Is dit nu later

Is dit nu later....

Ja, dit is dus later. Wat een geweldig familie en vrienden after Sinterklaas weekeind in ons echte grote mensen huis. De afspraak geldt al sinds mensen heugenis, Sinterklaas vieren doe je met je gezin. Nooit gezeur over wie de grootste heeft en geen scheve gezichten. Uitermate prettig. Maar het weekeind erna is het echt feest. Iedereen die er maar een beetje bijhoort, ja we breiden nog steeds uit, weet dat het weekeind na Sinterklaas vrijgehouden dient te worden. Waar is ook nooit een issue geweest, op de een of andere manier, denkt iedereen altijd dat het bij ons is. Gevolg dat dat ook het geval is. Een weekeind lang lekker eten, goede wijn, mensen om je heen van wie je zielsveel houdt. Een aanrader voor iedereen.

Nu ik naast Siem zijn bedje zit, voelt het goed de foto's terug te kijken. Geluk straalt van me af, als ik mezelf zie op de foto's. Siem op mijn buik, Floris hangent aan mijn been, kijk ik naar buiten. Mijn blik gericht op mijn vriendjes bij de vuurkorf. De kinderen renden rond in de tuin. Het is wel geen boomgaard, maar het gevoel is hetzelfde. Wat was het een onbezorgd weekend. Ook Pieter kijkt ontspannen in de lens. Zijn prachtige ogen staren me aan. Alle vijf onze kinderen zie ik erin. Ineens voel ik zijn lippen in mijn nek en fluistert hij in mijn oor dat hij me mist. Siem laten we weer achter. Met mijn hand in de zijne lopen we naar de auto. Dat weekeind was later even prachtig, maar ik snap geen donder van dit leven, is dit nu later....

Siem 3.0

Lieve Siem, mijn mooiste Sinterklaas cadeau ooit. Die pop die ooit niet kwam is allang vergeten, al mijn wensen zijn spontaan in de vriezer gezet. Jouw warme lijfje dicht tegen me aan. Natuurlijk is die infuuspaal niet heel handig, maar ach dat nemen we op de koop toe. Je bent al de hele dag aan het rondkijken. Alles is nieuw, de geluiden zijn vreemd en natuurlijk is het rumoer van drie broertjes en een zusje nieuw. Slapen gaat nog even niet en lang leve de draagdoek, dan kan ik in elk geval nog iets doen. Er zijn namelijk ook nog anderen hier in huis die wel willen eten. Een boodschapje bij de buurtsuper gaat toch even niet zo snel. Normaal wil niemand mee. Nu iedereen! Dus iedereen jassen aan. Voor het gemak Mees en Floris in tweelingwagen. Siem in draagdoek. Rugzak met infuus op mijn rug. Ik voel met net een of andere pakezel en dan hebben we nog geen boodschap gedaan. Maar eerlijk is eerlijk, zo gelukkig heb ik er in geen maanden bij gelopen. Onze nieuwe buurt was inmiddels gewend aan onze vier kids, maar zie nu toch wat warrige blikken. De slager is de eerste die hardop durft te zeggen vragen wanneer ik dan bevallen ben. Hij had het helemaal niet gezien dat ik zwanger was. Sophie legt het haarfijn uit en zes biefstukken rijker (ja die krijg je bij onze slager als je net bevallen bent) lopen we verder. Ik bedenk me dat ik het niet meer uit wil leggen, nadat de zoveelste blik op Siems met pleisters beplakte koppie (sonde en snorretje voor de zuurstof). We komen thuis met slechts de biefstuk. En voorlopig blijven we binnen. Ik geloof dat ik hier nog niet aan toe ben, ook al is het mijn grootste geschenk en zou ik het wel van de daken willen schreeuwen, hoe gelukkig we zijn.

Siem 2.0

Siem mag naar huis. Na maanden heen en weer rennen tussen ziekenhuis en thuis, voelt het als eindelijk rust. Even logisch nadenken weten we best dat dat zeker niet het geval zal zijn. Na overleg met de arts en alle lieve verpleegkundigen staan we er honderd procent achter. We durven het aan, samen met de lieve mensen van kinderthuiszorg. Donderdag is de grote dag en vandaag was de grote regeldag. Heel lijstje afgewerkt, thuiszorg done, apotheek done. En nu moet het grote genieten dan eindelijk beginnen. Vanmiddag kwam de apotheek. Pieter besloot terplekke dat we zeker een extra koelkast nodig hebben. Dus ook direct geregeld. Sophie en Pepijn zijn jaloers, Siem heeft gewoon zijn eigen koelkastje gekregen. Iedereen in huis is een beetje van slag, na het goede nieuws. Alsof we weer een week voor zijn geboorte zijn. Ook ik ben van vandaag alle emoties even langs gelopen. Bang dat we niet goed voor hem kunnen zorgen, blij dat hij naar huis mag, boos over de afgelopen maanden, verdrietig na het gesprekje met de immunoloog dat we voorlopig nog aan het infuus blijven, opgelucht na alle lieve woorden van de mevrouw van de kinderthuiszorg, ontroerd door de tranen van Sophie en Pepijn. Zo blij zijn ze zelfs niet bij zijn geboorte geweest.

En wat zijn we dankbaar dat kleine Siem nog leeft. Wat is het vaak kantje boord geweest. En we weten het wel, we zijn er nog lang niet. Hij is nog zo kwetsbaar en klein. Elk virus kan grote gevolgen hebben. De strijd gaat verder en samen gaan we het redden!

Super Sunday

Team uitjes bij de hockey gaan van kwaad tot erger. Is het bij het ene team bowlen, pizza bakken en eten, de ander gaat op het strand een hele actiemiddag organiseren, weer een ander vernemen we gaan met z'n allen naar een pretpark. Iedereen klaagt steen en been over hoe het uit de hand dreigt te lopen. 

Ook wij hebben het er over gehad. Natuurlijk is een team uitje een goed idee. Maar wat gaan we doen. We zijn het er al snel over eens. Er moet een link met hockey zijn. Super Sunday op kampong. Hoofdklasse hockey en gezelligheid. De juiste combinatie. Tevens vinden we dat bij de jongste jeugd ook de ouders betrokken moeten zijn. Niet echt een issue bij het team van Sophie. Bij een uitwedstrijd staan ook alle ouders langs de lijn en drinken we na de wedstrijd met zijn allen koffie en limonade. Hoewel het weer niet echt top is, gaan we met zijn allen op de fiets. De dames en ouders met broertjes en zusjes in optocht naar kampong. Net iets te laat komen we aan. Dames 1 net begonnen. Sfeer is goed en een klinkende overwinning met 4-0, komt de sfeer ten goede. Onze dames zijn er over uit. Dat willen ze ook. Spelen in de hoofdklasse. Ze tikken wat ballen op het hoofdveld in de rust en na de wedstrijd. Het valt op, ze spelen goed, voor hun acht jaar. Om ons heen horen we termen als balvast en wat een techniek al. Apetrots verlaten ze met tegenzin het veld voor de heren. Lang niet zo interessant blijkt. Ze verdwijnen naar een veld en de rest van de middag staan ze daar. Heren 1 van kampong spelen tegen Rotterdam. De 5-1 overwinning is de slagroom op de taart voor ons team uitje. Geweldig snel hockey, mooie passes en strafcorners waar je jaloers van wordt.

Na een lange borrel, we zijn op de fiets, dus het mag en heel veel bitterballen fietsen we terug. Dit is volgens ons wel het meest geslaagde team uitje ooit. En ja, er is redelijk wat geld door heen gegaan, maar het was wel Hockey gerelateerd. En de ouders die, hoewel al zeer betrokken, ook een team vormen, wij vinden het bijzonder. Plannen zijn gesmeed, het fanatisme blijkt, hebben onze dames niet van vreemden te hebben. Onze club heeft er volgend jaar een extra dames en herenteam bij. En onze dames spelen ooit in jong oranje besluiten ze in koor. En hoewel niet allemaal even getalenteerd, hebben ze de drive. Uiteindelijk is dat waar het omdraait.

Serious Request

Mijn kleine Sophie vond de actie van Trijntje Oosterhuis redelijk dom, maar had een goed idee. Want wanneer al die mensen nou 1 EURO zouden storten dan had je heel veel geld. Wij waren het wel met haar eens. Haar actiebereidheid was zeer groot. Met haar acht jaar besloot ze de actie van Trijntje om te zetten in haar actie voor Serious Request. Zo zou ze enorm veel geld gaan ophalen voor alle kindjes met diarree. We probeerden haar enthousiasme wat te temperen maar ze hield vol deze week. Dus de koe bij de horens gepakt en een actiepagina aangemaakt.

Of ik maar even oproep kon doen. Tuurlijk Sophie doen we.
Dus bij deze. Wanneer een ieder die zo slim was om de actie van Trijntje Oosterhuis te steunen 1 EURO stort voor Serious Request op de actiepagina van Sophie dan maak je mijn meisje apentrots. Ze heeft haar actie heel toepasselijk Trijntje genoemd. Dus lieve mensen, deel dit bericht. Zoals zij zegt, allemaal 1 EURO lijkt niets, maar samen maken we er een topactie van.

 http://www.kominactie.nl/inactiemettrijntje

Griep

Mijn mannen hebben griep. Het is vreselijk. Sopje en ik zijn de enige die nog overeind staan. Zelfs Siem doet lekker mee. Fijn weer een kilo eraf en die doorgaande groeilijn (ja dan mag hij naar huis) is er nog lang niet en van de onderste lijn in de groeicurve staan we nog verder af. Heel fijn. 

Maar goed griep en mannen hoe klein ook gaan niet goed samen. Ik ben de hele dag aan het rennen met sapjes, broodjes, gordijnen open, nee toch dicht, film aan, nee uit, andere film. Het geklaag is niet van de lucht, lijntje hier, lijntje daar, koud, warm en Floris kan alleen maar huilen. En die vind ik dan ook echt nog wel zielig, maar de rest. Pieter spant de kroon. Na de hele dag in bed gebivakkeerd te hebben komt hij tegen vijf uur tot het lumineuze idee, laat ik beneden eens een kijkje nemen. Eerst weer een klaagzang en dan de opmerking of ik de was nou nog niet gestreken heb. Ik heb niet snel geen woorden, maar nu wist ik echt niets. Sophie redt me, aangezien ze al een kwartier zit te wachten tot ik eindelijk tijd voor haar en haar toets heb, door te roepen dat als ze echt ziek zouden zijn, ze ook niet zo zouden zeuren. 

Na nog een uurtje rennen en vliegen moet ik nog even Sophie bij de hockey afzetten en dan lekker rustig naar Siem. Inmiddels zit ik naast zijn bedje. Hij slaapt met rode konen van de koorts. De lieve verpleegsters geven me een update van de dag. Hij heeft koorts, hoge koorts en snot, heel veel snot en verder was hij zo lief. Hij heeft de hele dag geslapen. Helemaal niet man waardig, mijn kleine vent. Als ik zijn luier verschoon check ik toch even voor de zekerheid. Maar het is een echte vent. 

Giro 555

Op het schoolplein zijn ze er vol van. Ze moeten een actie bedenken omdat er een hele erge storm was in de filestijnen roept Pepijn. Sophie verbetert hem, niet de filestijnen, maar Filipijnen. Het is allemaal naar de filestijnen. De discussie over wie met wie speelt, gaat er met name over het feit wel of geen actie voeren. Sophie neemt drie vriendinnen mee, ze gaan cakejes bakken. Pepijn wordt opgedragen samen met zijn welwillende vriendjes, alvast te inventariseren in de buurt, hoeveel cakejes er gekocht gaan worden. Sophie haalt haar spaarpot leeg om cakemix te kopen en de dames gaan aan de slag. Gevolg, nieuwe keuken ziet er uit alsof er een meelbom ontploft is, maar inmiddels hebben ze al zestig cupcakes gebakken en het aantal ingekochte pakken duidt er op dat ze voorlopig nog niet uitgebakken zijn. Pepijn en consorten komen met briefjes, wie hoeveel cupcakes wil. Laat ik zeggen de wel georganiseerde actie doet me deugd. De dames willen wel graag weten of het geld wel goed besteed gaat worden. Tuurlijk roep ik, daar zorgen ze wel voor. Nou, begint Sophie, bij nieuwsbegrip hebben we geleerd over die berg en al die wielrenners. Lotta valt haar bij, daar is maar een meneer heel rijk van geworden. Ik leg uit dat we daar met zijn allen van geleerd hebben, maar toch bekruipt me een naar gevoel. Ik hoopt ze het hierbij laten. Maar nee, de dames willen graag uitleg. Want waarom moeten ze al die spullen hier kopen en dan helemaal daar naar toe brengen. Dat kost toch ook heel veel geld. En als ze het dan wat dichterbij kopen dan kunnen ze toch meer kopen. Tja wat moet ik daar nou op zeggen. Sophie oppert dat toch alles in China gemaakt wordt, dus kunnen ze het beter daar kopen. Tenslotte is China dichterbij dan Nederland. Ik heb er ook niet direct een antwoord op, dus roep dat ze dus nog maar meer cakejes moeten bakken. Gelukkig komen Pepijn en zijn maatjes binnen met nog meer bestellingen. Ze doen goede zaken. 

Eind van de middag wordt het blikje geld geleegd en geteld. Ze kijken alle zes lichtelijk teleurgesteld. Ik ben eigenlijk wel verrast over de opbrengst. Honderdvijftien euro en 60 cent. Maar daar kunnen ze niet eens het vliegtuig van betalen, dus dan komen die spullen daar nooit aan, roepen ze. Ik leg nog uit dat als iedereen een beetje geeft het vanzelf heel veel wordt. Maar zes beteuterde koppies kruipen naast elkaar op de bank. Film aan, dat helpt vast. Niets is minder waar, teleurstelling is nog groter als ze ontdekken dat ze alle cupcakes hebben verkocht en nu zelf niets meer hebben.

En ik, ik voel me heel slecht, door alle drukte ben ik vergeten cakejes bij ze te kopen.

Keuringsarts

Vrijdag kwam de keuringsarts van de ziektewet langs. Bij binnenkomt irriteerde de man me al mateloos. De eerste woorden van deze man deden al mijn nekharen overeind staan. Zo mevrouwtje schoot wel enigszins in verkeerde keelgat. Ja lieve mensen ik heb me ziek gemeld. Voel me op dit moment nog niet in staat om weer de fulltime job van financial controller 100% uit te voeren. En by the way, het is hoewel overheidsgerelateerd een 150% functie. Nu absoluut geen optie. Om uitleg vroeg de man niet. Aangezien Siem lekker (zijn woorden) in het ziekenhuis verbleef had ik alle tijd om te werken. Of wel de opvang geregeld was voor Siem als hij uit ziekenhuis zou komen. Ja stamelde ik.. maar. Verder kwam ik niet, abrupt onderbroken sprak de ziektewet meneer, dan gaat u maandag weer lekker aan het werk. Voldoende tijd gehad om te herstellen zo te horen en dan heeft u wat afleiding. 

Nu twee dagen later realiseer ik me hoe belachelijk dit is, zou dat de bedoeling zijn van het huidige ziektewet beleid?

Sinterklaas

In een onbewaakt ogenblik heeft Pepijn het grote Sinterklaas boek van Intertoys uit de brievenbus gegrist. Ronduit jammer. Vervolgens Sophie ook over de zeik, want zij moet en zal ook nu kijken. Wist ik veel dat dat boek half september op de mat valt. Het duurt nog bijna drie maanden. Nadat het boek vijf minuten in huis is, weet ik het zeker. Dit wordt voor niemand leuk maar het boek moet weg. En wel nu! Twee krijsende kinderen is het gevolg, maar vervolgens geeft het wel weer even 2 maanden rust. 

Begin november, dochterlief komt uit school. Na de discussie wel of niet spelen, heeft ze een nieuw doel. De sinterklaasintocht. Tot nu toe, ze is inmiddels acht, hebben we elk jaar spontaan andere plannen. Gewoon zo min mogelijk over hebben is het credo. Werkt al jaren goed. Maar goed ze zijn nu met z'n drieën geïnteresseerd. Ander onderwerp, snoepjes in de groep gegooid en snel naar huis.

De grote dag, de intocht. Dochterlief gaat met papa op bezoek bij oma. Lekker rustig en ze is het godzijdank even vergeten. Programma gechecked, als ik om half twaalf weg ga, dan ontlopen we de grote intocht in het dorp. Alles strak gepland. Kan niet misgaan zou je denken. Auto geparkeerd, Mees en Floris in buggy(nog even van genieten dat het kan, nu Siem nog in ziekenhuis ligt), Pepijn huppelt vrolijk kletsend naast me. Wachtend bij de lift, is er een hele lieve oma, die vraagt of we ook zo gezellig Sinterklaas gaan kijken. Pepijn kijkt me vragend aan. Nee, lieverd, Sinterklaas is hier niet, die heeft het heel druk. "Oma" stelt mijn kleine man gerust. Hij heeft ook tijd voor jou hoor jongen. Ik begin inmiddels wat ongemakkelijk te schuiven. Haarfijn legt ze uit, dat Sint vertraging had, problemen met boot of paard of whatever. Ik hoor haar al niet meer. Liftdeuren gaan open, Pepijn dolenthousiast, het hele pietenorkest! Top. Vervolgens beginnen ze ook nog te tetteren. Mees en Floris janken. Het kan niet meer stuk, mijn humeur dan. Oh ja, en dan realiseer ik me we moeten ook nog naar huis. Pepijn is niet heel goed met geheimpjes. Sophie gaat niet heel blij zijn. En dat is dan nog maar zacht uitgedrukt. Moet je mee naar  oma, en dat is al niet de meest favoriete besteding van de zondagmiddag. En dan mis je ook Sint nog......

Wanneer gaat hij weer weg!

De verhuizing

Wat is het fijn. Zit op mijn bank in mijn nieuwe woonkamer. Zo is verhuizen geen issue meer. Vanmorgen vroeg na het ontbijt, ben ik in ons oude huis de deur uitgelopen. Kinderen naar school en ik hoefde me voor vijf uur vanmiddag niet te vertonen. Heerlijke dag gehad. Vanmorgen eerst ontbeten in Utrecht, vervolgens geshopped. En nu eens niet voor de kids maar alles voor mij. Werd er heel hebberig van en uiteindelijk sta ik de komende tijd weer als Über hippe moeder op het schoolplein met veel te hoge hakken in de modder. Ook nog maar even 'Arrrgh! monsters in de mode' in het Centraal Museum meegepakt. Echte aanrader, werd er blij van. Om daarna uitgeput in het ziekenhuis met Siem op mijn buik in slaap te sukkelen. Verhuizen is echt heel relaxed.

Om half vijf rustig aan richting naschoolse opvang en kinderdagverblijf om iedereen op te pikken, op naar ons nieuwe huis. Dolenthousiast zitten ze bij me in de auto. Mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes hebben me beloofd dat alles volgens de tekeningen ingericht zou worden en dat ik me ook over het uitpakken van alle dozen geen zorgen hoef te maken. Toch bekruipt me een gevoel van twijfel, heb ik hier goed aan gedaan, kunnen ze het wel, straks liggen de kleertjes niet zoals ik wil en nog veel meer onzin passeert de revue. Ik parkeer mijn auto op de oprit, de deur vliegt open en daar staat mijn lief met champagne. Opgelucht haal ik adem, het moet wel klaar zijn.

De kinderen rennen direct naar hun kamers en ik weet die zien we het eerste uur niet beneden. Pieter kust me en trekt me mee de woonkamer in. Alles staat op zijn plek, precies zoals ik het getekend had. Ik ben redelijk perfectionistisch, dus de instructies waren dan ook wel extreem goed. Maar ere die ere toe komt, dit zijn mensen waar je op kunt bouwen. Hoe fijn is dit. Letterlijk thuiskomen in een nieuw huis. 

Na een snel rondje langs alle kamers, althans niet alle kamers. Het kamertje van Siem durf ik niet open te doen. Ik wil het moment niet verpesten. Morgen is hij de eerste weer. 

Beneden plof ik op de nieuwe bank. Pieter komt aanlopen met de pizza's die net bezorgd zijn. Voor een keer op de bank bij de openhaard. Het mag en Sophie glundert helemaal. Pepijn denkt dat hij niet kan slapen en Mees en Floris eten niet. Het maakt dus niet uit in welk huis, het is overal hetzelfde liedje. Sophie vindt wel dat er bij zo'n grote hangbank echt een televisie hoort. Gedecideerd roept Pieter 'Nee, komt niets van in'. Hij weet dat hij mij daar een plezier meedoet. Ik weet dat hij vanavond halverwege de avond ook begint te mopperen.

Lieve Chaya, Valentijn, Maartje, Esther, Boris, Maarten en Didier. 

Wat zijn jullie geweldig en wat ben ik blij met jullie. Ik weet ik ben niet de makkelijkste, maar jullie hebben me een top dag bezorgd. Volgende week zaterdag gaan we als vanouds eten en drinken, maar dan aan onze enorme nieuwe tafel in ons nieuwe huis. 

Semper Fi 

Kus

Kanjer

Een kus op je wang

Zacht mijn huid tegen de jouwe

Rust keert weer met je

Het gepiep van je hartslag wordt rustiger

Het gepiep van je adem wordt dieper

De tranen drogen op je wang

Zo klein en teer

Bleek en breekbaar

Kan me niet voorstellen

Dat jij er niet komt

Je grote bruine ogen kijken me aan

Kracht straalt er uit

Je handje om mijn pink 

Voor altijd verbonden

Mazelen 3.0

Wat zijn we toch een nobel volk. Syrische vluchtelingen worden bij binnenkomst in Nederland verplicht ingeënt. We beschermen ons volk tegen polio. Inderdaad een nare ziekte met al even nare gevolgen. Maar hoe beschermen we onze kinderen tegen de mazelen. Oh ja, daar mag je niet over oordelen. Iedereen heeft in Nederland de vrije keus inzake het wel of niet laten enten van zijn of haar kind. Syrische vluchtelingen zijn blijkbaar niet wilsbekwaam. De keus is simpel, wil je Nederland binnen dan neem je een prikje op de koop toe. Geen prik, geen asiel. 

Mazelen is ook een ziekte met nare complicaties en zacht uitgedrukt zijn de lange termijn gevolgen ook niet heel fijn. Zelf ondervinden wij de gevolgen van een mazelen besmetting bij onze kleine Siem nog dagelijks. Siem is besmet geraakt door iemand die gewoon bij ons de afvoer kwam repareren en omdat hij net zijn dochtertje van school had gehaald was zijn meisje erbij. Wij waren allang blij met een loodgieter en wie vraagt er nu bij binnenkomst of hij of zij zijn kinderen wel inent. Ik heb het mezelf al duizend maal verweten. Ik heb alle mensen die hun kinderen om welke reden dan ook niet laten enten al duizend maal van alles verweten.

Ik begrijp gewoon niet dat je als ouder het risico durft te nemen dat je eigen kind levenslang met de gevolgen blijft lopen. Dat je in de eerste plaats niet aan andere kinderen denkt, maar je eigen kind voorop stelt, begrijp ik wel. Dat doe ik ook, dat is de reden dat ik zo boos ben. Mijn zoontje heeft levenslang last van de gehoorschade opgelopen door de mazelen. En dat is dan op dit moment wel een van de minste problemen. De gevolgen die hij levenslang meedraagt zijn indirect het gevolg van niet vaccineren. 

Onze regering beschermt ons tegen polio, maar is niet in staat om binnen de landsgrenzen een vuist te maken. Hypocrisie ten top. En ik, ik weet niet eens meer op wie ik boos ben...

Troep

Hoeveel troep verzamelt een men gedurende een leven. Ben nu bijna veertig en laten we positief zijn en zeggen nog niet op de helft van mijn leven. En ik heb al veel troep, vijf kids werken ook niet mee, geef ik eerlijk toe. Verhuizen is altijd gunstig, met name voor de grote opruiming. Slaapkamers van de kinderen zijn nu zo goed als ingepakt. Ik geloof dat ik al tien dozen playmobil heb. En spelen ze er mee, nou eigenlijk zelden, maar toen ik opperde om het te verkopen, begonnen ze allemaal luid te protesteren. Commotie gesust en snel verder. 

Onze eigen slaapkamer, easy dacht ik nog, uurtje werk. Eenmaal voor onze enorme kast, met alle moeder- en vaderdag knutsels in mijn hand, twijfel ik. Het kan weg, besluit ik stoer. Maar na het lezen van twee gedichtjes slaat de twijfel toe. Met het gipsen voetje van Pepijn in mijn handen breek ik en doe ik alles snel in een doos. Snel verder. In de kamer naast me hoor ik een hels kabaal. Aan de herrie te horen zijn er dozen gevallen. Vlug ga ik kijken. Sophie en Pepijn zitten temidden van alle playmobil en hebben besloten dat er nu echt met de boerderij en alle dieren gespeeld dient te worden. Floris en Mees kijken zielsgelukkig naar een omgevallen doos dino's. En ik, ik kan wel janken.

Beneden besluit ik dat ik echt op moet schieten. Pieter komt binnen en vraagt zich hardop af wat ik gedaan heb. Ik ontplof bijna, maar loop rustig naar buiten met een kop koffie, telefoon en sigaret in de aanslag.

Ik bel Chaya, mijn vriendinnetje sinds mensenheugenis, en vraag of ze naast haar vier koters er nog vier kan gebruiken. En met twijfel in mijn stem, of ze er ook twee nachtjes kunnen blijven. Tuurlijk, klinkt enthousiast. Gelukkig weet ik dat ze weet wat ze binnenhaalt. Haar. Kids hoor ik blij gillen op de achtergrond en ik kan alleen maar denken, ik hoor je over twee dagen wel. Ik roep het hele stel beneden en deel mee dat we gaan logeren. Ze weten niet hoe snel ze hun knuffels moeten pakken en staan klaar bij de voordeur. Pieter brengt ze weg. En ik, ik geniet even van de rust en wordt een uur later wakker gekust door mijn prins.

Genieten

Soms vergeet je door alles om je heen even waar het om draait. Vanmorgen zat ik met Floris en Mees op de rand van de zandbak in het park. Absoluut niet het weer voor, maar gehuld in regenjasjes en regenlaarsjes kunnen we er tegen. Ze spelen, althans Mees houdt een monoloog en Floris doet het tegenovergestelde. Ineens zie ik hoe lief ze zijn. Floris knijpt in mijn hand en Mees rent met zijn beide armen wijd op me af. Met hun handjes in de mijne lopen we naar huis, we zingen liedjes, stampen in de plassen (oh ja en in de poep). Voel de tranen over mijn wangen lopen. Het overvalt me, ik voel me weer mama. 

Droomhuis

Waar ik vroeger dacht dat ik rond mijn 30ste in een karakteristiek verbouwd boerderijtje in een nóg karakteristieker dorpje zou wonen, een kinderschare tussen de knotwilgjes in de boomgaard rennend, ga ik nu, bijna 38 jaar oud, mijn eerste koophuis betrekken. Mijn droom van vroeger klopt deels, de kinderschare is er, mijn vijftal. Dat boerderijtje is alleen iets anders, gewoon een degelijk huis (ja, dat huis waar ik destijds beweerde zelfs niet dood gevonden wilde worden) in een kindvriendelijke plaats.  

Na jaren verlekkerd vriendinnen aangehoord te hebben over verschillende soorten keukens met nog meer verschillende soorten aanrechtbladen, optionele buitenkraantjes of aangebouwde serres, de tegeltjes in de badkamer en de vierkante meters eikenhout in de woonkamer, wel of niet een tuin met deels houten vlonders (en wat gaan we doen om te zorgen dat ik niet de hele dag kinderen uit de kunstmatig gefabriceerde sloot sta te vissen) om maar te zwijgen over de nieuwe banken, bedden,lampen en andere heerlijkheden, werd ik bevangen door het ‘eindelijk-ik gevoel'. 

Roerend in een pannetje op mijn ouderwetse gasfornuis, op de prehistorische oven, het geluid van het afpompende water uit de wasmachine, dat vrijelijk in de vooroorlogse open afvoer klettert (volgens de woningbouwverening kan het nog best), mijn was dat aan het scheefhangende wasrekje etensluchten in zich opnemend , mijmer ik over inductie, hippe afzuigkappen, luxe combi-magetrons en aparte wasruimten, weggewerkt in bijkeukens of zolders. 

Terwijl ik goochel met de verwarmingsknop, omdat het te koud, te warm, érg warm en vervolgens weer wat frisjes is, droom ik over thermostaten en als ik sta te douchen (terwijl ik eigenlijk wil liggen en zeker niet wéér gekloot met zo’n knop wil ) zie ik glanzende thermostaat-kranen en riante ligbaden voor me. 

Verder nog de bergruimte, de tuin op de begane grond, frisse plinten en witte muren en spinrag-vrije plafonds…

Als ik hupsend door de kamer spring, bijna serieus overwegend of ik in de tuin zal gaan plassen, omdat het enige toilet in het huis bezet is, vanwege een ‘sessie’ van mijn liefste, vraag ik me af ik ooit nog eens bezitter zal zijn van Een Tweede Toilet…. 

Ik wil het, ik wil het, ik wil het óók! 

Na een haast obsessieve zoektocht, met haast onmogelijke zoek-opties en een totaal niet daarbij aansluitend budget, na ruim dertig bezichtigingen in een jaar tijd, in achtereenvolgens Soest en Soest, een bod in Soest (‘toch maar niet naar Soest, toch te ver van mijn werk schat, dat verkéér, nee,vérder vind ik alles goed’), Zeist, Zeist en Zeist (‘wat staat het hier vast schat, toch maar niet Zeist’), Houten en ouders mee naar Houten (hmm, toch wat ver), wat uitschieters (Maartensdijk en de Bilt) en wat plukjes Utrecht hier en daar, in willekeurige volgorde, te duur, te klein, te duur, geen bad, te duur, geen hal,geen berging, geen tuin, geen sfeer, te laat en te duur, is dan daar Het Huis. 

Niet met de knotwilgjes in een lieflijk Anton-Pieck dorpje, maar wél met een pleintje en wat schattige weet ik veel wat voor merk boompjes, maar het is schattig. 

Niet met een boomgaard, maar wel met een hip postzegel-plaatsje (mét buitenkraantje!), grenzend aan, jawel, openslaande deuren die leiden naar de ruime,zonnige woonkamer. 

En zie daar, de keuken..met –oh mijn god- een afzuigkap, en zie ik daar…een combi-magnetron?? Kijk eens het blad, de kastjes en de prachtig glanzende inductie-platen. 

Een badkamer met een bad, met daar de thermostaatkranen, de VT-wonen wastafel en een (Gamma?)design-radiator werden me bijna te veel. 

Toen de walk-in-closet werd gepresenteerd ben ik, geloof ik, even flauw gevallen. En daar hoef ik met vijf kids geen kamer voor op te geven. 

Om een lang verhaal kort te maken zijn we nu al wat daagjes aan het klussen in onze stek-to-be en ben ik zo blij als een kind in de Mac Donalds. Althans, kleine kanttekening, naast het klussen is er ook nog de bevallen en de redelijk niet geplande ziekenhuis expeditie en is onze planning misschien een beetje krap.

Met dank aan broer die komt helpen met het laminaat, zus en schoonzus die op Sophie, Pepijn , Mees en Floris passen, Moeder (waar zouden we zijn zonder, mama) die oppast, wast, heen-en-weer rijdt, de voorraad aanvult, dat ene potje verf regelt en ook nog voor ons kookt. En natuurlijk mijn vriendinnetje, die onder andere helpen met de k… klussen, zoals het afkrabben (en afkrabben, en afkrabben, en afkrabben, en afkrabben) schuren, gronden, lakken en lakken van de trap (nog zo’n fijn project), terwijl er gezellig wordt meegezongen met 3FM, met af en toe een hardgrondige vloek of een verschrikte kreet vanuit een andere ruimte. 

Natuurlijk zetten de gastheer en vrouw zelf ook hun beste beentje voor en hebben ze, afgezien van een wat irritatie of het handig is en af en toe een jankpartij mijnerzijds omdat ik het echt niet meer zie zitten. Maar langzaam maar zeker begint het zowaar bijna af te komen, een prestatie waaraan Bob de Bouwer een puntje kan zuigen. 

Een feest der herkenning tijdens de noeste arbeid in ons droompaleis, hoe was het ook alweer…? 

Het ene afplaktape is het andere niet (het verschil zit ‘m in t eráf), bepaalde verf moet je GELIJK weghalen als het daar zit waar het niet hoort, en verf is NAT, ook al hangt er geen bordje. Éen keer sauzen is een utopie en plafonds moet je ALTIJD uitbesteden. 

Verfkwasten verliezen doorgaans meer haren dan verf en verstijven zonder terpentine of water ; opgeteld vertegenwoordigen je bonnetjes van zelfs de goedkoopste bouwmarkt dus ook een leuke vakantie. Verder is bezoek tijden het klussen het grootste risico voor het behalen van de deadline vanwege ‘te gezellig’, nog één sigaretje en nog een bakkie? 

Leveranciers komen nooit om ….. uur maar altijd tussen ‘erg vroeg’ en ‘heel erg laat’. 

Er is altijd te weinig latex, afplaktape, mankracht en licht en je bedenkt je regelmatig dat je iets nodig hebt dat zich beneden in het huis bevindt, en doorgaans kom je daar achter als je helemaal bóven in het huis bezig bent, staande op een hoge ladder met volle verfbak in je hand,om maar niet te spreken over een voortdurende zoektocht naar vermiste-doch-zeer-noodzakelijke objecten, zoals dat ene kwastje, een schaar, een stanleymesje of een het belangrijkste, een aansteker. 

Thuis nog een kleine 100 doosjes inpakken, een kleine 1000 gaatjes te dichten, want dat moet van de woningbouw, en dan nog wat puntjes die door een ander op de i moeten worden gezet (heerlijk luxe láten we de vloer schuren en lakken, en láten we de plinten er vervolgens door ‘John de vloerenman’ opzetten) , en dan zijn we toch bijna zover. 

Ik tel af, de 12de is het zover, dan slapen we voor het eerst op onze nieuwe stek. Iedereen in een eigen kamertje, althans we hadden goede hoop dat ook Siem er bij zou zijn, maar dat gaat zeker niet gebeuren. Toch is het rede voor een klein feestje. Wat ben ik trots, met name omdat ik nog op mijn benen sta...

Melaats

Immunoloog vond dat huisarts wel kweek kon nemen van snotogen bij Floris. Meedenken heet dat, aangezien we vooral de afgelopen weken een abonnement hebben bij het ziekenhuis. Even wattenstaafje erdoor, makkelijk als wat, zou je denken. Eerst weer eindeloze discussie en uiteindelijk toch kweekje. Week later uitslag. Assistente geeft aan dat het nog niet bekend is. Drie dagen later nog niets, begin inmiddels lichtelijk geïrriteerd te worden. Lieftallige assistente hoort dat ook en besluit helemaal zelf dat het misschien handig is om het lab te bellen. Tien minuten later gaat de telefoon. Letterlijke transcriptie van het gesprek. Ja, uw zoontje heeft een hele lastige, gevaarlijke bacterie, ze hebben het doorgestuurd voor resistentiebepaling. Inmiddels ben ik, vijf kinderen verder heel wat wijzer en gaan er bij mij toch wel wat alarmbellen rinkelen. Rustig blijven, een, twee, drie, tien. Welke bacterie? Oh, dat was ze even vergeten te vragen. Nee daar kon ze niet nog een keer voor bellen. Na wat gevloek en getier is het me duidelijk dat we met haar de strijd niet gaan winnen.

Gevolg ziekenhuis bellen, ja, nee, lastig kom maar langs. Me van geen kwaad bewust stap ik doodleuk naar de poli immunologie. Daar wordt zoonlief van mondkapje voorzien en worden we zo snel mogelijk begeleid naar de infectie kamer. Als melaatsen loop ik, eigenlijk is het meer rennen, met Floris op mijn arm achter de mevrouw aan. Na wat heen en weer bellen, mag de schandknaap van de immunoloog in het lab zoeken naar het lullige kweekje. Fijn op zoek naar een speld in een hooiberg. En daar heb je dan al die jaren voor gestudeerd.

Wij mogen na een nieuwe kweek naar huis, met de mededeling dat we tot de kweek bekend is het ziekenhuis, niet meer mogen betreden. Beetje jammer, aangezien kind numero vijf nog steeds boven ligt te wachten op mij. Aangezien Floris ook zijn kleine broertje knuffelt gaan ook daar de alarmbellen rinkelen en zijn we na een beetje ruiken aan vrijheid weer in een box waar op de ramen ellenlange schoonmaak en hygiene instructies worden geplakt. Ik opper nog semi grappig dat ik nog wel rood afzetlint heb. Het wordt niet echt gewaardeerd. 

Floris mag niet meer mee. Na weken gezeul met hem, moet hij thuis blijven. Ik heb het idee dat hij het wel fijn vind.

Rollercoaster

Afgelopen weken het gevoel dat ik in een rollercoaster ben gestapt waarvan de aardige goedlachse heer bij de ticketverkoop de uit-knop is vergeten te hanteren. Sinds begin september ben ik aan het rennen tussen ziekenhuis, thuis, school, kinderdagverblijf, speelafspraken, sportclubs en verjaardagen. Ik had mijn kraamtijd van mijn laatste kindje anders voorgesteld. Maar ik weet ook dat we na de afgelopen weken heel dankbaar moeten zijn dat kleine Siem er nog is. Longontstekingen, RS, urineweginfecties, oorontstekingen, het hield niet op. En nou hoor ik jullie allemaal denken, ach een oorontsteking dat hebben zoveel van die kleintjes. Stel je voor een verkouden jongetje, we kennen ze allemaal, met zo'n vieze groene korst onder zijn neus. En waarbij bij elke ademhaling zo'n groene bel zich vult met lucht. Iedereen beeld voor de geest gehaald. Nou zo zien de oren van mijn kleine vent er uit. In de eerste plaats niet fris en in de tweede plaats niet goed voor zijn al beschadigde gehoor door de mazelen. Gevolg grondig schoonmaken onder narcose en weer ellenlange antibiotica kuren via een centrale lijn. Dus, nee we zijn er nog niet vertelde de arts voorzichtig. Ja, dat hadden we zelf ook wel in de gaten. 

Daarnaast gaat thuis ons leven ook door. Gelukkig zijn de andere vier, zover mogelijk redelijk zelfstandig geworden. Maatschappelijk werkster in ziekenhuis kwam nog met het positieve nieuws dat ook de overige kinderen in het gezin niet geheel onbeschadigd uit de strijd zullen komen. Fijn, net wat we nodig hadden, zo'n hart onder de riem. Onze family planner staat vol. Niet alleen met alle afspraakjes, feestjes, sport, muziek, maar ook met quality time. Voor Sophie zaterdag en dinsdagavond, Pepijn maandag en vrijdagmiddag uit school minstens twee uur en de andere twee op de overige dagen, als de anderen naar sport of muziek zijn. Klinkt voor iedereen belachelijk en ik voel het ook zo. Maar wanneer we het niet plannen, er moet namelijk ook gewerkt worden, komt er niets van en wordt het zeker niets. Afgelopen week ook voor het eerst een kwartiertje voor mezelf ingeroosterd, zat net toen werkgever belde. Optimistisch als ik ben, dacht ik dat hij ging bellen om te informeren hoe het ging. Maar nee, niets was minder waar, wanneer ik dacht weer te gaan werken. Totaal overrompeld wist ik geen woord uit te brengen en ik ben echt niet zo snel van mijn apropos. Nu ik terugdenk aan het gesprek, vermoed ik dat hij in de hectiek van alles niet helemaal heeft meegekregen wat er allemaal speelt. Althans dan ga ik wel van het goede uit.....

Crisis

Het is crisis en aangezien we nog steeds deels ons onderkomen hebben in het ziekenhuis, de andere helft van de tijd breng ik door met rennen, vliegen tussen school, kinderdagverblijf, sportclubs en thuis, heb ik heel veel tijd om alles om me heen te overdenken. Vol verbazing heb ik het relaas van een vriendinnetje aangehoord. Ze dacht ik gooi alles te koop op internet. En met alles bedoelde ze ook alles, van rompertjes tot broeken in alle maten, kinderwagen, maxi cosi en nog veel meer. In de huidige tijd denk je, dat ben je binnen no time kwijt. Maar nee, niemand wil het hebben. De maxi cosi kan ik nog inkomen, maar als je het niet breed hebt is het verschil tussen tien euro of over de honderd euro toch wel relevant. De kinderwagen was nog erger. Ze wilde kinderwagen wel kwijt voor een mooi bedrag van 125 euro. De jongedame die kwam kijken stoorde zich enorm aan de krasjes op de wielen. Ze ging liever een nieuwe halen voor het astronomische bedrag van zeshonderdvijftig euro. Kom op mensen, is dit nu crisis. 

Een romper, even simpel uitgelegd, is gewoon ondergoed voor je baby. Voor minder dan één euro per romper waren jullie tot de leeftijd van twaalf maanden klaar. Allemaal keurig gewassen, gestreken, zonder vlekken. Hoe apart is dat.

De babymaffia viert hoogtijdagen en iedereen klaagt hoe zwaar het allemaal is. Moeten we niet eens bij onszelf te raden gaan voor we het huidige kabinet weerde schuld in de schoenen schuiven. Alles bij elkaar had dit een besparing van ongeveer tweeduizend euro opgeleverd. Dat is meer dan het modaal netto inkomen per maand. Bizar toch....

Wandelen

We gaan wandelen, Siem mag mee van de vriendelijke Co-assistent. Ik vraag vertwijfeld of ze dit ook besproken heeft met de grote baas. Ze knikt en ik kan niet wachten tot hij klaar is om te gaan. Thuis is het enthousiasme minder groot. Blij roep ik jassen en laarzen aan. Starend naar een of ander stom kinderprogramma, zijn ze niet voor uit te branden. 'Waar gaan we naar toe? Moeten we naar de super?' nee, allemaal niet, we gaan gewoon een stukje wandelen. 'Waar heen dan?' Na een kwartier is eindelijk iedereen klaar om te gaan. Nu nog alles in de auto. Nog niet eerder met z'n zevenen op pad geweest, dus dat is niet zo een, twee, drie gepiept. Weer een kwartier later kunnen we eindelijk richting bos. 

Wandelen is een ruim begrip. Volgens de Dikke van Dale is wandelen, lopen voor de ontspanning. Zeker nog nooit met vijf kinderen onder de acht gewandeld. Ontspanning ver te zoeken. Pepijn,loop niet midden op het pad, er zijn nog meer mensen. Sophie geen bloemen plukken, daar plassen ook honden. Gadver, nu moet ik echt m'n handen wassen, roept ze uit. Tja, lieverd beetje lastig nu! Nee Mees, dat is geen tak, die kun je niet meenemen. En zo weet ik er nog wel honderd. Tien minuten lopen en de eerste vragen komen. 'Wanneer gaan we koffie drinken?' Eigen schuld, we zijn nu eenmaal meer van het koffie drinken dan van het wandelen. Maar het leek zo leuk, ravotten in het bos, urenlang rennen, paddestoelen kijken, klimmen en klauteren. Klinkt zo ook heel leuk. Als je de Oerrr kaarten van natuurmonumenten leest lijkt het allemaal geweldig. Eigenlijk is koffie ook wel een goed idee. Maar nee, dit keer hou ik vol. We gingen wandelen en zullen dan ook wandelen.

Nog geen kwartier later ben ik bekeerd. Koffie, is het enige waar ik nog aan kan denken. Mees staat stampvoetend midden in het bos te krijsen dat hij daar blijft staan. Ik ploeter achter hem aan met een enorme tweelingwagen, met daarin twee krijsende kinderen. En die vreselijk, aardige verkoopster bij de Prenatal zei nog dat deze echt heel handig was. Ja mooi staan zijn in de winkel, maar als je er in het bos mee achter drie kinderen aan moet rennen is het een onding.

Uitgeteld plof ik neer. Floris en Siem slapen eindelijk en de rest zie ik nog net de speeltuin in rennen. Ik kijk Pieter aan en bestel een twee dubbele koffie verkeerd en voel de rust op me neer dalen. Zou dit dan de definitie van wandelen zijn.

Typisch Nederlands!

Wat is nu typisch Nederlands. Simpel roept iedereen. Kaas, tulpen en Delfts blauw. Nee, dat is wat Amerikanen en Japanners zien als typisch Nederlands. Maar wat is het voor een Nederlander. We vinden onszelf heel sociaal en tolerant. Tolerantie en angst voor het onbekende zijn geen goede partners. Het is als een relatie tussen twee uitersten. Gedoemd te mislukken. 

Nu begint negentig procent van de Nederlanders te roepen dat het onzin is. De overige tien procent houdt wijselijk zijn mond. Die weten wel beter. Voorbeelden te over. Laat ik gewoon in mijn omgeving beginnen. Broer en schoonzus lieten hun huis opknappen. Mocht niet teveel kosten, ja lieve mensen ook bij ons is het crisis en werkt het kabinet Rutte niet echt mee. Dus de Polen werden ingevlogen. Harde werkers, altijd keurig op tijd, goed werk, dus wat wil je nog meer. Schoonzus raadde het iedereen aan. Lyrisch was ze erover. Tot de dag dat twee huizen verder, Polen hun intrek namen. De verjaardag van ons nichtje stond niet in het teken van prinsessen, taart en vrolijke kinderstemmetjes, het was een grote klaagzang. Zolang het ons iets oplevert en we er zelf voor kiezen is alles koek en ei. 

Voor de leuk, nog een voorbeeld. Sophie zat ooit op een kinderdagverblijf. Gewoon leuk en gezellig, met allemaal lieve kindjes, met alles er op en eraan. Op een dag was er Thijs, een innemende lach op een vrolijk snuitje kwam op me afgerend. Sophie was vanaf die ochtend zielsgelukkig. Thijs werd haar maatje voor het leven. Voor haar was het gewoon een nieuw kindje. Voor het overgrote deel van de ouders was het een jongetje met downsyndroom. Al die angst voor een mannetje van twee, hoopte zich op en uiteindelijk wilden de papa en mama van Thijs, niet meer vechten tegen deze angst en onbegrip. Ik begreep ze, Sophie mijn kleine meid, zag het niet. Thijs en zijn papa en mama zijn nu heel gelukkig op een andere school. Thijs komt nog vaak spelen. Sophie weet inmiddels dat Thijs anders denkt dan dat zei kan. Ze rennen, voetballen, spelen verstoppertje en Sophie leest Thijs voor uit zijn lievelingsboek. 'Omdat hij dat nog niet zo goed kan, mama'. 

Is dit nu typisch Nederlands. In mijn ogen kenmerkt dit de huidige maatschappij. Zijn we bereid om te veranderen. Nee, er is altijd een excuus, maar roep dan ook niet om het hardst dat tolerantie zo'n groot goed is.

Chique diner

Zeven jaar en een chique diner. Lieverd, misschien vinden de andere meisjes dat niet zo leuk. Na veel wikken en wegen komen we tot een compromis. Eerst film en dan een chique diner. Hele vrijdag rennen en vliegen, boodschappen doen, huis schoonmaken, tafel linnen zoeken. Waar heb ik dat in hemelsnaam neergegooid toen ik besloot nooit meer een kerstdiner te geven. Kerstdiners zijn altijd een hoop stress en wat krijg je er voor terug. Eigenlijk alleen een hele hoop afwas en gezeik. Nee voor mij even niet meer. Maar goed tafellinnen, zes kasten verder eindelijk gevonden. Oh ja, dat moet dus ook gestreken, net als die berg midden in de woonkamer. Maar goed, eerst dit.

Na pianoles zal dochterlief helpen. Dat levert meestal niet veel op, behalve een hoop ergernis, maar goed, haar diner, dus ze mag ook wel wat doen. Tafel dekken, voorgerecht ( geroosterd brood met ham en kaas, dus gewoon een tosti eigenlijk) maken. Drie uur en ze rent weg. Roep nog hoopvol er is nog meer te doen, maar mevrouw moet zich omkleden. Om kwart voor vier staat ze voor me met de mededeling dat ze echt niets heeft om aan te trekken. Mmmm, waar heb ik dit eerder gehoord. Stipt vier uur staan er vijf dametjes op de stoep, gewapend met bloemen, chocolade en bedankjes voor de uitnodiging.

Na Megamindy en de snoepbaron. Toby bekijk je met heel andere ogen na de film Gooische vrouwen. Gaat het gezelschap aan tafel. Gesprek gaat van hoe hoor je het wijnglas vast te houden tot wat ben jij met lezen op school. Ineens hoor ik een van de dames roepen, 'wat voor bh heb jij aan'. Zeven jaar zijn ze, wat moet het worden.

Half zeven, papa's en mama's komen binnen rollen. We zitten aan de wijn en nemen even het diner door. Ze spelen buiten in de tuin verstoppertje. Eigenlijk is het gênant, zitten we dan, na de parodie van onze dochters op onze eigen dineetjes.

Deja vu

Daar zijn we weer! 

De tijdloze Zwitsal-baby op de verpakking van de billendoekjes lacht me weer schattig toe, hij is in bijna acht jaar tijd nog niets veranderd. 

De laatste baby die ik in mijn armen hield, is inmiddels een dreumes van een jaar. Mees is een echte peuter, maar dan ook helemaal volgens het boekje. Ja ook met al die kanten van een mensje die je eigenlijk liever niet ziet. Degene daarna inmiddels een schoolgaand* mannetje, nu net groep drie, dus hij weet alles al. (*‘school’, is tegenwoordig wat vroeger kleuterschool genoemd werd en waar je dus vooral de kunst van het vingerverven  en kastanjemannetjes maken leerde en waar nu enorm veel ophef over gemaakt wordt), dat sinds kort ‘vetcool’ in zijn vocabulaire heeft en zelfs weet dat de letter P (spreek uit; ‘Puh’) van Pappa is, te pas en te onpas ‘stop, hou op’ roept als hij iets niet wil (dat leer je namelijk op school) en zijn eigen kleren aan kan trekken (al dan niet achterstevoren of binnenstebuiten, maar goed, toch knap). 

Ook heb ik onlangs van hem geleerd dat als je wat drinkt het er van voren uitkomt en als je wat eet…. Afijn. Ook is het handig om te weten dat in de herfst de blaadjes van de bomen vallen en wat er allemaal rijmt op ‘muis’. Het langst geleden is onze dochter, bijna acht jaar is een hele tijd. En in bijna acht jaar leren ze heeeeeel veel. Werd me laatst haarfijn uitgelegd hoe de ipad werkt en dat je daar alles op kunt zoeken. Maar dan ook alles. Voorlichting is tegen de leeftijd dat ze daar aan toe mocht zijn niet meer nodig, zeg maar.

Het is ons gelukt, ze lopen, ze praten (meer dan ons lief is), zijn allemaal zindelijk, hebben geen krampjes meer en ze eten gewoon wat er op tafel komt, zelfs als het groen is. 

Baby vijf ligt, inmiddels een paar weken in het ziekenhuis, temidden van ruitjes (blauw), streepjes en beertjes te wolken in een (je raadt het al) blauwe wrapper (chique woord voor omslagdoek). Ondanks alles, een prachtig gelukt exemplaar, een klein mannetje.

Deja-vu’s. Hoe naïef… 

Fles a, daar beginnen we mee, want daarmee zijn we uiteindelijk ook begonnen (en weer geëindigd bij Bij de eerste drie). Voeding a, daar beginnen we mee, want lekker goedkoop. Fles a is inmiddels uitgebreid met ‘anti-kramp-opzetring’, het zuigelingen-expert-team heeft niet stilgezeten, da’s mooi. 

Oei, krampjes, of zeg maar Kramp (met een hoofdletter K dus), dat was, even terug in het geheugen, niet leuk voor baby én ouders. Helemaal niet leuk! De #mazelen laten we maar buiten beschouwing. Ook al niet leuk!

Als nieuwbakken mamma (of misschien überhaupt als mamma) laat je je onlangs vertrokken huisgenootje niet creperen van de buikpijn, dus wordt er gesust, gewiegd, gezongen.

Papa begrijpt de ophef niet zo, en geeft het op. Hij besluit dat er geen eer aan te behalen is. Zoals hij dat ook bij de vorige vier concludeerde. En even voor de goede orde, papa is nu van alle vier de grootste held. Hoe oneerlijk....

Iets met lasten en lusten, doorgaans gecamoufleerd door 'mannen hebben nu eenmaal niet zoveel met baby's'.

Terug dus, naar de Krampjes. Er volgt fles b en c, voeding b en c, speentjes in alle soorten en maten, poedertjes en pipetjes met ondefinieerbare vloeistof die echt de oplossing zou zijn. Nu een paar weken later is het enige verschil een ontoereikend saldo op mijn rekening, de babymaffia die gillend rijk worden van mij. Maar met mij nog rijker van minstens een miljoen anderen.

Tussendoor moeten er ook nog duizend anderen dingen gebeuren. Dus tussen het heen en weer rijden naar en van ziekenhuis, smeer ik boterhammen, kam haren, strik veters (begrijp ineens de juf op school, die zei dat schoenen met klittenband toch echt de voorkeur hadden), breng en haal iedereen naar en van school of kinderdagverblijf, al dan niet met vriendjes en vriendinnetjes, met goedgevulde trommeltjes, bij voorkeur enigszins schoon en nóg liever op tijd. 

In het ziekenhuis met rechts, schrijf ik lijstjes, links is bezet door een continu rood aangelopen krijsende Siem, 'Wat gaan we eten’ en hoeveel blauwe muisjes kun je in een huis opzuigen (hoe frustrerend kraamvisite, terwijl je kind er niet is), waar pas ik nog in (oftewel, wat moet ik aan in dit stadium?) en hoe lang geleden is het bed verschoond is, Siem in bad geweest is, Siem gevoed is (thank God, zijn er allemaal hele lieve verpleegsters) en hoe lang geleden hebben wij ....?

Wassen, soppen, verjaardagskaartje/kadootje, worstelen met tweelingwagen (ja, want dat was handig met een 1-jarige en een baby, alleen had niemand ons verteld dat Siem zijn eerste weken lekker in het ziekenhuis ging doorbrengen) en nog vier kinderen in een te kleine auto en de variatie daarop als het met bakken uit de lucht komt. Gelukkig wonen we in Nederland en regent het bijna nooit.

Conclusie. Niet onderschatten, ook al is het de vijfde. 

Gelukkig is er tussendoor ook het Grote Genieten van dit oh zo heerlijke schepseltje, dat je zo lekker kunt knuffelen. En vooral wat mijn andere vier kleintjes zo heerlijk knuffelen. En we hebben er tijdens een uitermate belangrijk gezinsberaad over gepraat, we hebben het voor kleine Siem over om alle dagen soms wel zes keer heen en weer te rijden naar het ziekenhuis, zodat iedereen hem elke dag een kusje kan geven. Prachtige foto's van alle zoentje prijken inmiddels op onze koelkast.

Ook het kraambezoek, zelfs zonder baby komt iedereen, is zo ontzettend welkom (mits op tijd), mooie cadeautjes en bloemen (lieve werkgever, witte lelies zijn voor een begravenis). En nog meer cadeautjes en bloemen. Zelfs als er voor het ontbijt al weer twee bekers melk en een beker chocomel op de grond liggen, kan mijn humeur niet stuk.

Ik ben gelukkig. Ondanks dat we er nog lang niet zijn en zoals alle knappen koppen melden we voorlopig echt nog niet aan naar huis gaan hoeven na te denken.

Zwembroek

Nieuwe kleding, weten mijn kinderen koop je op de iPad. Wel zo makkelijk, nooit meer urenlang rondlopen in een stad. Winkel in winkel uit met vier krijsende, dreinende kinderen. De vijfde ligt in het ziekenhuis, dus hoeft niet mee. Vooral schoenen kopen is een drama. Wanneer je hier in de omgeving winterschoenen gaat kopen, staat er dus buiten de winkel zo'n nummertjes apparaat. Zo een als bij de slager vroeger.

Schoenen kopen we dus sinds die ene bewuste keer ook online. Net een kind rijker ben je nog niet wijzer. Eerste week oktober winterschoenen kopen, wist ik veel. Blijkt dus dat dan de kinderbijslag wordt gestort en dat heel Nederland met kinderen, schoenen gaat kopen. Inmiddels is me ook bekend dat je het met kinderbijslag alleen niet redt. Minder leer, minder zool, maar even duur. Apart fenomeen.

Sophie heeft nu haar eerste zwemfeestje. Dolenthousiast staat ze te springen in de kamer. Aangezien ze de hele zomer in haar zwembroekje heeft gewoond, mooi weer en heel lang vakantie, is het gevolg eenvoudig. Wat afgelopen zomer nog mooi rood was, is inmiddels een rare kleur roze met wat vieze gelige hartjes. Geen optie. Waar vind nu nog een nieuwe zwembroek.

Sophie ligt met haar billen op een groot vel wit papier. Ik kijk blijkbaar vreemd, dus volgt haar betoog. Of ik maar even een stift kan pakken dan kan ik haar billen tekenen en weet ik de maat zwembroek. "Net als met schoenen, mama!", klinkt er licht geïrriteerd.

Eind goed al goed. Zwembroek via internet ligt de volgende dag in de bus. Dolblij pakt ze het zelf uit. "Mama, ze zijn de bh vergeten". Ik leg uit dat ze toch weet, " waar niets zit hoeft niets over". Eindeloze discussie volgt. Alle argumenten die ik aandraag ten spijt. Dit is zeker niet wat ze ervan verwachte. Dan ga je lekker niet, lieverd. Simpel als wat. Mokkend stampt mijn kleine diva de trap op. Zwembroek ligt in de hoek. Mees vindt 'm wel mooi en loopt er mee op z'n hoofd. Gelukkig blijft ze nog wel even boven, anders zou het huis helemaal te klein zijn.

Mazelen 2.0

Op het moment dat je iets schrijft over mazelen in de huidige tijd, is het te verwachten dat er veel reacties op komen. Siem is nog heel jong en dat hij mazelen kreeg is domweg pech. Natuurlijk ben ik boos. Boos op het feit dat er een simpel vaccin is, waar niet door iedereen gebruik van wordt gemaakt. Wanneer de vaccinatiegraad in onze omgeving hoger was geweest, was de kans op een uitbraak in eerste instantie niet zo groot geweest. In dat geval was de kans dat Siem ziek was geworden minimaal geweest.

Positieve, maar zeker ook negatieve reacties zijn nodig om een discussie in gang te zetten. Echter dan moet het wel over het issue gaan. Het gaat mij er niet om dat iedereen domweg zijn of haar kind moet vaccineren. Belangrijk is dat een ieder er over na denkt en de voors en tegens tegen elkaar afweegt.

Geloof is daar een voorbeeld van. Toevallig is dat hier in de regio van grote invloed op de vaccinatiegraad. Echter is dat zeker niet de enige reden om niet te vaccineren. Antroposofische achtergrond kan ook een reden zijn. Daarnaast zijn er vast nog een tiental al dan niet gegronde redenen.

Reacties met alle goedbedoelde adviezen, twijfel over incubatietijd en dergelijke, daar heb ik me voor afgesloten. Half Nederland is ineens arts en weet het beter. Ik kan het met bepaalde reacties niet eens zijn. Maar ik kan wel begrip opbrengen voor de keus die iemand maakt. Zelfs in de huidige situatie kan ik dat begrip opbrengen. Je denkt er over na en komt dan tot een weloverwogen besluit. Dat verdient respect. 

Toch ben ik van mening dat in de discussies rond vaccinatie het in eerste instantie gaat om het eigen kind. De omgeving wordt hier te weinig in betrokken. We wonen in dichtbevolkt land. Ook maken we gebruik van kinderopvang en het huidige schoolsysteem. Dat maakt dat we als we de keus maken voor niet vaccineren wij ook anderen daar direct in betrekken.

In dit geval is het mijn kleine uk. Wij zijn zeker niet een uitzondering. En natuurlijk ben ik aangevallen om mijn column. Niet alleen via Twitter en forums, maar ook gewoon op het schoolplein, in de supermarkt. Soms doet het pijn, vooral wanneer beschuldigingen via de kinderen kenbaar worden gemaakt. Nu er op school een echte discussie op gang komt, ben ik blij dat ik alles heb aangehoord en over me heen heb laten komen. Nu iedereen zijn emotie kwijt is kan er een echt gesprek plaats vinden.

Siem knapt wel op, weten we inmiddels. Hij is er nog lang niet. Zijn gehoor aan een oor is zwaar beschadigd, dat wordt niet meer beter. Maar met een oor kom je er ook. Zijn longen hebben een behoorlijke klap gehad en dat herstelt langzaam. Wat hier op lange termijn merkbaar van blijft is afwachten. Voor nu is het een kwestie van aansterken. Het gaat met vallen en op staan. Een stap vooruit en vervolgens gooit een infectie door de echt noodzakelijke centrale lijn weer roet in eten. Keihard drie stappen terug moeten doen. Er komt een dag dat alles klopt en hij mee naar huis mag!

Mazelen

Beste ouders van niet ingeënte kinderen,

Mijn kleine Siem is ziek. En niet een beetje ziek, maar echt heel ziek. Met vier broertjes en zusjes kun je altijd wat opsteken dus van een beetje verkouden, schrikken we niet zo erg. Maar die rode vlekjes deden toch wel de alarmbellen rinkelen. Hij is negen dagen oud en heeft mazelen.

Ooit zeven jaar geleden hebben we, Sophie moest haar eerste enting, de discussie wel of niet enten gevoerd. Na dagenlang overleg en verhitte discussies, hebben we besloten onze kinderen in te enten. En niet omdat we de kinderziektes zo verschrikkelijk vinden. Nee, het ging ons om andere kindjes, zoals pasgeborenen en kindjes met een verminderde weerstand. Ik wilde daar niet schuldig aan zijn, dat door mijn kind anderen besmet zouden raken.

Gelukkig zijn er met ons, veel meer mensen die hier hetzelfde over denken. Percentages ingeënte kinderen ligt gemiddeld in Nederland boven de 95 procent. Met uitzondering van de regio waar wij wonen. De alombekende "biblebelt". En wat is nou de kans dat je kind dan ook nog tegen zo'n vervelend virusje op loopt. Minimaal hoor ik iedereen denken. Waar maak je je druk om.

Dat je je eigen kind niet laat inenten vind ik prima. Geheel eigen keus, lijkt me. Gods wil en de druk van de gehele gelovige gemeenschap (daarom laten bepaalde mensen hun kinderen wel stiekem thuis inenten) weegt heel zwaar. Echter nu zijn jullie met zijn allen schuldig aan het ziek zijn van mijn kleine Siem. De boosheid hierover kunnen jullie niet wegnemen. Al mijn kindjes zijn keurig ingeënt, behalve kleine Siem.

Hij snottert en hij hoest de longen uit zijn lijf. Hij heeft torenhoge koorts. En rilt over zijn hele kleine lijfje. Ik mag nu aan mijn kleine meisje en jongetjes gaan vertellen dat het niet zo goed gaat met Siem. We gaan hem met z'n allen naar het ziekenhuis brengen, daar gaan ze heel goed voor hem zorgen. Het komt keihard aan. Pepijn kan alleen maar huilen en schreeuwt heel hard dat Siem dood gaat. Ik kan niet antwoorden en voel tranen achter mijn ogen prikken. Ik weet dat de kans aanwezig is en wil er niet over nadenken. 

Groep 3

Vanmorgen stapte hij parmantig de school binnen. Mijn kleine blonde surfgod gaat naar groep drie. Vanaf het ontbijt was hij er maar druk mee. Ging hij gymen, had hij wel een tas, vergat ik zijn broodtrommel niet, kon hij vanmiddag nou rekenen en schrijven. Lezen hoefde hij niet te leren, dat kan ik al lang hoor. Geduldig somde ik op. Nee Pepijn geen gym, tas is er, broodtrommel ook en je kan niet in een dag alles leren. Oké, klonk er droog en hij at rustig verder.

Zes en half uur later haal ik ze van school. Pepijn rent op me af. Ik wil nog vragen hoe het is geweest. Te laat. Enige mededeling die volgt is dat hij gaat spelen met zijn beste vriend. Alles is al geregeld roept hij nog. Er kan nog net een kus vanaf. Sophie rent op me af. Blij kijk ik haar aan en voel me enorm gelukkig door al dit enthousiasme. Keihard rent ze langs me naar haar vriendinnetje. Ik word nageroepen, of ik maar even haar pianoboeken naar Lies kom brengen als ik toch Pepijn op ga halen. Een dag school en ik ben al weer een veredelde taxi chauffeur.

Pepijn is om half zes, helemaal afgedraaid. Huilend ligt hij in zijn bed. Na samen een paar bladzijden in zijn boek gelezen te hebben, komt het hele verhaal er uit. Hij is uitermate teleurgesteld. Hij kan helemaal niet rekenen, lezen en schrijven. In zijn kleine koppie had hij het zich heel anders voorgesteld. En de meester is ook helemaal niet aardig. Zijn juffie van vorig jaar was veel liever, maar ook dat viel vandaag tegen. Halverwege de dag was hij stiekem terug gegaan naar zijn lieve juffie en ze had hem zo terug gestuurd naar zijn nieuwe klas. Zijn kleine lijfje schokt tegen me aan. Hortend komt er uit dat hij nooit meer gaat. Groep drie is stom.

Syrië 2.0

Syrië was toch wel even wat uit de gedachten van dochterlief. Dokter wordt ze nog steeds! Vanmorgen aan het ontbijt, begonnen we lekker. Eitjes, witte bolletjes, vers sapje en als klap op vuurpijl de krant. Sophie zat al en was druk aan het lezen. Gister niet aan krant toe gekomen dus dit leek me het uitgelezen moment.

'Mama?'Ja Sopje, wat is er? Waarom bemoeit Obama zich met Syrië? Eigenlijk heb ik hier helemaal geen zin in. Obama is toch de baas van Amerika. Ja dat is waar, antwoord Pieter. Enigszins geïrriteerd omdat de Vuelta op dit moment echt belangrijker geacht wordt. Syrië ligt toch niet in Amerika. Nee, Syrië ligt niet niet in Amerika. Maar de grote baas van Syrië doet dingen die meneer Obama niet zo aardig vindt. Wat is gifgas, mama. Oh dat is heel gevaarlijk en als ze dat gebruiken kunnen mensen dood gaan. Ze snapt inmiddels dat de grote meneer van Syrië dat gebruikt. Zover is ze inmiddels met lezen in de krant. Ik kijk Pieter licht geagiteerd aan, weinig bijval. Wat moet ik hier nou mee. Mijn hersens draaien over uren. Ik wil haar beschermen tegen alles, maar wil ook niet aan haar vraag voorbij gaan en haar de mond snoeren. Enorme tweestrijd in mijn hoofd. Besluit snel genomen, laten we het maar gewoon bespreken.

Ja lieverd, de grote baas van Syrië is meneer Assad en meneer Obama heeft gezegd dat hij sommige dingen echt niet mag doen. Eigenlijk is het net als thuis, als ik zeg dat iets echt niet mag en je doet het toch krijg jij straf. Dan moet je naar je kamer. Oh, nu snap ik het. Wil je nu mijn eitje pellen. Opgelucht haal ik adem. Toch sneller afgehandeld als ik dacht. Het is gezellig en bij een kop koffie kan ik rustig de krant lezen. Alles peis en vree. Heel prettig.

Vanavond krijgen we bezoek, dus nadat iedereen gewassen is taart bakken. Sopje helpt mee. Stilletjes klopt ze eiwit. Langzaam begint ze te praten. Als Obama nou gezegd heeft dat meneer Assad de mensen geen pijn mocht doen, waarom doet hij dan niets. Nu denkt die meneer dat hij het gewoon kan doen. Als jij mij nooit straf zou geven, dat zou toch raar zijn. Dit had ik even niet verwacht. Sophie heeft altijd even tijd nodig om de zaken te overdenken en te laten bezinken. Maar dat ze hiermee zou komen. Lieverd er zijn rond Syrië nog veel meer landen en Obama moet daar ook rekening mee houden. Bij ons thuis moet je ook rekening houden met iedereen. Ja daar heb ik wel gelijk in, maar nu geloofd niemand die meneer Obama toch meer. Mijn kleine meisje klopt rustig en beheerst verder, slaat de spijker op zijn kop. 

   

Time management

Time management is nooit mijn sterkste kant geweest, maar met vijf kinderen moet je wel. Zo niet dan is er binnen dag chaos. Zo'n vijf weken geleden begon mijn zwangerschapsverlof. Hetzelfde moment begon de chaos. Hoe deed ik dat in hemelsnaam toen ik nog werkte, vroeg ik Pieter. Hij had geen verklaring, zag alleen dat de stapels was steeds groter werden. Zomervakantie droeg ook niet echt bij aan de regelmaat en orde.

's Avonds loopt alles al weer redelijk volgens plan. Iedereen ligt weer om uiterlijk zeven uur in bed. Dat is al prettig. Afgelopen weken stond er regelmatig om half tien nog een draakje in de woonkamer te springen. Kan niet ontkennen dat mijn humeur daar onder lijdt.

Ik hou van mijn strakke schema. Zes uur gaat de wekker, douchen, Pieter douchen, vervolgens achter elkaar van klein naar groot alle kleine draakjes. Zeven uur met z'n allen ontbijten, tandenpoetsen, haren kammen en om kwart voor acht iedereen klaar voor de dag. Kwartiertje over, snel rondje stofzuigen, wc, wasje aanzetten en het belangrijkste koffie.

Maandag gaat de vlag uit. Alles wordt weer normaal. School begint weer. In elk geval een vast gegeven. Om 8 uur loopt iedereen de deur uit, met uitzondering van kleine Siem. Die mag dan nog zeven weekjes met mama samen orde op zaken stellen. Vanmorgen zat iedereen om half negen fris gedoucht en ready to go op de bank. Komen we nog maar een half uurtje tekort. Nog twee dagen om te oefenen en dan is de grote finale.

Opa

Opa is dement. Ga er maar aan staan en leg even uit aan een vijf en zevenjarige. Lastig. Maar goed dit moet toch geen onmogelijke opgave zijn. Pepijn snapt het wel, opa is ziek. Nou dan gaat ze toch gewoon even naar de dokter. Prik er in en klaar. Simpel als wat. Dochter kijkt toch wat moeilijker. Kan de dokter opa niet meer maken. 'Nee lief, opa kan alles niet meer zo goed onthouden'. Dat weet ze ook wel, opa vroeg binnen vijf minuten drie keer of ze nieuwe schoenen had.

Even voor de duidelijkheid, onze dochter heeft het geheugen van een olifant. Je kan niet zomaar wat beloven en er dan vervolgens niets mee doen, want dat krijg je drie keer zo hard terug. Spreekt een ervaringsdeskundige. Even snel een snoepje beloven om de lieve vrede te bewaren. Twee uur later is ze het echt niet vergeten. En als je het dan al weet te sussen, met straks of morgen. Staat ze er weer, 'beloofd is beloofd mama'. Nee, hier kom ik niet zomaar mee weg.

Of ik maar even uit kan leggen hoe ze opa weer beter gaan maken. Maar opa wordt niet meer beter, eerder slechter. Ik probeer het, maar het gaat van kwaad tot erger. Ik kan er ook geen draai meer aangeven. 'Wie zorgt er dan voor oma'. Ja, goede vraag, geen idee, maar dat is zeker niet het antwoord wat ze verwacht. 'Als opa alles vergeet, wordt hij dan weer net als Floris en Siem'. Floris kijkt me aan vanuit de box, z'n prachtige lach. Ja dat is het misschien wel, hij wordt weer net als Floris en Siem. Vertederd kijk ik naar hem. 'Maar mam, dan moet hij ook weer luiers aan'. Nee, dit gesprek gaat helemaal de verkeerde kant uit. 'Jongens, zullen we koekjes bakken?'

Been there. Done that!

Been there. Done that! Ga er maar vanuit dat mijn kraamhulp dat dacht toen ze na twee uur het huis uit holde. Het geweldige excuus was de oh zo zielige jonge moeder, net bevallen van haar eerste kindje. Ook nog een keizersnede en dan die borstvoeding. Ja het was verschrikkelijk zielig. Voor ik het goed en wel allemaal op een rijtje had stond ze buiten en vloog ze de hoek om. 

Enigszins beteuterd stond ik daar. Siem, een dag oud op mijn arm, Floris in de box, Mees rende door het huis en Pepijn en Sophie maakte ruzie om een of ander afzichtelijk popje. Misschien was dat het wel niet. Misschien wilde ze gewoon dit gezin ontvluchten. Misschien was dit wel haar grootste nachtmerrie. Wordt je kraamhulp, leuk met van die pasgeboren roze wolkjes, al je wijsheid mogen uitdragen aan van die nieuwbakken moeders, die alles van je aannemen. Tja hormonen denk je later. Stap je 's morgens bij een gezin binnen, redelijk onvoorbereid, zitten vier van die blagen je vanaf de bank aan te staren. En dan hadden we het haar ook nog makkelijk gemaakt. Het was half acht en iedereen zat al fris gewassen op de bank. Allemaal ontbeten, tandjes gepoetst. Ze waren er helemaal klaar voor. Hadden energie voor tien. Dus kom maar op, zou je zeggen.

Zal wel niet helemaal haar idee van kraamhulp zijn geweest toen ze daar, gezien haar leeftijd, nog niet zo lang geleden voor koos. Nu was het half tien en stond ik daar alleen met mijn vijf liefdes. Pieter was gaan werken, die dacht, ik neem over een dag of acht wel vrij, als (zijn bewoording) die kraammuts de deur weer uit is. Geef hem ongelijk. Eerst maar koffie en dan plan de campagne besprak ik met Sophie. 

De dag is inmiddels al voorbij. Iedereen ligt in bed en ik heb er nog eens goed over nagedacht. Vandaag hebben we dat toch maar mooi met z'n zesjes gedaan. Als ze morgen weer komt dan kan ze direct rechtsomkeer maken. Zonder die overgewaardeerde kraamhulp redden wij het ook wel!

Siem

Acht jaar geleden, voor de geboorte van Sophie, werd mij verzekerd dat bevallen een soort hel was. Ik zag er als een berg tegen op. Al die verhalen over weeën die wel 48 uur duren, op zijn minst, knippen, scheuren vacuümpompen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Tijdens de zomer-BBQ op kantoor stond een vage collega me haarfijn uit te leggen hoe dat knippen klonk. Wisten jullie dat er mensen zijn die kipfilet knippen, zo schijnt het dus te klinken. Ik heb geen idee en heb het ook nooit uitgeprobeerd. Maar goed, met zweet in mijn bilnaad, niet alleen van de weeën kwam ik op de verlosafdeling. Eenmaal daar kan ik me er weinig van herinneren. Iedereen had me voorbereid op urenlange ellende. Ze waren alleen even vergeten te vertellen dat het ook binnen een kwartier kon. Zonder knippen, scheuren en alle andere horror.

Nummer twee was er voor we naar het ziekenhuis konden gaan. De derde kwam gewoon niet op commando, die had wat hulp nodig. Lieve verpleegster die 's morgens om acht uur het infuus aansloot vond het jammer dat ze het niet mee ging maken. Half uur later kondigde Mees zich aan. Floris was toch wel de sloomste van het stel, drie lange uren streken voorbij en geen centimeter meer werd het. Gynaecoloog grapte nog, nou deze neemt het er van. Ze had haar kont nog niet gekeerd en Floris zwaaide al bijna.

Nummer vijf, ja nummer vijf is gisteren geboren. Leuk en in de wolken zwanger zijn is er met vier koters onder de acht gewoonweg niet bij. Gewoon doorgaan is het devies. Rustig aan maande mijn lieve gynaecoloog. Wanneer vroeg ik haar? Daar had ze ook geen antwoord op. Ze hield wijselijk haar mond.

Lekker op de bank 'Sara op zondag' luisteren gister was het eerste rustmomentje dat ik mijzelf gunde. Kopje thee, zak m&m's, helemaal geïnstalleerd. Krampje denk ik nog. Rustig een  tweetje voor een mooi nummertje op de radio. Nog geen minuut later kan ik alleen nog maar roepen, 'auto!'. En nu denken jullie bij een vijfde staat alles klaar niets is minder waar. Paniekerig roep ik wat manlief moet pakken. Sophie komt met haar roze ruitjes koffertje aanrennen. Ach, kan mij het schelen. Probeer het rustmomentje vast te houden, in de auto verder luisteren naar radio 2. In ziekenhuis direct een kamer beschikbaar dus daar ook radio 2. Gynaecoloog laat nog op zich wachten dus ga er vanuit dat het nog wel even duurt. Pieter inmiddels expert in het aflezen van ctg's, besluit dat het klaar is met het koffie uurtje. Laatste tonen van Alderliefste klinken door de kamer en daar is Siem. Net op tijd voor het nieuws van tien uur, fluistert Pieter. Ik kan alleen maar huilen.

Lust ik niet

Avondeten is al sinds Sophie naast babymelk ook ander voedsel tot zich ging nemen iedere dag een beproeving. Inmiddels weet ik dat het niet alleen bij ons een grote bron van irritatie is. Sport, pianoles, onregelmatig werk, kinderopvang en vrienden maken het er niet makkelijker op. Jarenlang heb ik mijn stinkende best gedaan. Met zijn allen aan tafel leek mij het meest gezellige moment van de dag. Ik weet het, dit was mijn geromantiseerde beeld van een groot gezin. Werkelijkheid ligt daar mijlenver vandaan.

Boodschappen doen, daar begint het mee. Aangezien we allebei werken en vier kinderen hebben, vereist het wel enige planning. Gevolg, donderdagavond zit ik met het grote gezinsplanbord een maaltijdplanning voor de komende week te maken. Klinkt nu ik het opschrijf ronduit belachelijk. Echter ik weet, doe ik dit niet, wordt het een groot drama. Pieter kijkt over mijn schouder mee en zucht. 'Wat?', roep ik geïrriteerd. Je weet dat ik niet van snijboontjes houd. Ja weet ik en Sophie houdt niet van wortels, andijvie, aardappels (althans als in de vorm van friet zijn wordt het een ander verhaal), Pepijn eet het liefst brood, pannenkoeken, appelmoes of tomatensoep, Mees gooit vooral met eten en over Floris heb ik het maar helemaal niet. Hier kan ik niets mee. Besluit is genomen, het moet anders. 

Pieter kijkt me al moeilijk aan wanneer ik vraag wanneer hij mee eet. Weet ik nog niet. Nee, weet ik nog niet kan niet meer. Dinsdag en donderdag lastig, hockey dus of we dan maar iets lichts kunnen eten. Maandag moet Sophie later eten vanwege pianoles. Dinsdag en vrijdag ook lastig want dan heeft de dame hockey. Blijft over woensdag, maar aangezien ze met zwemles ook echt rekening houden met het feit dat die kinderen best nog jong zijn, is het om kwart voor zes. Dus dan zit ik daar tot minstens zeven uur met vier kids. Keus is of ervoor of erna, of iedereen voor zwemles. Allemaal lastig, woensdag wordt brooddag!

Volgende dag tijdens het diner gooien we het roer om. Nieuwe afspraken. Lust ik niet, kan ik niet meer horen. Lussen hangen in de bussen. Wanneer je iets niet lekker vindt dan ruil je het maar met een ander. Iedereen eet zijn bord leeg en als je bord leeg is mag je je verhaal vertellen. Vier beteuterde koppies staren me aan. Sophie stamelt: 'Maar mama, je hebt alle groente in kleine stukjes in de pasta gedaan'. Ja inderdaad, dan proef je het amper. En nu eten!

Inmiddels zijn ze er aan gewend en floreert de ruilhandel aan tafel. Komkommer, paprika en ei worden van bord naar bord geschoven. En de meeste borden gaan leeg. Alleen Floris deed nog een beetje lastig. Nadat Floris week in week uit het eten verpest heeft beluit ik het over een andere boeg te gooien. Wanneer je toch niet eet heb je ook geen bord nodig. Scheelt weer afwas, stuk goedkoper.

Volgende dag geen bordje voor Floris. Mopperend zit hij aan tafel. Wel eten, niet eten. Besteed er geen aandacht aan, met uitzondering van de verklaring, jij eet toch niet dus mama kookt niet meer voor jou. Floris blijkt een volhouder, maar op dag zes besluit hij toch maar te eten. Wonderen zijn de wereld nog niet uit. Alle bordjes leeg en het was zo waar gezellig. Benieuwd hoe nummer vijf zich gaat gedragen....

Stappen

Vroeger. Ja vroeger, weet je wel, heel lang geleden. Zo lang dat je eigenlijk vergeten bent dat negen van de tien keer het eigenlijk helemaal niet zo leuk was. Nu lijkt het alsof het altijd leuk was.

Zo lang geleden dus!

Ja we gaan uit. Maar ja waar moet je heen. Dan maar de plaatselijke kroeg. Dinsdagavond, vroeger had je er niet eens over na gedacht. Het kan echt. Half negen, ja we weten het helemaal een achterlijk tijdstip, maar ja wat moet je anders met totaal acht kinderen thuis. Die oppas heeft waarschijnlijk niet zo veel zin om om elf uur op te komen draven. Dus half negen, plaatselijke kroeg.

Een stap over de drempel, kijk rond en vervolgens klinkt er vreselijk enthousiast gegil. Vriendinnetje van Sophie, lekker aan het eten met haar ouders. Enigszins ongemakkelijk leg ik uit dat we even wat gaan drinken. Paar wijn verder en heel veel gelachen, stappen we toch lichtjes aangeschoten op de fiets. Beetje gênant, licht giegelend, met voor en achterop het overbekende kinderzitje, waar we dan vervolgens ook weer de grootste lol om hebben. Thuis plof ik op de bank en bedenk dat we dit zeker vaker moeten doen.

Volgende ochtend denk ik daar toch wat anders over. Watten in míjn hoofd dempen wel wat van het kinder geschreeuw. Maar zeker niet honderden kinderen op het schoolplein. Ach even doorzetten denk ik nog. Loop de gang in en vervolgens begint er een juffrouw uit groep 7 door de gang te schreeuwen of het gezellig was. Ik kijk nogal verbaasd schijnbaar. Dus zij doet ten overstaan van heel veel ouders wel even uit de doeken dat ze naast ons had gezeten. In mijn hoofd begint er nu wel het een en ander op gang te komen. Razendsnel gaan mijn gedachten. We hebben het over heel veel zaken gehad en meer nog over heel veel mensen. Dat was zeker niet heel positief allemaal. 

Vroeger was dus toch echt alles beter. Je leerde nog belangrijke regels. Wat er in de kroeg gebeurd, blijft daar en hoort tussen die vier muren. Maar nee, wat verwacht je ook van de generatie begin twintig. Essentiële zaken is men ze vergeten te leren. Dit komt nooit meer goed.