk begeleid naar de infectie kamer. Als melaatsen loop ik, eigenlijk is het meer rennen, met Floris op mijn arm achter de mevrouw aan. Na wat heen en weer bellen, mag de schandknaap van de immunoloog in het lab zoeken naar het lullige kweekje. Fijn op zoek naar een speld in een hooiberg. En daar heb je dan al die jaren voor gestudeerd.

Wij mogen na een nieuwe kweek naar huis, met de mededeling dat we tot de kweek bekend is het ziekenhuis, niet meer mogen betreden. Beetje jammer, aangezien kind numero vijf nog steeds boven ligt te wachten op mij. Aangezien Floris ook zijn kleine broertje knuffelt gaan ook daar de alarmbellen rinkelen en zijn we na een beetje ruiken aan vrijheid weer in een box waar op de ramen ellenlange schoonmaak en hygiene instructies worden geplakt. Ik opper nog semi grappig dat ik nog wel rood afzetlint heb. Het wordt niet echt gewaardeerd. 

Floris mag niet meer mee. Na weken gezeul met hem, moet hij thuis blijven. Ik heb het idee dat hij het wel fijn vind.